ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1010
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1010
เจย์ขยำใบสั่งยา “ไม่มีอะไรมากหรอกครับ”
แองเจลีนรู้สึกโล่งใจมาก “ได้ยินแบบนั้นก็ดีค่ะ”
เจย์พาแองเจลีนมาส่งให้เซย์นก่อนเกลี้ยกล่อมเขา “ถ้าเธอไม่อยากกินยาก็ปล่อยเถอะ มันแล้วแต่เธอ คุณไม่คิดว่าความสุขของเธอสำคัญกว่าเหรอครับ?”
เซย์นก้มหน้าก่อนถอนหายใจ “สภาวะทางอารมณ์เป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้น้องสาวผมสูญเสียการมองเห็น ถ้าเราคุมอาการวิตกกังวลและซึมเศร้าได้ เธอก็อาจจะหายดีเร็วขึ้น แต่ช่วงหลายปีมานี้ เธอเสียน้ำตาให้น้องเขยของผมที่ตายไปตั้งแต่ยังหนุ่มมาก เพราะงั้นเธอถึง…”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ แองเจลีนก็หยิกเขาอย่างแรง เธอไม่พอใจที่เขาเรียกเจย์ว่า ‘น้องเขยที่ตายตั้งแต่ยังหนุ่ม’
เซย์นเปลี่ยนเรื่องก่อนกล่าว “ขอบคุณที่ช่วยเธอนะครับ เราคงต้องไปแล้ว”
“ครับ” เจย์พยักหน้า
เซย์นจับแขนแองเจลีนแล้วจากไป
ขณะที่เจย์มองดูสองพี่น้องเดินจากไป เขาก็แอบได้ยินเซย์นบ่นแองเจลีน “ฉันพาเธอมาโรงพยาบาลแต่เธอไม่ยอมทำตามที่หมอสั่ง ไม่คิดว่าเธอทำฉันเสียเวลาเหรอ?”
เจย์ขมวดคิ้ว
เขาอดเป็นห่วงแองเจลีนไม่ได้ สาวบอบบางแบบเธอคงลำบากที่ต้องมีพี่ชายแข็งกระด้างแบบนั้นสินะ?
พอก้าวเข้ามาในลิฟต์ แองเจลีนก็พูดอย่างตื่นเต้นดีใจ “เซย์น! เมื่อกี้ฉันกอดเขา แล้วเขาก็ไม่ได้ผลักออกด้วย!”
เซย์นตีสีหน้าว่างเปล่า “ฉันเห็นแล้ว ยังไงเขาก็ปฏิบัติต่อเธอต่างจากคนอื่นใช่ไหม? ไม่ใช่แค่ยอมให้เธอกอดนะ แต่เขายังมองเธอด้วยสายตาโรคจิตด้วย”
แองเจลีนนิ่วหน้า “โรคจิตตรงไหน? สายตาแบบรักใคร่ต่างหากล่ะ ใช่ไหม?”
เซย์นพูดย้อน “แล้วมันต่างกันตรงไหน? ยังไงก็เถอะ สายตาหวานเลี่ยนของเขา ทำให้ฉันขนลุกเลย”
แองเจลีนหลุดยิ้มออกมา
เมื่อมองดูแองเจลีนขึ้นลิฟต์จากไปแล้ว เจย์ก็ก้มหน้าลงมองใบสั่งยาในมือ
เพื่อรักษาอาการกลัวเชื้อโรคของเขา หมอบอกว่าเขาเองก็ต้องกินยาคุมประสาทเหมือนกัน
คราแรกเขาตั้งใจจะทำเพื่อมาริลิน
แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อเขาเห็นแองเจลีนปฏิเสธยาของเธอ เขาก็ไม่อยากกินยาเหมือนกัน
ถ้าเขาได้ใช้ชีวิตที่เหลือกับคนที่รัก เขาก็อยากรักษารูปร่างเผื่อจะได้เจอเธออีกในชาติหน้า
เจย์กลับมาบ้านอย่างนิ่งขรึมและหดหู่
เมื่อถึงบ้าน สีหน้าร่าเริงของมาริลินก็มืดครึ้มลงเมื่อเห็นว่ามือเขาว่างเปล่า
“คุณไปหาหมอมาไม่ใช่เหรอคะ ที่รัก?” มาริลินรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย
เธอคิดอย่างใสซื่อว่าหลังเจย์ไปหาหมอเก่ง ๆ ในเมือง พวกเขาคงรักษาโรคประหลาดของเจย์ได้
แล้วถึงตอนนั้นเธอกับเจย์จะได้อยู่ร่วมกันเหมือนคู่แต่งงานเสียที
แต่เธอก็ไม่คิดว่าจะเห็นเขากลับบ้านมามือเปล่า
เจย์นั่งลงบนโซฟามองนิ่ง ๆ ไปที่สีหน้าผิดหวังของมาริลิน
“ยามันมีผลข้างเคียงเยอะมาก มันจะกดประสาทแล้วทำให้น้ำหนักขึ้น”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ มาริลินก็ร้องไห้โฮออกมา เธอพร่ำด้วยเสียงตะกุกตะกัก “คุณไม่ยอมรักษาเพราะกลัวน้ำหนักขึ้นเนี่ยนะ? คุณอยากจะแยกทางกับฉันใช่ไหม?”
“คุณแต่งงานและมีลูกแล้วนะ ทำไมถึงยังต้องห่วงเรื่องรูปร่างด้วย? หรือว่าตอนนี้คุณจะนอกใจแล้วหวังว่าจะไปยุ่งกับสาวสวยคนอื่นได้?
เจย์นิ่งเงียบ
ข้อกล่าวหาของมาริลินก็ใช่ว่าจะไร้เหตุผล
ในเรื่องของหัวใจ ตอนนี้เขาก็นอกใจเธอจริง ๆ นั่นแหละ
