ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1062
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1062
ฉับพลันเขาก็รู้สึกราวตนจมดิ่งอยู่ในความทุกข์ ครอบครัวที่แม้ไม่สมบูรณ์ของเขาสลายหายไปราวกับฟองสบู่
ตอนนี้เขาเจอกับสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าความยากไร้และความไม่สมบูรณ์แบบเสียอีก… นั่นคือการไม่เหลืออะไรเลย
ตอนนี้เขาไม่เหลืออะไรแล้วจริง ๆ ทั้งในแง่วัตถุและในทางจิตใจ
จู่ ๆ เขาก็รู้สึกวิงเวียนหน้ามืด
ขณะที่กำลังรอลิฟต์ มาริลินก็ไล่ตามเจย์มาทันก่อนคว้ามือเขาไว้อย่างหน้าด้าน ๆ พร้อมร้องอ้อนวอน “อย่าเมินฉันสิคะ ที่รักได้โปรดเถอะ ฉันรักคุณจริง ๆ นะคะ”
เจย์แค่นเสียง “ถ้าคุณรักผม แล้วคุณไปมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นทำไมกัน?”
มาริลินโอดครวญทั้งน้ำตา “เขาบังคับฉันนะ ฉันไม่ได้ต้องการจะทำแบบนั้นแลย”
เจย์ตาแดงก่ำด้วยโทสะ “คุณคิดว่าผมโง่มากนักเหรอ?”
เมื่อเห็นความเกรี้ยวกราดดุร้ายของเขา มาริลินก็หวาดกลัวจนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
พอประตูลิฟต์เปิดออก เจย์และมาริลินก็เดินตามกันออกมา
ตอนที่พวกเขามาถึงบ้าน แองเจลีนหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดหวั่นเมื่อเธอเห็นเส้นเลือดเจย์กระตุก เธอรีบเข้าไปหาเขาและถามด้วยความเป็นห่วง “นายโอเคไหม เบ็น?”
ถ้าไม่มีเรื่องใหญ่โตเกิดขึ้น ก็เป็นการยากที่จะเห็นคนเย็นชาไร้อารมณ์อย่างเจย์ดูโกรธมากมายขนาดนี้
เจย์มองแองเจลีนและเห็นดวงตาคู่งามดำขลับ ดูกระจ่างใส อ่อนโยนปลอบประโลมยิ่งกว่าน้ำพุกลางหุบเขา
บางทีเธออาจเป็นคนเดียวในโลกนี้ที่ปฏิบัติต่อเขาอย่างดี
แต่เธอเองก็มีชายอื่นอยู่ในหัวใจ
เขาถอนใจอย่างสิ้นหวัง “ผมไม่เป็นอะไร ช่วยให้พวกเขากลับไปเถอะ ผมเหนื่อยมากอยากพักผ่อน”
เธอรู้สึกได้ถึงความอ่อนล้าของเขา แองเจลีนถอนใจอย่างไม่สบายใจก่อนสั่งคนที่เหลือ “กลับกันเถอะ”
เมื่อทุกคนออกจากบ้านเช่าไปแล้ว แองเจลีนก็ได้ยินเสียงล็อกประตูจากด้านใน
สัญชาตญาณบอกเธอว่าเจย์และมาริลินน่าจะมีเรื่องขัดแย้งรุนแรงกัน
เธอกังวลเรื่องสุขภาพของเจย์จนไม่สามารถทนดูอยู่เฉย ๆ โดยไม่ทำอะไรได้เมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเขา
ตอนนั้นเอง เกรย์สันก็ได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง
แม้ไม่แน่ใจว่าคนปลายสายพูดอะไร แต่สีหน้าของเกรย์สันก็ยิ่งน่ากลัวขึ้นเรื่อย ๆ
หลังจากวางสาย เกรย์สันก็หันมาพูดกับแองเจลีนว่า “สมาชิกภูตผีจับเคนได้แล้วครับ”
แองเจลีนตะลึงไป เธอชำเลืองมองประตูที่มีระบบความปลอดภับปิดแน่นและดูเหมือนจะเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งสองได้ เธอพูด “พาฉันไปเดี๋ยวนี้เลย”
“ได้ครับ”
ภายในบ้านเจย์ยืนอยู่ด้านหน้าของหน้าต่างกระจกโค้ง มีความเย็นชาแผ่ปกคลุมทั้งร่าง
“ผมไม่มีความอดทนต่อเรื่องการนอกใจของสามีภรรยาได้หรอกนะ” เสียงเยียบเย็นของเขากล่าวอย่างหนักแน่นจริงจัง ทำให้ท่าทางเปี่ยมอำนาจของเขายิ่งน่าเกรงขาม
มาริลินตัวอ่อนยวบลงกับพื้น…
เธอรู้สึกราวกับจะหายใจไม่ออก…
หากเขารู้เรื่องความสัมพันธ์กับเธอและเคนเมื่อหลายวันก่อน เธอก็คงก้มหน้ายอมรับชะตาโดยดี
แต่ตอนนี้เธอไม่ยอม
เคนเพิ่งบอกเธอก่อนหน้านี้ว่าชายตรงหน้าเธอนี้เคยเป็นนายน้อยของเมืองอิมพีเรียลและเป็นอดีตประธานของแกรนด์ เอเซีย
เธอจะปล่อยให้คนที่สูงส่งเลอค่าขนาดนี้หลุดมือไปได้อย่างไรกัน?
มาริลินรีบเค้นสมองหาทางออก ในที่สุดเธอก็ได้ทางที่สิ้นหวังที่สุด
“ฉันไม่ได้นอกใจนะคะ”
มาริลินสะอื้นเบา ๆ “การเจอชายคนนั้นเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตของฉัน เขาชื่อเคนแล้วก็เป็นสามีเก่าของฉันเอง ตอนที่ฉันแต่งงานกับเขาฉันเพิ่งอายุ 19 เพราะหลงเชื่อคำหวานที่เขาป้อนให้”
“หลังจากที่เราแต่งงานกัน เขาก็ดีกับฉันอยู่ได้สักช่วงหนึ่ง จากนั้นเขาก็เริ่มทำร้ายฉัน ฉันอยากจะหย่าแต่ผู้หญิงในหมู่บ้านชาวประมงจะต้องโดนประณามหากหย่าสามี พ่อแม่ฉันคัดค้านเรื่องนี้มาก เคนเองก็เหมือนกัน ฉันไม่มีทางเลือกเลยต้องแอบหนีมา”
