ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1071
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1071
มือเจย์วางอยู่บนคีย์บอร์ดค้างชั่วครู่ ความรู้สึกรักใคร่ท่วมท้นขึ้นมาในดวงตาเขา และในที่สุดก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอบอุ่นที่คงค้างอยู่บนใบหน้า
‘จับมืออยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่าเหรอ?’ นั่นแหละคือสิ่งที่เขาปรารถนา
เขารู้สึกหวั่นไหวไปกับคำสารภาพของแองเจลีนมากเสียจนอยากจะลืมทุกอย่างไปเสียแล้วรับรักจากเธออยู่รอมร่อ
แต่แรงใจที่แข็งกล้าก็ยังคงยั้งความปรารถนาของเขาไว้ได้
เพราะว่าอาการความจำเสื่อมทำให้ชีวิตของเขาไม่สมบูรณ์ เขาไม่รู้ว่าก่อนที่จะเสียความทรงจำไปนั้นตัวเขาเป็นใคร แล้วหากว่า เขามีภรรยาและลูกอยู่แล้วเล่า เขาจะรับความรักจากแองเจลีนมาง่าย ๆ ได้อย่างไร?
เมื่อเห็นว่าเจย์ไม่ตอบอะไรเธอกลับ เซย์นก็บอกแองเจลีนพร้อมแววตาเหยียดหยาม “พี่บอกเธอแล้ว ถึงเรื่องที่เธออ่านมาจากหนังสือมันจะฟังดูดีแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะใช้ได้ผลเสมอไปนะ”
แองเจลีนเดินคอตกอย่างผิดหวังและจากไป
เมื่อเธอกลับไปที่ห้องประธาน มีมี่ก็โผล่หัวเข้ามาพร้อมสีหน้าอยากรู้อยากเห็น “ท่านประธานเซเวียร์ ยามข้างล่างโทรมาหาดิฉันค่ะ บอกว่ามาริลินมาอุ้มเด็กยืนอยู่ข้างล่างแล้วร้องขอจะพบคุณ เราควรปล่อยให้เธอเข้ามาไหมคะ?”
แองเจลีนหรี่ดวงตาสวยกระจ่างของเธอ “เธอมาทำอะไรที่นี่กัน?”
เซย์นตอบ “ก็จะมีอะไรได้ล่ะ? หล่อนก็มาตามผู้ชายไง”
แองเจลีนตบโต๊ะอย่างโกรธเกรี้ยวก่อนลุกขึ้นยืน “พาเธอเข้ามาที่ห้องประธาน อย่าให้เธอได้เจอกับเบ็น”
เซย์นจึ๊ปากและถอนหายใจ “พวกผู้หญิงนี่ใจเด็ดจริง ๆ ว่าไหม? เจย์กับมาริลินเป็นสามีภรรยากันมาก็หลายปี ถ้าเธอเข้ามาแทรกแล้วทำให้พวกเขาเลิกกันแบบนี้ มันก็มีแต่จะทำให้เธอดูเป็นตัวร้ายเท่านั้น”
แองเจลีนโมโหมากจนเธอยกกำปั้นเตรียมชกเซย์น “หุบปากไปเลย”
แต่หมัดของเธอกับค้างอยู่กลางอากาศ
เซย์นมองอย่างสงสัย “แปลกจังแฮะ ยัยนี่ไม่ซ้อมฉันมาตั้งนานแล้วนะเนี่ย”
เพราะว่าเธอไม่อัดเขา เซย์นจึงยังพูดจากวนโทสะเธอต่อไป “เธอเป็นประธานของบริษัทระดับหมื่นล้านนะ ส่วนแม่นั่นเป็นแค่ยาจกสิ้นไร้ไม้ตอก ถ้าเธอแย่งผู้ชายหล่อนมาชาวบ้านเขาก็จะเทคะแนนสงสารให้คนที่ดูอ่อนแอกว่า พอเรื่องเป็นแบบนั้น คนก็จะพูดกันว่าเธอใช้อำนาจรังแกคนที่อ่อนแอกว่า…”
แองเจลีนหยุดคิดหนัก
ที่เซย์นพูดมาก็มีเหตุผล
ไม่นานมีมี่ก็พามาริลินมาที่ห้องประธาน
มาริลินอุ้มไทเกอร์ไว้ในอ้อมแขนและมองไปรอบห้องประธานด้วยดวงตาฉ่ำน้ำ เมื่อเซย์นเห็นเธอตัวสั่นด้วยความกลัว เขาก็อดรู้สึกเวทนาไม่ได้
“มาริลิน…”
ทันทีที่เซย์นเรียกชื่อหล่อน แองเจลีนก็หันขวับมาจ้องเขาด้วยสายตาพิฆาตทันที
เซย์นสำลักน้ำลายจนไอไม่หยุด จากนั้นก็เรียบเรียงคำพูดใหม่ “คุณมาริลิน”
มาริลินมองแองเจลีนและเซย์นด้วยสายตาว่างเปล่าก่อนที่จะยิ้มอย่างเขินอาย “สวัสดีค่ะ” เธอตอบสุภาพ
แองเจลีนสอบสวนเธอด้วยสีหน้าเย็นชา “เธอมาทำอะไรที่แกรนด์เอเซีย?”
มาริลินตอบอย่างนุ่มนวล “ฉันมาหาสามีค่ะ”
สีหน้าของแองเจลีนทะมึนทันที “สามีของเธอไม่ได้อยู่ที่นี่”
มาริลินอธิบายพร้อมรอยยิ่ม “สามีของฉันคือเบ็น เขาทำงานอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอคะ?”
เมื่อแองเจลีนได้ยินหล่อนเรียกเบ็นว่า “สามีของฉัน” ซ้ำแล้วซ้ำอีก เธอก็โมโหจัดจนกำมือแน่นไม่รู้ตัว
เมื่อเห็นแบบนี้ เซย์นก็รีบหยิบแฟ้มขึ้นมาพัดให้เธอ “ใจเย็น ๆ ท่านประธาน ใจเย็น”
แองเจลีนถามต่อพร้อมพยายามรักษาท่าทางไว้ “เบ็นคือสามีเธอเหรอ?”
มาริลินถามอย่างงุนงง “คุณก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ?”
มาริลินคิดว่าพวกเขายังไม่รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาอาจจะยังเข้าใจอยู่ว่าเบ็นเป็นสามีของเธอ
เธอลองเสี่ยงดวงดู คิดว่าเบ็นคงไม่ทิ้งเธอไปได้ง่าย ๆ หากเธอยังคงตามตื๊อเกาะเขาไว้แน่นไม่เลิกรา
แองเจลีนโมโหกับความหน้าด้านหน้าทนไร้ยางอายเสียจนหน้าอกกระเพื่อม เธอกัดฟันอย่างแรงจนได้ยินเสียงกรอดดังออกมา
