ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1085
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1085
”เจนสัน!”
เสียงดังปานนางสิงห์ของวิทนีย์ดังก้องไปทั่วบริเวณหอพักนักเรียน
“ออกมาเลยนะ เจ้ามารร้าย”
เจนสันนั่งอยู่เงียบ ๆ ที่ม้านั่งริมหน้าต่างของห้องในหอพักแบบธรรมดา มีขาตั้งวาดรูปวางอยู่ด้านหน้าเขา
เจนสันมองไปยังรูปผู้หญิงที่สวยงามและอ่อนโยนในรูปด้วยดวงตาเอ่อคลอ
วิทนีย์บุกตะลุยเข้ามา ก่อนยืนเท้าเอวและกระทืบเท้าเดินเข้ามาหาเจนสัน “นายทำเรื่องที่เลวร้ายมากเลยนะ เจ้ามารร้าย”
เจนสันเงยหน้ามองดูเธอ ท่ามกลางแสงอาทิตย์วิทนีย์เห็นว่าดวงตาสวยมีเสน่ห์ของเขานั้นแวววาวฉ่ำน้ำผิดปกติ
“นายร้องไห้เหรอเจนส์?” วิทนีย์ถามอย่างกระวนกระวาย
เท่าที่เธอจำได้ เด็กชายตัวน้อยคนนี้มักจะดื้อรั้นและไม่สะทกสะเทือนต่อสิ่งใด นับจากวันที่เข้ามาในโรงเรียน เขาก็ไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้เห็นไม่ว่าจะเจอความยากลำบากเพียงใด
วิทนีย์หันไปมองที่รูปวาด เมื่อเธอเห็นว่าเป็นรูปผู้หญิงสวยที่ดูอ่อนโยน เธอก็แปลกใจจนทำให้จ้องอย่างตะลึงไปพักหนึ่ง
“เธอสวยจังเลย ใครเหรอเจนส์?”
“คุณแม่ฮะ” เจนสันตอบ
วิทนีย์แข็งค้าง…
จากนั้นแววตาเธอก็มีรอยยิ้ม
เธอรู้ว่าเจนส์เป็นเด็กที่เคร่งขรึม แต่การที่เขาไม่พูดแบบเต็มประโยคในการที่แนะนำแม่เขาแบบนั้น เธอรู้สึกราวกับว่าเขาพาเธอไปพบพ่อแม่แล้วจริง ๆ
ขณะที่วิทนีย์ใจลอยไปกับฝันกลางวัน เธอก็รู้สึกเขินอายจนหูแดงก่ำ
เจนสันมองเธออย่างไร้คำพูด ความเศร้าในแววตาหายไปเล็กน้อย
“เธอมาทำอะไรที่นี่?”
สุดท้ายวิทนีย์ก็นึกได้ว่า เธอบุกมาเพื่อเอาเรื่องกับเจ้าตัวร้ายนี่
“ฉันไปสมัครเข้าชั้นเรียนวิชามารยาทแล้วเจนส์”
“ดีมาก” เจนสันชมเธอด้วยหน้าไร้อารมณ์
มันก็ยากที่จะบอกว่าเขาพูดออกมาอย่างจริงใจหรือแค่แกล้ง ๆ พูด อย่างไรเขาก็เข้าใจยากอยู่แล้ว
“ดีมาก อย่างนั้นเหรอ? พอฉันสมัครเข้าชั้นมารยาท ครูก็บอกว่า ถ้าฉันสอบจบไม่ผ่านก็ต้องอยู่เป็นเด็กโค่งในโรงเรียนไปจนอายุ 30 เลยนะ” วิทนีย์สูดน้ำมูก เธอรู้สึกว่ารับความจริงข้อนี้ได้ยากเหลือแสน
“งั้นก็ตามนั้น” เจนสันตอบเรียบ ๆ
วิทนีย์ร้อง “ฉันก็กลายเป็นหญิงแก่แล้วสิ ถ้าอายุตั้ง 30 ลูกของนายคงโตกันหมดแล้วกว่าฉันจะได้ไปหานายหลังเรียนจบน่ะ”
เจนสัน “…”
วิทนีย์โมโหมาก “ทำไมนายต้องหลอกให้ฉันไปลงเรียนวิชามารยาทด้วย?”
“เจนส์ นายหลอกฉันแบบนี้ทำใจฉันสลายนะรู้ไหม?”
ในที่สุดโทสะของวิทนียก็กลายเป็นน้ำตาของความโศกเศร้า
“ฮือ ฮือ ฮือ…”
ขนตาหนาเป็นแพของเจนสันกะพริบ เมื่อเขาพูดเสียงแตกพร่าเล็กน้อย “ฉันขอโทษ วิทนีย์”
“มาบอกขอโทษตอนนี้มีประโยชน์อะไร?”
“วิทนีย์ ฉันต้องกลับไปหาแม่ฉันให้เร็วที่สุด”
วิทนีย์หยุดคร่ำครวญเมื่อเธอเห็นว่าเจนสันดูไม่อึดอัดใจมากที่เขาต้องพยายามกดข่มอารมณ์เอาไว้ วิทนีย์เลยไม่ใจแข็งพอจะกดดันเขาต่อ
“ก็ได้ ก็ได้ ฉันไม่โทษนายแล้ว”
“ขอบคุณ”
“ถึงฉันจะเศร้าตอนนายไป แต่ฉันก็หวังจากใจว่า เดือนหน้านายจะสอบผ่านนะ”
“อืม”
เจนสันลืมตาขึ้นมองวิทนีย์แล้วพูดออกมา “ฉันไม่คิดว่าจะมีความรักจนกว่าจะอายุ 25”
วิทนีย์อึ้งไป
จากนั้นเธอก็ยิ้มออก
“และถึงแม้ว่าฉันจะมีความรัก แต่ฉันก็จะยังไม่แต่งงาน” เจนสันพูดอย่างจริงจัง
รอยยิ้มของวิทนีย์แข็งค้าง
“และถึงฉันจะแต่งงาน ฉันก็จะไม่รีบมีลูกหรอก” เจนสันพูดย้ำ
วิทนีย์ร้องไห้โฮ “ทำไมนายถึงรอฉันไม่ได้?”
เจนสันพูด “ฉันไม่อยากเป็นเพเนโลพีที่สอง”
หน้าวิทนีย์เปลี่ยนจากเขียวคล้ำเป็นขาวซีดไปมา…
ทันใดนั้นเธอก็กระทืบเท้าจนพื้นเป็นรู
