ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1053
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1053
ดวงตาเจย์หม่นแสง ถ้าไม่ใช่เพราะเขารู้ความจริงที่เธอรักชายอื่นอยู่ แม้แต่ชายเย็นชาไร้ใจแบบเขาก็คงไม่อาจต้านทานเสน่ห์ของการเกี้ยวพาราสีนี้ได้หรอก ใช่ไหม?
“เงียบเถอะ” เขาหันหน้ามาและมองเธออย่างเกรี้ยวกราด
แองเจลีนตัวงอเพราะความกลัว
เจย์หันกลับไปก่อนเดินนำออกจากลิฟต์อย่างเร็ว
แองเจลีนเดินตามเขาไปด้วยสีหน้าหม่นเศร้า
เมื่อทั้งสองก้าวออกจากลิฟต์ พวกเขาต่างก็รีบเร่งไปที่ห้องผ่าตัดของไทเกอร์ เมื่อหมอเห็นแองเจลีนก็รีบรายงานเธอ
“ท่านประธานเซเวียร์ครับ อาการของไทเกอร์จู่ ๆ ก็ทรุดหนัก ตอนนี้เด็กมีอาการค่อนข้างเสี่ยง…”
เจย์รู้สึกกระวนกระวายมาก “เกิดอะไรขึ้นกับไทเกอร์ครับ?”
แองเจลีนมองเจย์อย่างกังวลพร้อมปลอบเขา “ไม่ต้องห่วงมากไปหรอก บางทีอาการก็ทรุดลงได้ถ้าภูมิคุ้มกันของเด็กยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่…”
เจย์มองเธอเย็นชา “คุณกำลังแก้ตัวให้การไร้ความสามารถของคุณอยู่เหรอ?”
แองเจลีน “…”
“โธ่ ลูกชายแม่”
เสียงร้องไห้คร่ำครวญของมาริลินดังลอดออกมาจนถึงทางเดิน
เจย์รีบพุ่งตัวไปอยู่ข้างมาริลินทันใด
“มาริลิน”
มาริลินโถมตัวเข้าหาอ้อมกอดของเจย์ พร้อมร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ
“หมอบอกว่าลูกเราคงจะไม่รอด ที่รักคะ” มาริลินโอดครวญทั้งน้ำตา
“มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน? เมื่อวานลูกยังดี ๆ อยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”
เจย์ตบหลังเธอเบา ๆ พร้อมปลอบ “ไม่เป็นไรหรอก ลูกจะไม่เป็นอะไรนะ”
“ที่รักคะ ฉันไม่เชื่อฝีมือหมอที่นี่เลย บางทีเราน่าจะย้ายไทเกอร์ไปที่โรงพยาบาลอื่น มีคนบอกฉันว่าที่โรงพยาบาลของรัฐนั้นรักษาดีกว่า…”
แองเจลีนเก็บกลั้นโทสะในใจที่จวนจะระเบิดออกมารอมร่อ เธออธิบายเหตุผลให้มาริลินฟัง “ถึงแกรนด์เอเซียจะเป็นโรงพยาบาลเอกชน แต่เราก็มีเทคโนโลยีล้ำหน้าที่สุดในประเทศนะคะ แล้วตอนนี้คงไม่ใช่เวลาที่ดีที่จะย้ายเด็กไปที่อื่น แต่หากว่าคุณยืนกรานเราก็คงต้องรอให้อาการเขาคงที่ก่อน”
มาริลินกรีดร้องอย่างเสียสติ “โรงพยาบาลดีที่สุดเหรอ? ตอนที่ไทเกอร์ร้องไห้กลางดึกเมื่อคืนนี้ ฉันก็รู้แล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติแต่ฉันไม่เห็นมีหมอสักคนอยู่ที่แผนก…”
เจย์จ้องแองเจลีนอย่างโมโห “ประธานเซเวีย คุณมีคำอธิบายเรื่องที่พนักงานของคุณละทิ้งหน้าที่ไหม?”
เมื่อแองเจลีนเห็นความโกรธเกรี้ยวในดวงตาของเจย์ เป็นโทสะที่มุ่งตรงมาที่เธอหัวใจเธอก็เย็นเยียบ
เธอเห็นการรักษาที่ล้มเหลวมาหลายครั้ง และเห็นบรรดาญาติผู้ป่วยที่ใจสลายต่างก็ระบายโทสะใส่เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาล เธอจึงเข้าใจว่าความรู้สึกเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร
แต่เมื่อเจย์มุ่งเป้าของความโกรธมาที่ตัวเธอ แองเจลีนก็อดไม่ได้ที่จะโศกเศร้า
โทสะก็เริ่มก่อตัวขึ้นในใจแองเจลีน “จนกว่าเราจะรู้ต้นสายปลายเหตุของเรื่องนี้ ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด”
เมื่อเจย์ได้ยินที่เธอพูด เขาก็คิดว่าเธอพยายามจะปัดความรับผิดชอบ
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับไทเกอร์ พวกคุณทุกคนต้องได้ลงหลุมไปพร้อมเขาแน่” เจย์คำรามก้องอย่างโกรธเกรี้ยว
แองเจลีนหน้าซีดลงทันใด
ร่างงามของเธอโอนเอนเล็กน้อยจนเธอเกือบล้มลงกับพื้น
เธอไม่เคยนึกฝันแม้สักนิดว่าจะมีวันที่เจย์พูดจารุนแรงโหดร้ายเช่นนี้กับเธอ
“นายอยากให้ฉันลงหลุมไปพร้อมเขาเหรอ?” เธอพึมพำ
แววตาเจย์ฉายแววรำคาญใจ นี่เขาพูดจาไร้สาระอะไรแบบนั้นไปกันนะ?
เซย์นบังเอิญเข้ามารับยาที่โรงพยาบาลพอดี เมื่อเขาเดินออกจากลิฟต์ก็เห็นแองเจลีนพยายามทรงตัวยืนให้อยู่ หลังจากที่โดนเจย์สาดคำพูดร้ายกาจไร้ความปรานีใส่ ทันใดนั้นเซย์นก็โมโหเดือด
“แก ไอ้สารเลว” เขาพุ่งตัวเข้ามาจะชกเจย์
แต่แองเจลีนกลับกอดเขาเอาไว้แน่น
เธอซุกหน้าลงกับแขนของเซย์น น้ำตาเริ่มไหลออกมาเป็นสาย
“ช่างมันเถอะพี่ อย่าไปก่อปัญหาให้เขาเลย”
เซย์นรับรู้ได้ว่าน้องสาวของเขาใจสลาย ในเมื่อเขาไม่สามารถชกเจย์ได้ จึงตะคอกใส่หน้าเขาแทน
