ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1015

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1015

แองเจลีนดึงมือเขามาไม่บอกกล่าว ก่อนวางมือเขาลงบนแป้นเปียโนตรงหน้าเธอ มือเล็กของเธอวางทับนิ้วของเขาก่อนกดลงบนแป้น ทำให้เกิดเสียงที่ออกมาจากใจ

แองเจลีนร้องเพลง The Soul Of The Sun Never Sets ให้เขาฟัง

เขาเป็นคนแต่งเนื้อเพลงนี้ตอนที่ก่อตั้งแกรนด์ เอเซีย เพื่อย้ำเตือนตัวเองว่าเขานั้นอยู่บนจุดสูงสุดแล้ว

‘เมื่อฉันยังเยาว์ ฉันฟันฝ่าอุปสรรคขวากหนาม

‘ล่องไปไกลนับพันไมล์

‘เพื่อพาเธอไปสู่เกียรติสูงสุด

‘และกลับมาพร้อมหัวใจเยาว์วัย

คลื่นอารมณ์พุ่งอยู่ในใจ เมื่อเจย์ฟังเพลงนี้ เมื่อคิดถึงความรู้สึกด้านลบที่เขามีก่อนหน้านี้ก็รู้สึกว่ามันแปลกประหลาดสิ้นดี

เขากังวลและสิ้นหวังเพียงเพราะว่า เขาไม่แข็งแกร่งพอ

ถ้าเขาเป็นเหมือนชายหนุ่มในเพลงที่สามารถฝ่าฟันอุปสรรคทั้งปวง แข็งแกร่ง และรู้สึกถึงความทะเยอทะยานอันแรงกล้าของตัวเอง เขาก็คงจะมีความสุข

แองเจลีนกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ถ้าคุณร้องเพลงนี้เอง คุณก็จะพบพลังแข็งแกร่งสะเทือนโลกได้ที่ซ่อนตัวอยู่”

เจย์นึกภาพตนเองถือกีตาร์และเล่นเพลงที่แสนดุเดือดนี้ ทันใดนั้นเขาก็พบว่ามันช่างยากจะจินตนาการ

“ผมเป็นแค่คนน่าเบื่อที่ไม่มีงานอดิเรกพิเศษอะไร” เขายิ้มเหยียดตัวเอง

ทันใดนั้น แองเจลีนก็เข้าใจ เธอร้องออกมา “ฉันว่าฉันรู้เหตุผลที่คุณดูหม่นเศร้าแล้ว”

เจย์ตะลึง

ไม่มีทางหรอกน่า?

ขนาดตัวเขาเองยังไม่รู้เลยว่าทำไมเขาถึงใช้ชีวิตน่าเบื่อแบบนี้

แองเจลีนจับมือเขาอย่างตื่นเต้น “เพราะว่าคุณยังไม่เจอสิ่งที่คุณหลงใหลยังไงล่ะคะ คุณก็เลยไม่สนใจอะไรเลยสักอย่าง”

เจย์ขมวดคิ้ว “แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าผมหลงใหลอะไรนี่นา?”

แองเจลีนพูด “ฉันคิดว่าฉันรู้นะคะ ว่าคุณชอบอะไร”

เขาเป็นนักเรียนที่เก่งกาจ แม้ว่าเขาจะเก่งทั้งดนตรี กีฬา และศิลปะการป้องกันตัว แต่ก็มีงานอดิเรกเพียงอย่างเดียวที่เขาทุ่มเท เรียกได้ว่าทำไม่หยุดจนลืมกินลืมนอน นั่นก็คือการเป็นแฮกเกอร์

เจย์ไม่คิดจะเชื่อว่าเธอจะรู้ถึงสิ่งที่เขาหมกมุ่นทุ่มเท แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่อยากเมินเธอเลยทำเป็นถามเธอว่า “เหรอครับ? อะไรล่ะ?”

“ฉันมีหนังสืออยู่สองสามเล่มค่ะคุณเบ็น ฉันว่าคุณต้องชอบแน่”

เจย์ตะลึงอีกครั้ง!

ก่อนที่เจย์จะทันได้พูดอะไร แองเจลีนก็หันไปบอกเซ็ตตี้น้อย “เซ็ตตี้ หนูไปหยิบหนังสืออาณาจักรแฮกเกอร์จากห้องหนังสือมาให้คุณแม่หน่อยค่ะ”

“ได้ค่ะ” เซ็ตตี้น้อยตอบอย่างร่าเริง

เพียงแค่พริบตาหนูน้อยเซ็ตตี้ก็เดินกลับมาพร้อมหนังสือตั้งใหญ่ เจย์รีบลุกขึ้นไปช่วยเธอ

“หนังสือพวกนี้ล้ำมากเลยค่ะ คุณเบ็น คุณแม่บอกว่าเป็นหนังสือสำหรับพวกอัจฉริยะ พอคุณอ่านจบหมดแล้วคุณช่วยมาตอบเรื่องที่คุณแม่สงสัยหน่อยได้ไหมคะ?” เซ็ตตี้น้อยพยายามสร้างโอกาสให้พ่อแม่เธอได้พบกัน

เจย์ตอบอย่างเป็นสุภาพบุรุษ “ได้สิ”

เขาหยิบหนังสือขึ้นมาแล้วเริ่มลองอ่าน

ไม่นานเขาก็จมดิ่งไปกับการอ่านหนังสือพวกนั้นจนถึงขั้นลืมเวลา

แองเจลีนกับเซ็ตตี้น้อยพากันเข้าครัวไปเตรียมอาหารกลางวัน

เมื่อนาฬิกาบนผนังส่งเสียงเตือน เจย์ก็สะดุ้งแล้วตระหนักได้ว่านี่มันเที่ยงตรงแล้ว

เขาจ้องหนังสือในมือ รู้สึกไม่กระจ่างใจและงงงวย เธอรู้ได้อย่างไรว่าเขาสนใจเรื่องอะไร?

เรื่องที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ!