ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 108
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 108
โรสถีบประตูออก สร้างเสียงอันดังสนั่นออกมา เจย์ ผู้กำลังจดจ่อกับงานอย่างมาก รีบเงยหน้ามองอย่างรวดเร็ว
เมื่อเขาเห็นโรสและน้องสาวของเธอ สายตาของเขาพลันเย็นยะเยือก
โรสแค่นเสียงอย่างโกรธเคืองแล้วเดินเข้าไปหาเขา…
อีกด้าน ซิดนีย์ตัวสั่นเป็นลูกนก เธอแทบไม่ขยับไปข้างหน้า เธอสังเกตท่าทางของเจย์อย่างหวาดกลัว เมื่อไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงอะไรมากมายบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา ซิดนีย์จึงไม่อยากยอมแพ้โรส เธอรวบรวมความกล้าแล้วเดินไปด้วย
เจย์ยกหัวขึ้นมา สายตาคมทรงเสน่ห์ของเขาจดจ้องที่โรส ก่อนที่เขาจะพูดอย่างมั่นใจ “โรส ลอยล์ มาเพื่อมอบสิทธิ์เลี้ยงดูร็อบบี้น้อยกับฉันเหรอ?”
ความหงุดหงิดปรากฏบนสายตาของโรส “เจย์ นายมันสารเลว นายลงโทษ ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ เพื่อให้ได้มาซึ่งสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อยได้ยังไง?”
ชั้นน้ำแข็งหนาวเย็นก่อตัวบนใบหน้าหล่อของเขา เขาโยนปากกาลงจากมือ ‘ฉันนึกว่าโรสจะยอมมอบสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อยให้ฉันเสียอีก กลายเป็นว่าเธอมาที่นี่เพื่อตั้งคำถามกับการกระทำของฉันซะงั้น’
‘ช่างกล้าซะจริง’
ซิดนีย์เสียใจที่ตามโรสมา เครื่องในเธอม่วงคล้ำหมดแล้ว! เธอคิดว่าเธอจะได้ผลประโยชน์บ้างที่ตามโรสมา เธอไม่คิดว่าโรสจะพาเธอมาตายด้วย เมื่อเห็นนายท่านอาเรสโกรธแทบคลั่ง ซิดนีย์จึงพยายามหารูมุดหนี
“ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ มีการบริหารที่ห่วยแตก พวกเขาจึงพบกับการล้มละลาย มันเกี่ยวอะไรกับฉัน?” เสียงของเจย์ยังคงไม่ยินดียินร้าย
โรสทั้งโกรธและหงุดหงิด “เจย์ อาเรส นายกล้าทำมันแต่นายไม่กล้ายอมรับงั้นเหรอ!”
ดวงตากลมโตน่าดึงดูดของเจย์มองพวกเธออย่างเย็นยะเยือก เขาพลันยืนขึ้นแล้วนับความผิดที่โรสเคยทำมาในอดีต “โรส ลอยล์ เธอนอนกับฉัน ตบฉัน สาดชาใส่ฉัน แล้วยังมาด่าฉันอีก… ถ้าฉันยังอดทนเธอได้ ไม่ได้หมายความว่าฉันเมตตากับเธอมากเลยรึไง? นี่เธอถูกตามใจจนไม่สนใจกฏและไม่กลัวฉันอีกแล้วสินะ?”
ซิดนีย์สูดอากาศเย็น ๆ เข้าอย่างหวาดกลัว ขณะที่มองโรส เธอสาปส่งในใจ “ผู้หญิงคนนี้กล้าต่อต้านนายท่านอาเรสหัวชนฝา นี่ฉันจะไม่โดนเธอลากลงไปด้วยรึไง?’
โรสมองชายที่มีรังสีความตายรอบตัว เธอยอมรับว่าเธอกำลังกลัว แต่เธอก็เชิดคอขึ้นแล้วพูดคำเดิม “นายบังคับให้ฉันต้องทำ ทั้งนอนกับนาย ตบนาย สาดชาใส่นาย… พวกมันล้วนเป็นการป้องกันตัวที่สมควรทำแล้ว ถ้าฉันไม่ปกป้องตัวเอง นาย… นายจะคิดว่าฉันเป็นคนอ่อนแอที่จะรังแกเมื่อไหร่ก็ได้”
เจย์เดินไปอ้อมโต๊ะทำงานของเขา แล้วยืนอยู่หน้าโรส มองเธอจากที่สูงกว่า “โรส ตระกูลลอยล์นั้นใจร้ายกับเธอมากขนาดนั้น ทำไมเธอถึงยังทำดีกับพวกเขาอีก?”
ซิดนีย์คิดในใจ ‘ถ้านายท่านอาเรสรู้อยู่แล้วว่าโรสนั้นไม่ถูกกับตระกูลลอยล์ แล้วทำไมเขาถึงยังลงโทษ ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์?’
“นายท่านอาเรส… ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ ไม่เคยมีความบาดหมางกับท่านนะคะ ทำไมท่านถึงอยากจัดการกับลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์?” ซิดนีย์ตะกุกตะกัก
สายตาดูถูกขิงเจย์ไปตกที่ซิดนีย์ เขาไม่อยากเปลืองน้ำลายไปกับผู้หญิงไอคิวต่ำแบบคนอย่างซิดนีย์ที่เป็นได้แค่เครื่องประดับสวยงาม
โรสโพล่งอย่างโมโห “นายลากความแค้นส่วนตัวเข้าโลกธุรกิจ ถ้านายไม่หยุด จะต้องมีคนมากมายตกงาน หลายครอบครัวจะต้องพบกับวิกฤตทางการเงินเพราะพวกเรา ท่านอาเรส เพราะการกระทำที่ผิดของนาย บางทีนายอาจอยากพิจารณาที่จะทำความดีอยู่บ้าง เพื่อประโยชน์ของลูก ๆ นาย”
โรสกล่าวต่อ “ฉันรู้ว่านายไม่ได้ประสงค์ดี ตระกูลลอยล์อาจจะไม่ได้ดูแลฉันดีนัก แต่ที่นั่นเป็นที่ที่ฉันโตมา หากลืมรากเหง้า การก่อสร้างตึกสูงของฉันก็จะไม่มีรากฐาน มันไม่มีทางที่ผู้หญิงอ่อนแอแบบฉันจะลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง ฉันจะไม่มีพลังมากพอในการสู้กับนายในสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อย เจย์ อาเรส นายต้องคิดให้มากในเรื่องนี้”
โรสกำหมัดแล้วตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว “ฉันไม่รู้มาก่อนว่านายจะกลัวผู้หญิงแบบฉัน!”
