ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1012
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1012
มาริลินตีสีหน้ากระอักกระอ่วน “ที่รักคะ คุณไม่ต้องบอกฉันเรื่องงานหรือเงินที่คุณหาได้หรอก ฉันแค่… ฉัน…”
มือของเจย์ยื่นค้างอยู่กลางอากาศ
เป็นแบบนั้นมาริลินจึงรับบัตรไว้ด้วยสองมือ แววตายินดีของเธอไม่สามารถปกปิดเจย์ได้
เขาอธิบายให้เธอฟัง “ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากแบ่งกับคุณ แต่ผมแค่อยากเอาเงินนี้ไปใช้เรื่องอื่น”
มาริลินหลุดร้อง ‘โอ้’ ก่อนที่จะกำบัตรไว้แน่น โดยไม่มีเจตนาจะส่งคืนแต่อย่างใด
เจย์ได้เรียนรู้บางอย่างว่า ความรู้สึกมั่นคงของผู้หญิงคนนี้ขึ้นอยู่กับเงิน ไม่ใช่ตัวของเขา
การได้รู้แบบนี้ทำให้เขาไม่มีความสุขเหมือนกัน
“งั้นคุณก็ใช้เวลาฝึกตามสบายเถอะค่ะ ฉันจะไปรอคุณในห้องนอนนะ” มาริลินยืนตัวตรงและยิ้มอ่อนโยนมาให้
แววตาเจย์เย็นเยียบราวน้ำแข็ง “อืม”
แม้ว่าเธอจะแสดงให้เห็นว่าสนับสนุนในสิ่งที่เขาทำ แต่เธอก็ไม่ได้ใจเขา
คืนนี้เธอไม่อยากนอนกับเขาแล้วสินะ?
เมื่อเห็นเงิน ก็ดูเหมือนว่า… เธอจะเลิกตื๊อได้
เจย์ส่ายหน้าก่อนพยายามกดความรู้สึกไม่พอใจที่เขามีต่อภรรยาตัวเองซึ่งกำลังท่วมท้นในใจ
นาฬิกาบนผนังเดินต่อไปเรื่อย ๆ
เจย์ยังคงเล่นเพลงที่คุ้นเคยวนไปมา
จนกระทั่งเข็มนาฬิกาไปถึงเลข 12 เจย์ถึงยอมรับชะตากรรมตัวเองได้ เขาปิดฝาเปียโน ลุกขึ้นและเดินเข้าห้องนอน
เขาคิดว่ามาริลินคงหลับไปแล้ว แต่เมื่อเขานั่งลงเบา ๆ ที่ปลายเตียง มือเธอก็เอื้อมเข้ามาหาเหมือนงู
“ที่รักคะ”
เจย์ตกเตียงด้วยความหวาดกลัว
มาริลินลุกขึ้นนั่งก่อนพยุงเขาขึ้นมา ก่อนพูดด้วยเสียงระทม “ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เจย์ยืนอยู่บนพื้น แสงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา เพิ่มเสน่ห์ให้ยิ่งมากล้น
มาริลินมองเขาก่อนปล่อยมือช้า ๆ
แม้เธอจะอยากดึงชายปริศนาคนนี้เข้ามาในโลกของเธอมากแค่ไหน พระเจ้ากลับไม่เข้าข้างเธอสักนิด
“นอนเถอะค่ะ”
มาริลินลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องนอนข้าง ๆ
เจย์นั่งลงปลายเตียงอย่างเศร้าสร้อย ความรู้สึกผิดและตำหนิตัวเองท่วมท้นเต็มหัวใจ
วันต่อมา
มาริลินคงหลับสนิท เธอเลยไม่ลุกขึ้นมาทำอาหารเช้า
เจย์จึงออกไปโดยยังไม่ได้ทานอะไร
เขาวางแผนจะซื้ออาหารง่าย ๆ ข้างนอกทาน ก่อนนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่มีเงิน
เขายิ้มอย่างชิงชังตัวเอง เขามามีชีวิตแบบนี้ได้อย่างไรกัน?
ยามรุ่งสาง ท้องฟ้าของเมืองอิมพีเรียลดูขมุกขมัว
เมืองที่เจริญรุ่งเรืองนี้ดูน่าตื่นตาเมื่อมีรถวิ่งคับคั่งพร้อมทิวทัศน์งดงาม
