ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1051

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1051

ตอนที่แองเจลีนดึงมือเขาออกอย่างง่ายดายและขบริมฝีปากเขา ตอนนั้นเองที่เจย์รู้ตัวว่ามันสายเกินกว่าจะมาเสียใจแล้ว

ดวงตาเหยี่ยวเรียวทรงเสน่ห์ของเขาเบิกกว้างขึ้นทันที นี่แองเจลีนเพิ่งจะ… ปล้นจูบเขาไปเหรอ?

สิ่งที่น่าหวาดกลัวที่สุดคือ แม้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาสามารถจะขัดขืนเธอได้ แต่เขากลับยอมที่จะปล่อยใจไปกับความนุ่มนวลของเธอ

ริมฝีปากของทั้งสองประกบแนบแน่น กระหวัดเกี่ยวพันไม่ห่าง

“เจย์บี้!” จู่ ๆ แองเจลีนก็ร้องออกมา

เจย์ผลักเธอออกทันใด เขารู้สึกราวกับถูกราดด้วยน้ำเย็นเฉียบ

เขารู้สึกว่าถูกล้อเล่นกับความรู้สึกของตน จากนั้นก็ตามด้วยความรู้สึกอับอายขายหน้าซึ่งโจมตีเขาทั้งร่าง

กลายเป็นว่าความรักและหลงใหลอย่างลึกซึ้งของผู้หญิงคนนี้ที่แสดงต่อเขามันเป็นแค่เรื่องจอมปลอมเท่านั้น

เจย์บี้เหรอ?

เจย์ผู้ก่อตั้งแกรนด์เอเซียน่ะเหรอ?

ก็ต้องเป็นเขาสินะ?

เจย์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังหึงหวงตัวเองอยู่

เขาหยัดตัวยืนขึ้นแล้วพุ่งออกจากประตูหน้า

เจย์เรียกรถแท็กซี่แล้วรีบไปที่แผนกการแพทย์ของแกรนด์เอเซีย

มาริลินกำลังนอนสัปหงกอยู่ในห้องพักผู้ป่วยของไทเกอร์

เจย์มองสองแม่ลูกที่กำลังนอนหลับแล้วรู้สึกขยะแขยงตัวเองจนแทบทนไม่ไหว เขาเป็นชายที่แต่งงานแล้วแถมลูกยังป่วยนอนอยู่ในโรงพยาบาล แม้เป็นแบบนั้นแต่เขาก็ไม่อาจต้านทานความเย้ายวนของแองเจลีนได้แล้วก็ยอมไปงานเลี้ยงปิดกล้องโง่ ๆ นั่น เขาเกือบที่จะ… ทำบางอย่างที่บอกใครไม่ได้กับเธอ

น่าเสื่อมเสียอะไรแบบนี้

ความผิดพลาดเช่นนี้จะปล่อยให้เกิดขึ้นอีกไม่ได้

เขาเดินเข้าไปพร้อมเรียกเสียงเบา “คุณควรกลับบ้านไปพักนะ มาริลิน”

มาริลินสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา รอยยิ้มของเธอฉายขึ้นเมื่อเห็นเจย์

“วันนี้คุณไปทำงานทั้งวันคงเหนื่อยแย่เลยนะคะที่รัก คุณน่าจะกลับไปพักมากกว่า” มาริลินพูด

ไทเกอร์ลืมตาขึ้นทันใด เขาจับมือมาริลินแน่นพร้อมอ้อนวอน “ผมอยากให้แม่อยู่กับผม”

ในแววตาของเจย์มีแววของการตำหนิตนเอง เขาสอบตกในฐานะของพ่อ

เพราะว่าเขาไม่ได้แสดงให้ไทเกอร์ได้รู้สึกถึงความห่วงใยและเอาใจใส่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ทำให้เด็กน้อยรู้สึกห่างเหินกับเขา

เจย์ลูบแก้มไทเกอร์อย่างแผ่วเบา “พรุ่งนี้พ่อจะทำของอร่อย ๆ มาให้กินนะ”

“อื้ม” ไทเกอร์พยักหน้า

จากนั้นเจย์ก็ออกจากโรงพยาบาลไป

เป็นเวลาเกือบห้าทุ่มครึ่งแล้วเมื่อเขากลับไปที่ลูมิโน การ์เด้น เจย์ขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นเจ็ด เมื่อลิฟต์เปิดออกเขาก็เห็นชายอายุประมาณ 30 มีหนวดรกรุงรังผมหยิกยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ ทั้งตัวอวลไปด้วยกลิ่นบุหรี่

เจย์นิ่วหน้าอย่างรังเกียจก่อนเดินเลี่ยงไป

เมื่อเขาเดินไปถึงหน้าประตูห้องของเขาก็พบว่ามีก้นบุหรี่มากมายเกลื่อนกลาดอยู่หน้าประตู สีหน้าเจย์เคร่งเครียด เขาหันขวับกลับไปจ้องที่หน้าประตูลิฟต์ก่อนพบว่าชายคนนั้นกำลังจ้องเขาอยู่

ทั้งสองต่างก็จ้องตากัน บรรยากาศเริ่มคุกรุ่น เจย์เห็นแววตาชั่วร้ายฉายวาบในดวงตาชายคนนั้น

ดวงตาเหยี่ยวของเจย์ส่งแววเย็นเยียบราวน้ำแข็งเมื่อเขาจ้องตอบชายคนดังกล่าวด้วยรัศมีประดุจราชา ชายคนนั้นตะลึงงันก่อนผลุนผลันเข้าลิฟต์ปิดประตูแล้วจากไป

เจย์ดึงกระดาษทิชชูออกมาก่อนเก็บก้นบุหรี่จากพื้น เขาพยายามกดข่มความคลื่นเหียนที่ก่อตัวขึ้นในท้อง เมื่อเขาหายใจก็ได้กลิ่นเหม็นฉุนของบุหรี่ที่ทำให้เขานิ่วหน้า

กลิ่นนี้เหมือนกลิ่นบนตัวของชายคนนั้นไม่มีผิด

ชายคนนั้นมาหามาริลินหรือเปล่า?

คืนนั้นเจย์นอนไม่หลับ

บางขณะเขาก็นึกถึงชายคนที่เตร่อยู่หน้าบ้าน บางขณะก็นึกถึงเสียงเปี่ยมด้วยความรักที่แองเจลีนเรียกเจย์บี้ดังก้องในหัว

เรื่องแรกทำให้เขารู้สึกฉุนเฉียวโดยที่ไม่ทราบสาเหตุ ในขณะที่เรื่องหลังทำให้เขารู้สึกเศร้าหดหู่ อารมณ์ทั้งสองตีกันอยู่ในสมอง ตอนนี้เขาแทบอยากให้ตัวเองไหม้เป็นเถ้าไปซะ

เจย์ตื่นเช้ามากในวันต่อมา