ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1039
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1039
ตอนนี้เขาไม่สามารถบอกได้ว่าระหว่างผู้หญิงสองคนใครกันแน่ที่เป็นกิ๊ก
เขามองแองเจลีน “คุณเลือกเป็นตัวละครตัวไหน?”
แองเจลีนตอบอย่างไม่ลังเล “ภรรยาคนแรก”
ดังนั้นเจย์จึงฆ่าแองเจลีนทันที
เสียงของเกมดังขึ้น ‘สามีกำจัดภรรยาที่ยากจนไป เกมจบแล้ว’
เขาเป็นคนที่มีเหตุผลและนิ่งสงบซึ่งสามารถแยกระหว่างชีวิตจริงกับเกมได้อย่างเด็ดขาด ส่วนแองเจลีนเป็นคนที่อ่อนไหวซึ่งสงสารตัวละครในเกม การจบเกมแบบนี้ทำให้เธอรับไม่ได้
เธอเสียใจมากมายจนคุมไม่ไหว ดวงตาดำขลับของเธอแดงก่ำและบวมเพราะเธอรู้สึกเหมือนโดนกำจัดและไม่มีค่า เธอจ้องเจย์อย่างโมโห
ตัวเธอสั่นไปทั้งร่างด้วยโทสะ
“แค่เล่นเกมแพ้ก็ต้องร้องไห้ด้วยเหรอ?” เจย์มองเธอพร้อมหยัน
พวกผู้หญิงอารมณ์แปรปรวนกันหมดเหรอไงนะ?
แองเจลีนคำราม “ทำไมนายถึงฆ่าฉัน?”
ทำไมไม่เป็นหล่อน?
เจย์แค่นเสียง มองเธอเหมือนเห็นคนปัญญาอ่อน
“ก็เราแข่งเกมกัน ผมจะไปกำจัดใครถ้าไม่ใช่คุณ?”
แองเจลีน “…”
“นายแค่จะเอาชนะฉันเหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ”
แองเจลีนล้มลงไปนั่งบนพื้นพร้อมหลั่งเหงื่อเย็นออกมา เธอพยายามปลอบตัวเองว่านี่มันเป็นแค่เกม
เจย์มองเธออย่างสงสัย เมื่อเห็นเม็ดเหงื่อผุดขึ้นที่หน้าผากของเธอ เขาก็นิ่วหน้า “ถ้าคุณรับความพ่ายแพ้ไม่ได้ ก็ไม่ควรเล่นเกม”
แองเจลีน “…”
มันไม่ใช่ว่า เธอยอมรับความพ่ายแพ้ในเกมไม่ได้ แต่เธอไม่ยอมตาย
เมื่อเจย์มองแองเจลีนที่น้ำตาคลอ ดวงตาเขาก็เต็มไปด้วยความสับสน
ผู้หญิงคนนี้ร้องไห้ทำไมกัน?
ตอนนั้นเอง โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น
หลังจากรับโทรศัพท์ เขาก็ได้ยินเสียงมาริลินพูดมาตามสายด้วยเสียงกังวล “ที่รักคะ รีบกลับมาที่บ้านเถอะค่ะ ไทเกอร์ไม่สบายมาก”
สีหน้าเจย์เปลี่ยนไปทันที “โอเค ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
ก่อนที่เขาจะทันอธิบายอะไรกับแองเจลีน เขาก็ก้าวยาว ๆ จากไปแล้ว
แองเจลีนมองเขาที่จากไปราวพายุ ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความเศร้า
เพราะว่าเขาห่วงมาริลินและลูกมาก ก็คงจะคิดได้ว่า ทั้งเขาและมาริลินนั้นอยู่ด้วยกันด้วยความรักใช่ไหม?
ถึงเธอจะรู้สึกโศกเศร้าสิ้นหวัง แต่เธอก็ลุกขึ้นและเรียกพนักงานที่มีหน้าที่รับผิดชอบเรื่องฉุกเฉินของเแกรนด์ เอเซีย ให้ไปที่ลูมิโน่ การ์เด้นเพื่อคอยช่วยเหลือ
สำหรับตัวเธอเอง ก็รีบเร่งไปที่แผนกแพทย์ของแกรนด์ เอเซียอย่างเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้
เมื่อรถพยาบาลพาเจย์และครอบครัวมาถึงโรงพยาบาลแกรนด์ เอเซีย แองเจลีนก็รออยู่นานแล้ว
“เกิดอะไรขึ้น?” แองเจลีนเดินเข้าไปถาม
“เด็กมีไข้สูงและหมดสติ ส่วนสาเหตุตอนนี้ยังไม่ทราบครับ” หมอตอบ
มาริลินนั้นตกใจมากจนพูดไม่ออกสักคำ เหมือนราวกับทั้งร่างเธอไร้เรี่ยวแรง เธอเกาะเกี่ยวเจย์ไว้เหมือนปลาหมึก
แองเจลีนเหลือบมองและเห็นเจย์กอดมาริลินไว้แน่นด้วยมือข้างหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล ความหึงหวงผุดขึ้นมาในใจเธอ
“ใครก็ได้ช่วยพามาริลินไปที่ห้องรักษา แล้วให้พยาบาลช่วยดูแลเธอด้วย”
“ครับ”
แองเจลีนมองเจย์อย่างขมขื่น แม้ว่าเธอจะตำหนิเขาหลายอย่างแต่เธอก็ยังปลอบเขา “อย่าห่วงเลย เด็กจะไม่เป็นอะไร”
เจย์พยักหน้า
