ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1083

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1083

”เจนสัน” จู่ ๆ ครูสอนวิชาศิลปะการต่อสู้ก็เรียกเจนสัน

เจนสันหันกลับไป

ครูบอกว่า “เธอไม่เคยเข้าร่วมในการประลองเลย แบบนี้มันก็ไม่ช่วยพัฒนาทักษะการต่อสู้ของเธอนะ วันนี้วิทนีย์จะออกจากชั้นศิลปะการต่อสู้แล้ว เธออยากมาประลองกับวิทนีย์ไหม? ถ้าเธอพลาดโอกาสนี้ไป ก็คงไม่ได้เจอคู่ต่อสู้เก่ง ๆ แบบวิทนีย์อีกแล้วนะ”

เจนสันชำเลืองมองวิทนีย์ชั่วแว่บ วิทนีย์ยังคงนั่งทับอยู่บนหลังของเด็กหนุ่มคนนั้น เมื่อเธอเห็นว่าเจนสันมองเธอ วิทนีย์ก็รู้สึกเหมือนมีสปริงดีดเธอให้ตัวลอยขึ้นไปในอากาศ

เมื่อก่อนเธอไม่รู้ว่าเจนสันชอบเด็กผู้หญิงแบบไหน เธอแค่รู้ว่าต้องปกป้องเขา คุยกับเขา และทำให้เขามีความสุข

แต่ตอนนี้เธอรู้แล้ว แม้ว่าเจนสันจะยังเด็กแต่เขากลับมีรสนิยมที่อนุรักษนิยมและออกจะเชย

เขาชอบสาวอ่อนโยนที่สงบเสงี่ยมเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้

วิทนีย์ตัดสินใจที่จะเปลี่ยนตัวเองเป็นผู้หญิงแบบที่เจนสันชอบ

เมื่อรู้ว่าเจนสันเป็นผู้ชายเงียบขรึมที่ไม่ชอบการต่อสู้ วิทนีย์ก็ไม่อยากทำให้เขาลำบากใจ เธอเลยช่วยให้เขาหลุดจากสถานการณ์น่ากระอักกระอ่วนด้วยการพูดพร้อมรอยยิ้มว่า “หนูว่าเจนส์น้อยไม่จำเป็นต้องมาสู้กับหนูหรอกค่ะครู ถ้าเขาอยากจะประลองตอนไหน หนูก็พร้อมทุกเมื่อ”

การมีโอกาสได้ประลองกับวิทนีย์เป็นสิ่งที่นักเรียนวิชาศิลปะป้องกันตัวทุกคนต่างก็ปรารถนา

ครูมองวิทนีย์ที่ยิ้มสดใสราวฤดูใบไม้ผลิ วิทนีย์เป็นลูกสาวของเขาเอง เพราะฉะนั้น เขาที่เป็นพ่อของเธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเธอชอบเจนสัน? ในความคิดของเขา เจนสันเป็นเด็กที่ฉลาดมาก ฉลาดจนสามารถผ่านทุกวิชาได้ภายในเวลาไม่กี่เดือน… ยกเว้นวิชาศิลปะการต่อสู้

และเพราะว่าเจนสันนั้นฉลาดมากเสียจนเขารู้สึกว่าไม่เข้าใจเด็กคนนี้เท่าไร เขาฉลาดมีเล่ห์จนไม่มีครูคนไหนในโรงเรียนนี้มองเขาออก

ดูอย่างวิชาศิลปะป้องกันตัวเป็นต้น ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาเห็นเจนสันเข้ามาในห้องฝึกซ้อมทุกวัน แต่ทุกปีก็ไม่เคยเห็นเขาขึ้นประลองกับใครเลย

เขาเคยคิดว่า เจนสันเป็นแค่เด็กเงียบขรึมที่เป็นโรคกลัวเชื้อโรค เขาก็เลยหลีกเลี่ยงวิชาศิลปะป้องกันตัวที่ต้องตัวเปียกเหงื่อ ถ้าหากเป็นแบบนั้น เขาก็คงทำผลงานวิชานี้ได้ไม่ดี

เมื่อเขาลองทดสอบกำลังภายในของเจนสันในชั้นเรียนหลายครั้ง เขาก็ตระหนักว่า เจนสันมักจะกดข่มเขาไว้ได้ไม่ว่าเขาจะปล่อยกำลังภายในออกไปมากแค่ไหนก็ตาม

สิ่งที่น่าแปลกที่สุดก็คือ เด็กคนนี้รู้วิธีควบคุมพลังตัวเอง และไม่เคยใช้พลังไปอย่างเสียเปล่าเลยสักนิด

ขณะที่ครูกำลังใจลอยคิดไปเรื่อย เจนสันก็เดินเข้ามาหาเขา

“ตอนนี้วิทนีย์จบออกไปแล้ว สอบจบของเดือนหน้าวันที่เท่าไรครับ?” เสียงต่ำของเขายังมีร่องรอยของความเป็นเด็กอยู่บ้าง ทำให้ฟังดูรื่นหูอย่างมาก

บรรดานักเรียนต่างพากันซุบซิบ “เจ้าขยะนี่คิดจะเข้าสอบเดือนหน้าจริง ๆ เหรอ? ถึงแม้วิทนีย์จะจบออกไปแล้วเดือนนี้แต่เดือนหน้าเขาก็ไม่มีปัญญาจบไปได้แน่”

“ใช่เลย มีอีกตั้งหลายคนที่รอสอบจบจากชั้นเรียนศิลปะการต่อสู้ คงไม่มีทางถึงตาเขาแน่”

บรรดานักเรียนเริ่มกระซิบกระซาบกันไปมา

ครูมองเจนสันอย่างแปลกใจ “เธอตั้งใจจะสอบจบเดือนหน้าเหรอ เจนสัน?”

เจนสันพยักหน้า

วิทนีย์ตกใจมากจนทรุดลงกับพื้นสนามประลอง ต่อว่าเจนสันไปพร้อมกับชี้หน้าเขาด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด

“นายมันจอมวายร้าย เจนส์น้อย นายพยายามให้ฉันจบออกไปจากวิชาศิลปะการต่อสู้โดยเจตนา เพื่อที่นายจะได้จบไปจากโรงเรียนนี้”

เจนสันมองเธอด้วยสีหน้าของผู้ชนะ “ก็เธอมันไม่ฉลาดเองนี่”

ตอนนั้นเอง เด็กหนุ่มที่ชอบวิทนีย์ก็ลุกขึ้นมาปลอบเธอ “อย่าห่วงเลยวิทซีย์ ตราบใดที่ชั้นศิลปะการต่อสู้ยังมีฉันอยู่ เจนสันไม่มีทางได้จบออกไปหรอก”

วิทนีย์บอก “นายต้องจัดการให้ดีล่ะ อย่าให้เขาฉวยโอกาสเอาได้”

เด็กหนุ่มมองเจนสันอย่างไม่พอใจ “เขามันก็แค่ไอ้ขยะ จะมีปัญญาจบไปได้ยังไง?”

ตัวตนที่แสนเย็นชาของเจนสันหันกลับและเดินจากไปโดยไม่มีรอยยิ้มแม้สักนิด

เจนสันไม่เคยโมโหเลยเมื่อเพื่อนร่วมชั้นล้อเลียนหรือหัวเราะเขา เขามักจะมองหน้าเด็กเหล่านั้นเหมือนมองเห็นตัวตลกก่อนเดินจากไปโดยไม่มีท่าทางใด ๆ

วิทนีย์ไล่ตามเขาไป “เจนส์”