ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1056
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1056
มาริลินตอบเสียงแผ่ว “ฉันก็บอกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“แล้วที่เขาบาดเจ็บล่ะ? คุณจะอธิบายว่ายังไง?”
“เขาก็แค่หกล้มไม่ได้ตั้งใจ แต่แผลก็เล็กแค่นิดเดียว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย”
เจย์โมโห “เขามีภาวะการแข็งตัวของเลือดผิดปกติ แค่แผลเล็กน้อยก็ร้ายแรงถึงตายได้ คุณไม่รู้เหรอไง?”
มาริลินตอบ “ตอนนี้ฉันรู้แล้ว”
เจย์รู้สึกสิ้นหวัง เขาส่ายหัว “คุณมันผู้หญิงโง่”
จากนั้นเขาก็สะบัดแขนเสื้อเดินจากไป
มาริลินนั่งยอง ๆ ลงกับพื้นอย่างอึดอัดใจ ตอนนี้หลังจากหน้ากากเธอถูกกระชากออกไป ดวงตาที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกก็เผยให้เห็นชัด
เธอเองก็ไม่อยากพาไทเกอร์ออกไปจากโรงพยาบาลกลางดึกหรอก
แต่ว่าไอ้ชั่วเคนนั่นได้ข่าวมาจากไหนไม่รู้ว่าไทเกอร์ไม่สบาย เขาเลยโทรหาเธอเพื่อบอกว่าจะมาเยี่ยมลูก
เธอจะยอมให้เคนมาปรากฏตัวที่โรงพยาบาลได้อย่างไรกัน? ถ้าเขาโผล่มาจริง ๆ ความสัมพันธ์ของทั้งสองต้องถูกเปิดเผยเป็นแน่ เธอถูกไล่ต้อนจนหลังชนฝาแล้วไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมให้เคนได้พบไทเกอร์
เธอคิดว่าอาการของไทเกอร์นั้นคงที่แล้วและเคนคงจากไปเมื่อได้พบลูก แต่ใครจะไปคิดว่าไทเกอร์จะล้มจนเข่าเป็นแผล
แต่มาริลินก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากโกหกทุกคน
โชคยังดีที่เธอเอาตัวรอดมาได้
หลังจากที่ต้องเฝ้าระวังในห้อง ICU อยู่แปดชั่วโมง ในที่สุดไทเกอร์ก็พ้นขีดอันตราย
แองเจลีนจ้องมองเจย์ผ่านผนังกระจกหนาอย่างไม่ละสายตาขณะที่เขานั่งอยู่หน้าห้อง ICU
เมื่อเธอเห็นว่าเขาร้อนรนและเป็นห่วงไทเกอร์มากเพียงใด แองเจลีนก็รู้สึกเหมือนมีมีดกรีดหัวใจของเธอ
เธอถอนหายใจหนักหน่วง ความต้องการที่จะลงโทษเขามลายหายไปจนหมดสิ้น
แค่นี้เขาก็เหนื่อยมากพอแล้ว เธอยังจะใจร้ายไปเพิ่มเรื่องให้เขาในเวลานี้ได้อย่างไรกัน?
เธอเดินอ้อมผนังกระจกมาก่อนไปอยู่ข้างเจย์พร้อมพูด “คุณน่าจะอยู่ที่นี่คอยดูแลไทเกอร์สักสองสามวัน ไม่ต้องห่วงเรื่องงานที่บริษัทหรอก”
เจย์พยักหน้า “ขอบคุณครับ”
แองเจลีนพูด “ระหว่างเราไม่จำเป็นต้องพูดคำขอบคุณหรอกค่ะ”
เจย์อึ้งไปเล็กน้อย
“ดูแลตัวเองด้วยนะ” เมื่อพูดจบแองเจลีนก็หันหลังเดินไปที่ลิฟต์
ขณะที่เจย์มองแผ่นหลังสวยสง่าของเธอ เสียงของเซย์นก็ดังก้องในหัว “น้องสาวฉันทุ่มเทให้นายหมดใจ นายทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง?”
“เป็นความผิดของเธอที่โอ๋ตามใจหมอนั่นจนนิสัยจองหองแบบนี้ ในเมืองอิมพีเรียลนี้ยังจะมีใครกล้าเหยียบหัวเธอเหมือนหมอนั่นอีกไหม?”
ดวงตาเหยี่ยวของเจย์ฉายแววสงสัย
“ทำไมคุณถึงดีกับผมนัก แองเจลีน เซเวียร์?”
อาทิตย์ต่อมา ไทเกอร์ก็หายเป็นปกติ
บางทีอาจจะเป็นเพราะเขากังวลไม่วางใจให้มาริลินดูแลลูก หรืออาจจะเป็นเพราะเขาหาเรื่องหลบหน้าแองเจลีนโดยไม่รู้ตัว เจย์จึงอยู่ดูแลลูกชายที่โรงพยาบาลนานถึงเจ็ดวัน
และก็เป็นอย่างที่เขาหวัง แองเจลีนไม่มาเจอหน้าเขาเลยเหมือนกัน
ตอนแรกเจย์ก็ไม่ชอบที่เธอมาคอยจุกจิกวุ่นวายอยู่ต่อหน้าเขาทุกวัน แต่พอตอนนี้ที่จู่ ๆ เธอหายหน้าไปจากชีวิต เขากลับกลายเป็นรู้สึกผิดหวังแทน
ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเธอได้คืบคลานเข้ามาอยู่ในหัวใจเขาโดยไม่รู้ตัว
การคิดถึงใครสักคนมันเจ็บปวดมาก
แองเจลีนเองช่วงนี้ก็ไม่สนใจเรื่องอาหารการกินหรือการดื่มน้ำ เธอดูอ่อนล้าและซีดเซียว
แม้ว่าเธอจะคิดถึงเขา แต่ก็กัดฟันห้ามตัวเองให้อดทนไว้และคิดถึงยามที่เขาปฏิบัติต่อเธออย่างโหดร้ายและเย็นชา การที่เธอเข้าหาเขาด้วยความอ่อนโยนกลับได้รับแค่ความเย็นชา ไม่ใช่เธอเข้าหาเขาไม่ประสบผลเท่านั้น มันยังทำให้เธอดูไร้ศักดิ์ศรีสิ้นดีอีกด้วย
