ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 102

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 102

เจย์กล่าวด้วยใบหน้านิ่ง “โรส มอบสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อยให้ฉัน แล้วฉันจะยินยอมมอบสิทธิ์การเยี่ยมบุตรให้ในห้าปีแรก”

โรสเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ ‘นี่มันไร้สาระที่สุด ไม่ใช่แค่เขาอยากเอาสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อยไปจากเรา เขายังจะเอาสิทธิ์การเยี่ยมบุตรไปในอนาคตอีก!’

ถ้าเรื่องนี้รับได้ ก็คงไม่มีเรื่องใดในโลกนี้ที่รับไม่ได้อีกแล้ว!

โรสยืนขึ้นด้วยมือที่กำแล้วยันตัวจากโต๊ะ ตัวของเธอโน้มไปข้างหน้า เธอเน้นทุกคำพูดของเธอลอดไรฟันออกมา “ฝัน ไป เถอะ”

การท้าทายในดวงตาของเธอแหลมคมมาก

เจย์ยังคงความสุขุมไว้อย่างดี เขาคือสุดยอดราชันย์แห่งโลกธุรกิจ เขามีประสบการณ์การเจรจาธุรกิจและพบนักเจรจามามากมาย เขาคิดว่าภรรยาติดบ้านชั้นต่ำแบบโรส ลอยล์ นั้นไม่ใช่คู่มือเขา

“บอกราคามา เธอต้องการเท่าไหร่ถึงจะยอมมอบสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อย” เจย์กล่าวอย่างสบายใจ

โรสรู้สึกว่าเธอกำลังโดนดูถูก เธอโกรธแทบคลั่งจนอวัยวะภายในของเธอจะเด้งออกมาด้วยความโกรธด้วยซ้ำ เธอจ้องไปที่เจย์แล้วกล่าว “ท่านอาเรสผู้สูงส่ง นายคงคิดสินะว่าเงินของนายจะสามารถลบล้างความรักที่ฉันมีต่อร็อบบี้น้อย แล้วทำให้นายได้สิทธิ์การเลี้ยงดูเขาไปอย่างง่ายดาย?”

เจย์ยิ้มมุมปากยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ ในโลกของเขา ถ้าเงินแก้ปัญหาไม่ได้ นั่นแปลว่ามันไม่มากพอ

เขาคิดว่าที่โรสโกรธนั่นก็เป็นเพราะเธอต้องการต่อรองราคาให้สูงขึ้น

“หนึ่งพันล้าน” เจย์กล่าว

โรสโกรธมากจนตัวของเธอสั่นเทา โดยไม่มีคำเตือน เธอพลันยกถ้วยชาสาดใส่เจย์ “เจย์ อาเรส ฉันจะพูดตรง ๆ นะ ต่อให้นายยกทั้งแกรนด์เอเซียมา ฉันก็ไม่ต้องการมัน ในหัวใจของฉัน ร็อบบี้น้อยคือชีวิตของฉัน”

เจย์มองเสื้อเชิ้ตที่เปียกไปด้วยชา ดวงตาเหยี่ยวของเขามีความหนาวเย็นก็ตัวขึ้น เขากล่าวลอดไรฟัน “โรส ลอยล์…” เสียงฟังดูดำมืดและอันตรายนั้นดึงสติของโรสกลับสู่ความเป็นจริง

โรสรู้สึกตัวว่าเธอได้สร้างปัญหาอีกแล้ว

เจย์ยืนขึ้นแล้วมองโรสด้วนความไม่พอใจอย่างมาก “แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์เหรอ? เยี่ยม โลภมากนัก ก็อย่าหวังจะได้รับสักเซ็นต์จากฉันอีก สำหรับร็อบบี้น้อย ฉันจะเอาตัวเขามาไม่ว่าอย่างไรก็ตาม” จากนั้นเขาก็จากไปหลังจากพูดจบ

โรสโกรธมาก เธอถีบขาตัวเองใส่โต๊ะ

ก่อนที่เจย์จะจากไป สายตาที่เขามอบให้เธอนั้นน่าขนลุกเกินไป เหมือนเขาเป็นยมทูต ที่เตรียมจะนำตัวเธอลงสู่ปรโลก

หลังจากออกจากคาเฟ่ โรสเดินไปท่ามกลางถนนที่วุ่นวายด้วยความคิดที่วิ่งในหัว เมือง เซาท์ ซิตี้ อันเจริญรุ่งเรืองนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นของทองแดง

หากให้ยกตัวอย่าง รถยนต์หรูที่ขับผ่านไปก็ทำให้สามัญสำนึกของคนเปลี่ยนไป ไม่ใช่ยานยนต์สี่ล้อทุกคันจะถูกเรียกว่ารถ ทัศนคติของเจ้าของรถพวกนั้นที่อาศัยอำนาจเงินในการอวดเบ่งจองหองต่างหากที่เป็นตัวชี้วัด

จากมุมมองของเจ้าของรถหรู โรสเป็นแค่ขอทานน่าสมเพช ที่ใช้ชีวิตอยู่ต่ำสุดของห่วงโซ่อาหาร

เธอนั่งอย่างเศร้าสลดอยู่บันไดโรงแรม เพราะชุดที่เธอใส่และผมที่ยุ่งเหยิง ทำให้เธอได้รับเศษเงินจากคนที่เดินผ่านไปมา บางคนถึงกับโยนใบเสร็จใส่เธอ

โรสพลันหัวเราะออกมา…

สรุปว่าที่ผ่านมาเธอโกหกตัวเองมาตลอด เธอปิดตาไม่สนใจความแตกต่างอันยิ่งใหญ่ของเธอกับเจย์

เขามันเป็นคนที่ถูกสวรรค์เลือก!

เธอมันก็แค่คนไม่สำคัญที่ใช้ชีวิตอยู่จุดต่ำสุดของห่วงโซ่

อย่างไรก็ตาม เธอมักมองตัวเองว่าเป็นแองเจลีน เซเวียร์ ผู้ทรงเสน่ห์จากอดีตเสมอ คนเดียวที่สามารถยืนข้างเคียงกับเขาได้ในระดับเดียวกัน พวกเธอคือคู่ที่สวรรค์สรรสร้าง