ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1034
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1034
เจย์รู้สึกราวกับความหนักอึ้งที่กดทับอยู่หายไป “ผมจะไปเปิดประตู”
มาริลินยืนค้างอยู่ตรงนั้น
เจย์เดินมาที่ห้องนั่งเล่นและเปิดประตูออกไป เมื่อเขาเห็นเซ็ตตี้น้อยและแม่ของเธอยืนอยู่หน้าประตูเขาก็ถึงกับตะลึง
“คุณเบ็นคะ” เซ็ตตี้น้อยโผเขาหาเบ็นทันทีที่เธอเห็นเขา
แองเจลีนสังเกตุเห็นว่าเจย์ใส่ชุดสำหรับอยู่บ้าน แม้ว่ามันจะเป็นเสื้อและกางเกงขายาว แต่ก็ยังไม่สามารถห้ามความเยือกเย็น สง่างาม และความมีเสน่ห์ของเขาได้ ไม่ต่างจากเวลาเขาสวมสูทผูกเนกไทเลย ผมหยักสีดำสนิทของเขายังคงเปียกซึ่งทำให้เขาดูมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น
เธอยืนค้างอยู่ตรงนั้น ตัวแข็งทื่อ
ถึงอย่างไรตอนนี้เธอก็แกล้งทำเป็นคนตาบอด เธอจึงกลัวว่าจะเผลอจ้องจนเขาผิดสังเกตุ
“ใครมาคะที่รัก?” มาริลินเดินออกมา
เมื่อแองเจลีนเห็นเธอสวมชุดนอนเบาบางเช่นนั้น ดวงตาเธอก็ขุ่มมัว
ผู้หญิงคนนี้พยายามจะยั่วยวนเจย์สินะ?
เจย์ลูบผมเซ็ตตี้น้อยเบา ๆ พร้อมตอบมาริลิน “นี่คือเด็กที่ผมเคยเล่าให้คุณฟังว่าผมสอนเปียโนให้”
มาริลินมองเซ็ตตี้หัวจดเท้า และทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นใบหน้างดงามของเด็กน้อย
“หนูสวยน่ารักมากเลยนะจ๊ะ” มาริลินเอ่ยชม
จากนั้นเธอก็หันมามองแองเจลีน เมื่อเธอมองเห็นแองเจลีน มาริลีนก็แทบยืนไม่อยู่ เธอจำผู้หญิงคนนี้ได้ หญิงงามคนนี้คือคนที่อยู่ในภาพวาดของเบ็น
ทันใดนั้นมาริลินก็รู้สึกเป็นศัตรูกับคนตรงหน้า
“ดึกดื่นป่านนี้มาทำอะไรกันคะ?” น้ำเสียงของเธอแฝงความไม่พอใจ
เมื่อแองเจลีนรู้ตัวว่าได้มาทำแผนของมาริลินพัง เธอก็ยิ้มหวานออกมา “เซ็ตตี้น้อยบอกฉันว่าตอนนี้คุณเบ็นย้ายมาอยู่บ้านตรงข้าม แล้วถ้าฉันเข้าใจไม่ผิดคุณคงเพิ่งย้ายมาวันนี้สินะคะ ไหน ๆ คุณก็ย้ายมาใหม่ ฉันก็เลยคิดว่าต้องแวะมาทักทายแสดงความยินดี”
มาริลีนมึนโง่ไปเลย
เซ็ตตี้น้อยจับมือของเจย์แกว่งไปมาอย่างรักใคร่ แถมพูดด้วยน้ำเสียงน่ารักแฝงความเอาแต่ใจ “หนูขอเข้าไปเที่ยวบ้านคุณได้ไหมคะ คุณเบ็น?”
เจย์รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะปฏิเสธความรักใคร่ของเซ็ตตี้ เขาลูบหน้าผากเธอพลางบอก “ได้สิ”
เซ็ตตี้น้อยหันหลังไปกระตุ้นแองเจลีน “คุณแม่คะ ทำไมไม่เข้ามาแล้วนั่งก่อนล่ะคะ”
แองเจลีนพูดพร้อมยิ้ม “ไปสิจ๊ะ”
ดวงตามาริลินเต็มไปด้วยโทสะ
เธอมองเจย์อย่างขมขื่น แล้วเห็นว่าเขามองแต่แองเจลีนและลูกสาวตลอดเวลา ยิ่งไปกว่านั้นแววตาของเขายังเป็นสิ่งที่เธอเองไม่เคยได้รับมาก่อน แววตาที่อ่อนโยนและทะนุถนอม
เจย์รินน้ำสองแก้วให้แองเจลีนและเซ็ตตี้น้อย ก่อนที่จะนั่งลงที่โซฟาข้างแองเจลีน เขาส่งแก้วน้ำให้เซ็ตตี้
เซ็ตตี้น้อยรับแก้วมาแล้วดื่มทันที
เมื่อเจย์ส่งอีกแล้วให้แองเจลีน เซ็ตตี้น้อยแกล้งทำเป็นไม่เห็น เด็กน้อยอยากให้คุณพ่อและคุณแม่ได้ใกล้ชิดกันมาก ๆ
ในขณะที่แองเจลีนเอื้อมมือไปรับแก้ว เธอเจตนาคว้าไปทั่วอย่างตั้งใจ
เจย์จึงไม่มีทางเลือกนอกจากเอื้อมอีกมือมาจับมือเธอ จากนั้นก็ส่งแก้วน้ำให้
“ขอบคุณค่ะ คุณเบ็น”
แองเจลีนไม่ได้ทำให้เขาดูแย่ เมื่อเธอได้รับแก้วน้ำมาเธอก็ดื่มอย่างงดงาม
“บังเอิญจังนะคะ ที่เราเป็นเพื่อนบ้านกัน” แองเจลีนกล่าว
เธอรู้สึกภูมิใจกับแผน ‘เพื่อนข้างบ้าน’ ที่ตัวเองคิดขึ้นมาก
เจย์พยักหน้า
“แปลว่าจากนี้ฉันก็จะได้ฟังคุณเบ็นเล่นเปียโนทุกวันสิคะ?”
เจย์มองใบหน้างดงามกระจ่างของเธอก่อนถามด้วยรอยยิ้ม “คุณอยากฟังเพลงอะไรครับ? ผมจะเล่นให้ฟัง”
“ฉันแน่ใจว่าไม่ว่าจะเพลงไหนที่คุณเล่นก็คงจะเป็นเพลงที่เพราะที่สุดในโลก”
มาริลินมองเจย์อย่างขื่นขม ยามเขาคุยกับแองเจลีนใบหน้าหล่อเหลาเย็นเยียบของเขา ดูเหมือนจะฉายรังสีความอบอุ่นออกมา จนสามารถละลายน้ำแข็งและหิมะที่หนาวเย็นที่สุดได้
