ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1055
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1055
แองเจลีนชำเลืองมองเขาก่อนที่จะลากมาริลินอย่างไม่เบามือไปที่กำแพงซึ่งมีกฎของโรงพยาบาลหลายข้อติดไว้
“เธออ่านออกไหม?” แองเจลีนถามเสียงแข็ง
มาริลินตัวสั่นไปทั้งร่างเพราะรังสีและพลังของผู้หญิงตรงหน้า “ก็อ่านออกบ้าง”
“กฎโรงพยาบาลข้อที่ห้า อ่านซิ”
มาริลินอ่านตะกุกตะกัก “ระหว่าง… ระหว่างการพักรักษาตัวในโรงพยาบาล คนไข้ไม่สามารถออกจากโรงพยาบาลโดยไม่ได้รับอนุญาต โรงพยาบาลจะไม่รับผิดชอบหากมีสิ่งใดเกิดขึ้นกับคนไข้ที่ออกจากโรงพยาบาลโดยฝ่าผืนคำแนะนำของแพทย์”
“เข้าใจไหมว่าหมายความว่ายังไง?” แองเจลีนคำราม
มาริลินหดคอ เธอกลัวจนไม่กล้าพูดอะไรสักคำ
เจย์หรี่ตาเรียวดุจเหนี่ยวของเขา ต้องมีสาเหตุบางอย่างที่แองเจลีนทำแบบนี้
แองเจลีนลากมาริลินมาหาเจย์ อาจจะเพราะว่าเธอยังโกรธเขาอยู่ดังนั้นจึงยังรักษาระยะห่างกับเขา
“เมื่อคืนภรรยานายแอบพาเด็กออกจากโรงพยาบาลไปตอนดีสาม ก่อนจะลนลานกลับมาโรงพยาบาลด้วยท่าทางตื่นตระหนกในชั่วโมงต่อมาพร้อมเด็กที่ดูอาการหนักเพื่อมาหาหมอ ซึ่งเป็นจังหวะที่หมอไปห้องน้ำพอดี นั่นและที่เธอโวยวายว่าหมอละเลยหน้าที่”
ตอนท้ายเธอเสริมอย่างโมโหว่า “ถ้านายไม่เชื่อที่ฉันบอก ก็เชิญเข้าไปห้องควบคุมดูเทปกล้องวงจรปิดเอาเองได้เลย”
เจย์จ้องมาริลินอย่างไม่อยากเชื่อและตะคอกเธออย่างโมโห “คุณพาลูกออกจากโรงพยาบาลไปกลางดึกทำไมกัน?”
มาริลินอึกอัก “ก็ไทเกอร์บอกว่าเบื่อ ฉันเลยพาเขาไปสูดอากาศข้างนอก”
เจย์โมโหมากจนหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออก
“หึ” เขาแค่นเสียงอย่างอ่อนแรง
แองเจลีนตวาด “ไปเลยแล้วก็เอาลูกคุณออกจากโรงพยาบาลไปซะ แกรนด์เอเซียคงรักษาลูกคุณไม่ได้แล้ว”
มาริลินทรุดลงกองกับพื้น เธอคว้ามือแองเจลีนแน่นพร้อมอ้อนวอน “ฉันผิดเองค่ะ ประธานเซเวียร์ อย่าไล่ไทเกอร์ไปเลยนะคะ ฉันขอร้อง”
มาริลินจับขาแองเจลีนพร้อมโขกศีรษะกับพื้น
เธอโขกศีรษะซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างแรง ไม่นานหน้าผากเธอก็แตกจนเลือดออก
แต่แองเจลีนยังคงไม่แยแส
เจย์จ้องแองเจลีน เขาได้ตระหนักตอนนี้เองว่า เธอไม่ใช่คนที่จะทำดีกับคนอื่นโดยไม่มีเหตุผล
“มาริลินลุกขึ้น” เจย์บอกได้ว่าแม้มาริลินจะโขกหัวจนตาย ก็ไม่มีทางทำให้แองเจลีนใจอ่อนลงได้
ที่เธอต้องการคือคำขอโทษจากเขา
มาริลินตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนโซเซ “เราจะทำยังไงดีคะ ที่รัก?”
เมื่อแองเจลีนเห็นว่าเจย์ห่วงใยมาริลินมากแค่ไหน เธอก็ยิ่งโมโหจนหันหลังเตรียมเดินจากไป
เจย์รีบก้าวยาว ๆ ตามเธอไปก่อนคว้ามือแองเจลีนไว้ “คุณต้องการอะไรกันแน่?”
แองเจลีนหันกลับมา สีหน้าเธอยังคงเย็นชา “นายอยากจะฝังฉันไปพร้อมลูกนายถ้าเขาไม่รอดไม่ใช่เหรอ? ฉันเป็นประธานของแกรนด์เอเซีย มีพนักงานเป็นล้านชีวิตทั้งประเทศที่ฉันต้องรับผิดชอบ ฉันคงจะตายไม่ได้ เพื่อจะปกป้องตัวเองฉันก็คงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากส่งลูกสุดที่รักของนายไปที่อื่น”
“อย่าโมโหเลย” เสียงเขาแตกพร่าและแฝงแววรำคาญใจ
ตอนแรกแองเจลีนตัดสินใจแล้วว่าจะเมินเขา เขาจะได้รู้ว่าเธอก็โมโหเป็นเหมือนกัน ไม่อย่างงั้นเขาก็จะเห็นเธอเหมือนกระโถนหรือพรมเช็ดเท้าที่จะทำอะไรก็ได้
แต่ว่า…
ใจเธอก็อ่อนเมื่อได้ยินนายท่านที่เคยทรงอำนาจ ขอร้องเธอด้วยเสียงเว้าวอน
“หึ” เธอแค่นเสียงแสดงความไม่พอใจ
เธอจึงยอมอ่อนให้อย่างช่วยไม่ได้และบอก “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เอาไปลงกับเด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวหรอก”
ความเย็นชาในน้ำเสียงของเจย์หายไป “ผมรู้”
แองเจลีนอธิบายให้เขาฟังอย่างฉุนเฉียว “สาเหตุที่ไทเกอร์อาการทรุดหนักลงคราวนี้เพราะว่าเขาไปบาดเจ็บมาจากด้านนอกโรงพยาบาล มีการติดเชื้อในกระแสเลือดของเขา ดังนั้นอาการเขาเลยน่าเป็นห่วง”
เมื่อพูดจบเธอก็จากไปและทิ้งเขายืนอยู่ตรงนั้น
แววตาเหยี่ยวของเจย์ราวฉาบด้วยน้ำแข็งเมื่อเขาชำเลืองมองมาริลิน
มาริลินตัวสั่นสะท้านจากสายตากร้าวของเขา เจย์เดินเข้าไปหาเธอด้วยสีหน้าทะมึน จากนั้นก็สะกดกลั้นความโกรธไว้ก่อนถาม “คุณจะบอกผมไหม ว่าทำไมถึงพาไทเกอร์ออกไปจากโรงพยาบาล?”
