ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1076

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1076

เธอดึงประตูระบบนิรภัยเปิดออกก่อนเดินจากมาด้วยความเสียใจสุดซึ้ง

ตอนนั้นเองที่เสียงเปียโนไพเราะรื่นหู ดังแว่วออกมาจากในบ้าน

เจย์กำลังเล่นเพลงชื่อ ‘Mountain High River Deep’

แม้คำพูดของเขาจะเย็นชาไม่ถนอมน้ำใจ แต่เสียงเปียโนที่เขาเล่นก็ยังแสดงให้เห็นว่าเขานั้นยังรู้สึกขอบคุณมาริลินอยู่บ้าง

เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน เขาจะไม่รู้สึกอะไรเลยได้อย่างไรกัน?

มาริลินช่วยชีวิตเขาไว้ ตลอดระยะเวลาสามปีที่ผ่านมาเขาก็มีความรู้สึกขอบคุณเธอ แม้ว่าเธอจะทำผิดแต่ก็เถียงไม่ได้ว่าเธอเป็นคนมอบชีวิตใหม่ให้เขา

ในที่สุดประตูที่แง้มอยู่ก็ปิดสนิท

บานประตูที่ไม่หนานักนั้นเป็นเหมือนตัวกั้นระหว่างเบ็นและมาริลินที่อยู่ในโลกสองใบที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง

เจย์เล่นเพลง ‘Mountain High River Deep’ ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ราวกับว่าเขากำลังเอ่ยอำลาให้กับอดีตที่แสนใสซื่อและโง่เขลาของตัวเอง

สุดท้ายเขาก็ลุกขึ้นยืนข้างหน้าบานหน้าต่างกระจกโค้งอย่างหงุดหงิดใจและเปิดม่านออก

แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระทบขาตั้งไม้สีขาว

ดวงตาเหยี่ยวของเจย์หรี่ลงเล็กน้อย เขาดึงผ้าสีขาวที่คลุมขาตั้งไว้ด้วยมือสั่นเทา

ภาพใบหน้าของแองเจลีนที่ปราศจากการตกแต่งจ้องมองตอบเขามาด้วยรอยยิ้มน้อย ๆ และดูสงบนิ่ง

เธอดูเหมือนสาวน้อยในห้วงรัก คิ้วเธอดูนุ่มนวลละมุนละไม สายตาก็เต็มไปด้วยความอ่อนหวานรักใคร่ รอยยิ้มใสบริสุทธิ์ของเธอดูอิสรเสรี หัวใจของเขารู้สึกได้ถึงความโหยหาความรักนั้น

เขารู้สึกสับสนงงงวยกับความรู้สึกของตนในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่า เธอนั้นแจ่มชัดอยู่ในความทรงจำของเขา แต่ทำไมเธอถึงไม่แสดงทีท่าว่าคุ้นเคยกับเขาเลยเวลาที่เขาอยู่ต่อหน้าเธอ?

บางทีนี่อาจจะเป็นแค่รักข้างเดียวสินะ?

เขาเอาผ้าคลุมรูปบนขาตั้งกลับไปอย่างหดหู่

จากนั้นก็มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าว่างเปล่า

เมื่อไหร่กันที่ครอบครัวเขาจะมารับเขากลับบ้าน?

เขาไม่ชอบการที่ต้องโดดเดี่ยวแม้บ้านก็ไม่มีให้กลับแบบนี้

ที่ระเบียงของวิลล่าตรงข้ามกัน เซตตี้น้อยใส่ชุดสีขาวกำลังเต้นบัลเล่ต์อย่างงดงาม

เธอกำลังหมุนตัวบนปลายเท้า ดูสวยสง่าเหมือนหงส์ขาว ดูแล้วเพลินตา

ความเย็นชาในแววตาดุจน้ำแข็งของเจย์ละลายลงไปช้า ๆ รอยยิ้มจาง ๆ แต่ว่าหล่อเหลาค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าทรงเสน่ห์ของเขา

“คุณเบ็นคะ!”

เมื่อเซ็ตตี้น้อยเห็นเจย์ เธอก็ตื่นเต้นและวิ่งตรงมาหาเขา

สายตาเจย์มาหยุดลงที่ขอบระเบียงหน้าบ้านของวิลล่า เขากลัวว่าเซ็ตตี้น้อยจะหยุดไม่ทันเพราะว่าเธอวิ่งเร็วจนเกินไป

ตอนนั้นเองหัวใจเขาก็เต้นรัวอย่างร้อนใจ จนราวกับจะหายใจไม่ออก

“เซ็ตตี้น้อย!”

เขาเปิดประตูห้องนอนและวิ่งออกไปที่ระเบียงห้องนั่งเล่น

เจย์กระโดดข้ามช่องว่างแคบ ๆ เหมือนคูน้ำเพื่อข้ามไปที่สวนของวิลล่าฝั่งตรงข้ามด้วยความรวดเร็วดุจพายุ

เซ็ตตี้น้อยนั้นยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิมด้วยความตกตะลึง

เมื่อเห็นพ่อกระโดดข้ามมา เธอก็ตกใจกลัวมากจนเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น

เมื่อเจย์รีบเข้ามาหา เธอก็โถมตัวเข้าอ้อมแขนเขาและร้องไห้ออกมาอย่างขมขื่นพร้อมกอดคอเขาไว้

“คุณกระโดดข้ามมาทำไม? มันอันตรายนะคะ ข้ามมาแบบนี้ทำไม? ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูจะทำยังไง?”

เจย์กอดเซ็ตตี้ไว้แน่นและปลอบโยนเธอ “ไม่เป็นไร คุณเบ็นไม่เป็นอะไร”

โชคดีที่เป็นแค่ความตกใจและไม่มีเรื่องอะไรสาหัสกว่านั้น

เซ็ตตี้น้อยดีอกดีใจที่ได้อยู่ร่วมกันแบบพ่อลูก “คุณเบ็นคะ คุณไม่มาสอนเปียโนหนูตั้งนานแล้ว ช่วงนี้คุณยุ่งมากเหรอคะ?”

เจย์ใช้นิ้วมือเขี่ยผมม้าของหนูเซ็ตตี้ก่อนตอบ “อืม”

“หนูหิวมากเลยค่ะ คุณเบ็น” เซ็ตตี้พูดทั้งที่ยังมีน้ำตาเอ่อ

เธอต้องหาทางทำให้พ่ออยู่ที่บ้านให้ได้ ถ้าแม่กลับมาที่บ้านแม่จะได้ดีใจที่เห็นพ่อ