ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1037
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1037
เจย์มองแองเจลีนที่มีท่าทางพึงพอใจ แววตาพอใจของเธอนั้นปิดไม่มิด
เจย์รู้สึกว่าโมโหจนเดือดเมื่อศักดิ์ศรีและความภูมิใจในตัวเองของเขาถูกแองเจลีนท้าทาย “ถ้าคุณแพ้ก็อย่าร้องไห้แล้วกัน” เขากัดฟันกรอด
แองเจลีนแค่นเสียง “หึ ยังไม่รู้สักหน่อยว่าใครจะแพ้กันแน่”
แองเจลีนพาเจย์ไปที่แกรนด์ เอเซีย อีสปอร์ต อารีน่า เมื่อเจย์มองเห็นเครื่องเล่นเกมล้ำหน้าหลากหลาย เขาถึงกับพูดไม่ออก
“ทำไมเราไม่สู้กันจริง ๆ ล่ะ?” เขาตวัดสายตาเย็นชาไปมองเธอ
แองเจลีนสะดุ้งเมื่อโดนเขามองด้วยสายตาเสียดแทง เขาดูเหมือนอยากจะเข้ามาฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ
ถ้าพวกเขาสู้กันจริง ๆ เธอก็คงโดนยำจนเละไม่เหลือดีน่ะสิ
“ฉันกลัวว่าจะทำนายเจ็บไง” เธอกลัวจริง ๆ แต่เธอก็ยังเชิดหน้าและพูดด้วยเสียงอ่อนหวาน
เจย์มองจอเล็ก ๆ ของเธอก่อนนั่งลงหน้าเครื่องเกมต่อสู้
แองเจลีนนั่งลงข้างเขา
พวกเขาเริ่มเลือกตัวผู้เล่น พวกเขาเปลื่ยนเป็นชื่อของตัวเองเพื่อให้ได้รับรู้ถึงประสบการณ์อย่างสมจริงที่สุด
ในตอนเริ่มต้นการแข่ง เจย์ก็พุ่งเข้าหาแองเจลีนอย่างดุเดือดก่อนเตะเธอเข้าที่หัว แองเจลีนหลุดร้องเสียงแหลมเมื่อตัวผู้เล่นของเธอปลิวไปกระแทกพื้น
“นายนี้ไม่รู้จักรักหยก ถนอมบุปผาเลยนะ” แองเจลีนคำราม
“ถ้าผมไม่ให้บทเรียนคุณ ต่อไปคุณก็จะเที่ยวโม้เรื่องความสามารถตัวเองไม่หยุดน่ะสิ”
“อย่าเพิ่งลำพองไปเลย ฉันให้โอกาสนายก่อนสามกระบวนท่า” แองเจลีนหาข้ออ้างอย่างหน้าหนา
ในอีกสามกระบวนท่าต่อมา แองเจลีนก็ลงไปนอนกองกับพื้น ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีก
เจย์แสดงท่าทางพึงพอใจ “คุณยังลุกไหวอยู่ไหม?”
แองเจลีนลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เธอพูดอย่างกระฟัดกระเฟียด “ฉันให้โอกาสนายไปสามกระบวนท่าแล้ว ต่อไปตาฉันบุกบ้าง”
เจย์พยักหน้า “ก็มาเลย ผมรออยู่”
แองเจลีนกระโดดขึ้นกลางอากาศทันใดและเตะกลับหลัง เธอเคลื่อนไหวเร็วปานสายฟ้า เพียงชั่วพริบตาฝ่าเท้าเธอก็ปะทะหน้าเจย์แล้ว
แต่ถึงแบบนั้นเธอก็ใจอ่อนเกินไป
เธอไม่ยอมรุกมากไปกว่านั้น เจย์เอียงหัวหลบขณะที่มือใหญ่ของเขาจับข้อเท้าเธอไว้และกระชากอย่างแรง แองเจลีนลอยปลิวเหมือนนกปีกหัก ก่อนตกกระแทกพื้น
หัวเธอเลือดออก แถมใบหน้าก็ช้ำและบวม
ในตอนท้ายที่สุดแแองเจลีนก็แพ้น็อก
เมื่อเธอมอง ‘ตัวผู้เล่น’ เลือดท่วมบนจอ แองเจลีนก็โยนจอยเกมใส่เจย์ “เราไม่เล่นเกมนี้แล้ว มันรุนแรงเกินไป”
จากนั้นเธอก็พาเขาไปที่เครื่องเกมอาณาจักรแฮ็กเกอร์
เครื่องเกมนี้จะทดสอบทั้งทักษะการแฮ็กและการป้องกันการแฮ็ก ด้วยเกมนี้แองเจลีนหวังว่าเธอจะสามารถรื้อฟื้นความรู้ความทรงจำเกี่ยวกับการแฮ็กที่ซุกซ่อนอยู่ในสมองของเขาออกมาได้
เมื่อเกมเริ่มขึ้น แองเจลีนก็เริ่มสร้างอุปสรรคโดยเริ่มจากง่าย ๆ ไปถึงระดับซับซ้อน
ซึ่งเจย์สามารถจะแก้ปัญหาเหล่านี้ได้อย่างสบาย ๆ
ในตอนแรกมันก็เป็นไปด้วยเจตนาที่ดูฉลาดและมีเจตนาดี แต่ทันใดนั้น เธอก็ได้ยินเจย์แค่นเสียง “นี่คุณเรียนจบระดับอนุบาลหรือไง?”
ด้วยความโกรธที่ปะทุขึ้นมา แองเจลีนเพิ่มระดับจากยากเป็นระดับสูงสุด
“เอาสิ งั้นแก้อันนี้ ฉันจะนับถือนายเป็นบรรพบุรุษเลยถ้าแก้ได้”
เจย์ขมวดคิ้ว จากสิ่งที่เขาเรียนมาในช่วงไม่กี่วันนี้ มันก็เป็นเรื่องยากสำหรับเขาจริง ๆ ที่จะเจาะไฟวอลล์ยากระดับนี้ในเวลาจำกัด
แองเจลีนนั่งลงที่มุมหนึ่งและเพลิดเพลินกับชายามบ่ายของเธอ
“ยอมแพ้แล้วยอมรับมาเถอะว่านายแก้ไม่ได้”
โดยไม่คาดฝัน เจย์กลับตอบมาว่า “ผมแก้ได้ตั้งนานแล้ว”
แองเจลีนรีบวิ่งมาแล้วจ้องไปที่โปรแกรมซึ่งเขาเพิ่งแก้ได้ ทันใดนั้นเธอก็เริ่มยอมแพ้อย่างละอายใจ
เจย์มองเธอด้วยตาคมดุจเหยี่ยว “คุณว่าผมเป็นหมูเหรอ?”
แองเจลีนหัวเราะแห้ง ๆ พาสเวิร์ดที่เธอตั้งไว้คือ “เบ็นคือเจ้าหมูโง่”
เจย์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ “ถ้าคุณคิดว่าทำได้ ก็ลองแก้โปรแกรมที่ผมเขียนดูแล้วกัน ถ้าคุณทำไม่ได้ก็แย่กว่าหมูอีก”
แองเจลีนนั่งอยู่หน้าเครื่องด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ในขณะที่เธอพิจารณาโปรแกรมที่เขาเขียนอย่างขมขื่น
เจย์นั่งลงอย่างสบาย ๆ ที่มุมหนึ่งพร้อมจิบชายามบ่าย
แองเจลีนไม่มีความต้องการที่จะเอาชนะเขาเลย แต่เธอก็มีภาพว่าไม่ตรงไปตรงมาและไม่จริงใจ หลังจากพยายามแก้โปรแกรมของเขาและพบว่ามันยากเล็กน้อย เธอก็หันไปส่งสายตาอ้อนวอนให้เจย์
