ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1068
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1068
”นังจิ้งจอก! ตั้งแต่ฉันได้เจอแก ก็ถูกส่งไปติดคุกแถมตอนนี้ยังเกือบโดนฆ่าตายอีก ฉันนี่มันซวยจริง ๆ”
“หวังว่าไม่ต้องได้พบได้เจอกันอีกแล้วนะ ชาติหน้าก็ไม่ต้องมาเจอกัน!”
มาริลินนิ่งเงียบเมื่อเจอเคนด่าสาดเสียเทเสีย
ทั้งเธอและเคนต่างก็มีบุญคุณและความเกลียดให้กัน
เจย์มองเคนด้วยสายตาทะมึนและจริงจัง ก่อนถาม “ใครทำแบบนี้กับนาย?”
เคนตอบอย่างหงุดหงิด “ฉันบอกไม่ได้”
เขาโดนเกรย์สันข่มขู่มาว่า ถ้าหากกล้าแพร่งพรายให้เบ็นรู้แม้สักน้อย เขาก็จะถูกถลกหนังทั้งเป็นและเสียบประจาน
ใบหน้ามาริลินซีดเผือดไร้สีเลือด เธอหวาดกลัวจนวิญญาณแทบหลุดจากร่างเมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเคน
ไทเกอร์วิ่งเขามาหาเธอด้วยขาสั้นป้อม “แม่จ๋า”
มาริลินอุ้มไทเกอร์ขึ้นมาและเอามือปิดตาเขาไว้ พร้อมขอร้องเจย์ “ช่วยส่งเขาไปให้พ้นทีเบ็น อย่าให้เขาทำลูกเราตกใจ”
เจย์มองมาริลินด้วยสายตาเย็นเยียบและมาดร้าย เขารู้สึกขัดใจกับสิ่งที่เธอพูด
แม้ว่าจะเป็นแบบนั้น เขาเองก็ไม่อยากให้เด็กน้อยที่บริสุทธิ์ต้องโดนกระทบจากความขัดแย้งของพวกเขา เจย์จึงบอกกับคนส่งของว่า “ส่งเขากลับไปที่ที่เขาถูกส่งมา”
คนส่งของปิดฝาและห่อเคนกลับโดยไม่ชักช้าลังเล ก่อนเข็นออกไปด้วยรถเข็น
มาริลินได้ยินเสียงเคนร้องด้วยความเกรี้ยวกราด “มาริลิน แกต้องเลิกเห็นแก่ตัวได้แล้ว ไม่งั้นแกไม่ตายดีแน่”
เมื่อคนส่งของเคาะกล่อง เคนจึงเงียบเสียงลง
แม้ว่าเคนจะมาปรากฏตัวเพียงแค่ไม่นาน แต่การมาของเขาก็เหมือนทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ในหัวใจของมาริลิน เธอรู้สึกเหมือนว่า ตอนนี้เธออยู่ในสถานการณ์ที่พร้อมเป็นตายได้ทุกเมื่อ
“เบ็น ใครทำกับเคนแบบนั้นได้? พวกเขาจะทำกับฉันเหมือนกันไหม?” มาริลินเดินวนไปมาในบ้าน พูดงึมงำกับตัวเอง
เจย์นั่งบนโซฟาทำเหมือนว่าไม่ได้ยินความตื่นตระหนกในน้ำเสียงของเธอ
มาริลินแอบมองเจย์เป็นระยะ เมื่อเธอรู้ว่าเขาไม่ได้สนใจเธอเหมือนที่เคยเป็นอีกแล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะสติแตกยิ่งกว่าเดิม
“บางทีเราน่าจะโทรแจ้งตำรวจนะ เบ็น ถ้าหากพวกแก๊งโจรนี่ทำกับฉันแบบเดียวกันล่ะ? ฉันกลัวค่ะ…”
เมื่อเธอสังเกตเห็นความไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเจย์ มาริลินก็เรียบเรียงคำพูดใหม่แล้วบอก “พวกเขาทำร้ายแค่ฉันก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าเขาทำร้ายลูกชายของเราล่ะคะ?”
เจย์หยิบยี่หร่าขึ้นมาแล้วพูดเสียงเข้า “คนที่ไม่รู้สึกผิด คือคนที่นอนหลับได้สนิทที่สุด”
มาริลิน “…”
เจย์หยิบเสื้อคลุมขึ้นมาจากโซฟาและเดินออกไปข้างนอก
มาริลินรีบพุ่งไปหาเขาและกอดเขาไว้แน่นจากด้านหลัง “อย่าไปนะคะเบ็น ฉันกลัว อยู่กับฉันเถอะค่ะ”
เจย์ผลักเธอลงไปกองกับพื้นอย่างไม่ออมมือ “อย่าแตะตัวผม” เขาพูดด้วยท่าทางฉุนเฉียว
มาริลินน้ำตานองหน้า เธอเกาะขาเขาพร้อมอ้อนวอน “ฉันเคยช่วยคุณไว้นะเบ็น คุณจะช่วยอยู่เพราะเรื่องนี้ไม่ได้เหรอ? ได้โปรดเถอะ”
เจย์ขมวดคิ้วและดึงขาออกจากการเกาะกุม
“คุณนี่มันโง่จริง ๆ” เขาแค่นเสียง “ถ้าผมเดาถูก คนที่ทำร้ายเคนอาจจะเป็นญาติพี่น้องของผม คุณจะเป็นอันตรายถ้าบังคับให้ผมอยู่กับคุณต่อต่างหาก”
“แต่คุณออกหน้าขอร้องให้ฉันได้นี่คะ ไม่ใช่เหรอเบ็น?” มาริลินบอก พร้อมร้องไห้โหยหวน
เจย์ตอบ “ทำไมผมต้องขอร้องแทนคุณด้วย? คุณหลอกผม คุณควรได้รับผลกรรมจากสิ่งที่ทำลงไป”
มาริลินจ้องเขาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ความอ่อนโยนที่เขาเคยแสดงให้เธอเห็นเมื่อก่อนตอนนี้กลายเป็นความเย็นชาไร้เยื่อใย
ชายคนนี้เป็นได้ทั้งไฟและน้ำแข็งเลยทีเดียว
