ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1041
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1041
”เอ่อ ดิฉันว่าแกะ เนื้อวัวและตับหมูน่าจะทำให้ค่าคอเรสเตอรอลพุ่งเลยนะคะ ถ้ากินมากไป” พยาบาลหัวเราะ
เจย์ “…”
มาริลินกระซิบบอกเขา “เธอเป็นประธานของโรงพยาบาลนะคะที่รัก ทำไมคุณถึงซื้อตับมาให้ล่ะแค่นี้ล่ะ? ไม่ซื้อพวกจานเคียงมาเพิ่มหน่อยล่ะคะ?”
เพราะว่าอยากจะไล่แม่คนนี้ไปให้พ้นหน้า แองเจลีนจึงพูดกับมาริลิน “อืม คุณผู้หญิง พวกผู้ชายทื่อ ๆ อย่างเขาคงไม่เข้าใจเรื่องง่าย ๆ แบบนั้นหรอก ทำไมคุณไม่ไปหาซื้อจานเคียงมาให้ฉันสักสองสามอย่างล่ะ?”
มาริลินลุกขึ้นยืนอย่างยินดี “ได้ค่ะ”
เมื่อมาริลินจากไป แองเจลีนก็เริ่มกินอาหารอย่างหิวโหย
แม้ว่าจะเป็นอาหารเพียงจานเดียวแต่ปริมาณมันก็มากเกินไป
ท้องแองเจลีนอิ่มแน่นแทบระเบิดเพราะกินมากเกินไป เธอแหย่เจย์ “นี่นายคิดว่าฉันเป็นหมูจริง ๆ เหรอเนี่ย?”
เจย์ไม่ตอบอะไร
เมื่อเขาเห็นใบหน้าซีดเผือดของเธอก่อนนี้ เขาก็กังวลแล้วคิดขึ้นมาว่าถ้ากินตับจะช่วยเพิ่มการสร้างเม็ดเลือดให้ร่างกายได้ เขาจะเหลือแรงไปคิดเรื่องอื่นอีกได้อย่างไร?
เมื่อเจย์เห็นว่าเธอกินตับเกือบหมดไปหลายกล่องอย่างรวดเร็ว เขาก็รีบห้ามเธอ “หยุดกินเถอะครับ”
แองเจลีนยิ้มสวยให้เขา “ไหน ๆ นี่ก็เป็นโอกาสแสนหายากที่นายจะทำอะไรให้ฉัน ฉันก็ต้องใช้ให้คุ้มค่าสิ ใช่ไหมล่ะ?”
คำพูดของแองเจลีนเหมือนไปกระทบจิตใจบางส่วนของเขาอย่างจัง
เธอชื่มชมความทุ่มเทของเขาเพราะว่าเธอสนใจห่วงใย
เขารู้สึกว่า ตัวเขาเองมีเกียรติและมีค่าเมื่อเขาอยู่กับแองเจลีน
หลังจากทานเสร็จ แองเจลีนก็เอามือลูบท้องกลมเป่งและลุกขึ้น ทันใดนั้นเธอก็ร้องออกมาแล้วยืนนิ่งตัวแข็งไม่ขยับสักก้าว
เจย์มองเธออย่างหวาดหวั่น “เป็นอะไรไป?”
แองเจลีนเหมือนอยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก “ฉันคิดว่าฉันกินมากเกินไป”
เจย์อึ้งพูดไม่ออก
“นี่คุณอายุเท่าไรกัน? คุณไม่รู้เหรอไงว่ากระเพาะตัวเองรับไหวแค่ไหน?”
จากนั้นเขาก็กดให้เธอนั่งลงกับเก้าอี้และไปหาพยาบาลเพื่อขอความช่วยเหลือ
ไม่นานมาริลินก็กลับมาพร้อมกล่องอาหารหลายกล่องในมือ
“ท่านประธานคะ ฉันซื้ออาหารจานเคียงร้อน ๆ มาให้สองสามอย่าง ท่านลองดูสิคะว่าชอบไหม?”
เมื่อเห็นอาหารราคาถูกตรงหน้าเธอ ดวงตาแองเจลีนก็ขุ่นมัว
เธอให้เงินเดือนล่วงหน้ากับเจย์บี้ไปแล้ว ดังนั้นครอบครัวของหล่อนก็ไม่ขาดแคลนเงินอีกต่อไปใช่ไหม? ทำไมถึงเอาอาหารแบบนี้มาให้กับผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตลูกชายอีกล่ะ?
เฮ้อ!
แองเจลีนถอนหายใจ
ทั้งมาริลินและเจย์บี้มาจากโลกที่ต่างกันสิ้นเชิง เจย์บี้เกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยมากที่สุดครอบครัวหนึ่ง แม้ว่าเขาจะปากร้ายและนิสัยเย็นชาแต่โดยเนื้อแท้เขาก็เป็นคนใสบริสุทธิ์และใจดี เขารู้ถึงความกตัญญูและการตอบแทนน้ำใจคนอื่น
ส่วนมาริลินเกิดมาในครอบครัวยากจน ความยากจนไม่ใช่ปัญหาแต่เธอนั้นรักเงินเท่าชีวิต เธอประจบประแจงคนที่เหนือกว่าและดูถูกคนที่ด้อยกว่า เนื้อแท้เธอคือ แร้งกระหายเงินตีสองหน้า
โชคร้ายที่สววรค์ไร้ตา เมื่อจับคู่ให้กับเจย์บี้ผู้ไร้ที่ติกับนางแร้งแบบมาริลิน
เจย์บี้คงต้องรักมาริลินมากสินะ ถึงทนนิสัยหิวเงินของเธอได้?
แองเจลีนรู้สึกหงุดหงิดมาทันใด จึงกอดอกและหยิกแขนตัวเอง มีเพียงความเจ็บปวดเท่านั้นที่จะสามารถกดข่มความรู้สึกหึงหวงริษยานี้ได้
เพราะเธอใช้แรงมากเกินไป เธอจึงไปโดนแผลที่เพิ่งจะเจาะเลือดไป ทันได้นั้นเลือดสีแดงเข้มก็เริ่มไหลออกมา
มาริลินร้อง “โอ้ ท่านประธานคะ เลือดท่านไหลค่ะ”
มาริลินรีบมองหาทิชชูแล้วเอามาเช็ดเลือดให้
แองเจลีนมองอย่างตะลึง “คุณกลัวเลือดมากไม่ใช่เหรอ?”
ดวงตามาริลินล่อกแล่ก “ค่ะ ฉันรู้สึกไม่สบายเมื่อเห็นเลือด”
เธอเอากระดาษยัดใส่มือแองเจลีนอย่างเร็ว “บางทีท่านน่าจะทำเองนะคะท่านประธาน ฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อน”
ดวงตาแองเจลีนฉายแววสงสัย คนที่เป็นโรคกลัวเลือดจะแสดงออกอย่างนิ่งเฉยขนาดนั้นได้อย่างไรตอนเห็นเลือด?
เห็นชัด ๆ ว่าหล่อนโกหก!
มันต้องมีความลับบางอย่างว่าทำไมมาริลินถึงไม่ยอมให้เจาะเลือดไปตรวจ
หรืออาจจะเป็นว่า…
ดูเหมือนกว่าเธอต้องสืบเรื่องของไทเกอร์สักหน่อยแล้ว
