ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1087

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1087

ทันใดก็มีรถหลายคันพุ่งเข้ามาจอดตรงหน้าเจย์

ขณะที่ล้อรถหมุนก็สาดน้ำขังบนพื้นสาดมาใส่รองเท้าผ้าใบสีขาวของเจย์

เจย์ขมวดคิ้ว และใช้ตาคมดุจเหยี่ยวจ้องไปยังรถคันนั้น

ประตูรถเปิดออก และมีประกายของมีดยาวพุ่งตรงมาหาเขา

เจย์เอนตัวหลบมีดยาวได้อย่างรวดเร็ว

ตอนนั้นเองประตูรถทุกคันต่างถูกเตะเปิดออก แล้วมีชายนับสิบคนออกมาจากรถ

ชายเหล่านี้เข้ามาล้อมเจย์ไว้ เขาหันหลังพิงกำแพงของร้านสะดวกซื้อขณะที่กวาดสายตามองพวกชายตรงหน้าอย่างรวดเร็ว

เขาไม่รู้ว่าจะสู้พวกมันได้หรือไม่ เพราะว่าเขาต้องรับมือเพียงคนเดียว เขาอดหวั่นใจไม่ได้

จังหวะนั้นเขาก็หวนนึกถึงตอนที่เล่นเกมต่อสู้กับแองเจลีนในห้องเกมอีสปอร์ต

เขาเลยนำสิ่งที่ได้เรียนรู้จากเกมมาปรับใช้…

เจย์ยกขายาว ๆ ของเขาขึ้นและเตะไปที่เป้าของชายที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่บอกกล่าว ชายคนนั้นเจ็บมากเสียจนถือมีดต่อไปไม่ไหว เขาตัวงอลงนอนกับพื้นและร้องเสียงดัง

“เอาจริงสิ? นายน้อยอย่างแกสิ้นท่าขนาดใช้ลูกไม้ใต้เข็มขัดแบบนี้เลยเหรอ?”

เจย์ยิ้ม กระบวนท่าที่แองเจลีนสอนเขานับว่าใช้การได้ดีทีเดียว

ขณะที่ชายพวกนั้นเริ่มถอย เจย์ก็ก้าวไปด้านหน้าและฉวยมีดของชายคนแรกมา ทันใดนั้นมีดยาวหลายด้ามก็ฟาดฟันลงใส่เขา

ด้วยการสะบัดข้อมือ เขาก็ส่งพลังรุนแรงจากมีดด้ามหนึ่งไปสู้ด้ามอื่นเหมือนกระแสไฟฟ้า บรรดาชายที่ถือมีดยาวอยู่ต่างก็รู้สึกมือชาแปลบ ด้วยแรงสั่นสะเทือนจนพากันทิ้งมีดพร้อมกัน

ร่างกายของเจย์นั้นพลิ้วเบาเหมือนนกนางแอ่นขณะที่เขากระโดดขึ้นบนอากาศและลงสู่พื้น ดูเหมือนสิงโตที่เพิ่งตื่นจากการจำศีลนานนับพันปี

รถเมอร์เซเดส-เบนซ์สีดำจอดอยู่ไม่ห่างออกไปนัก

เมื่อกระจกหน้าต่างลดลง เผยให้เห็นยูมิกำลังถอดแว่นกันแดดออกด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ “เจย์ อาเรสยังคงเป็นนายน้อยที่แข็งแกร่งอยู่เหมือนเดิม ฝีมือด้านการต่อสู้ที่สูงส่งของเขายังคงไม่หายไปไหนแม้ว่าเขาจะความจำเสื่อมก็ตาม”

รอยยิ้มเยาะเจ้าเล่ห์ปรากฏที่มุมปาก “ไหน ๆ เราก็สู้เอาชนะคุณไม่ได้ ฉันแน่ใจว่า คุณคงหลบระเบิดรุนแรงที่ฉาบเคลือบน้ำตาลของฉันไม่พ้นแน่”

จากนั้นรถเมอร์เซเดส-เบนซ์ก็พุ่งจากไป

พวกนักฆ่าต่างก็พากันถอยหนีหายไปอย่างเร็วราวกับได้รับคำสั่ง

เมื่อเจย์เห็นว่าพวกนักฆ่ารีบร้อนหนีไป ความรู้ฉงนสงสัยก็ปรากฏขึ้นในดวงตา

คนเหล่านี้ดูเป็นนักฆ่าที่ฝึกมาอย่างดี แต่ทำไมถึงต้องมาพยายามฆ่าเขาด้วย?

เมื่อเขามองที่หมัดของตัวเอง เจย์ก็ตระหนักว่าแม้จะมีหลายหนที่เขาเองไม่ทันคิดรับมือหรือการตอบโต้ แต่ร่างกายของเขาก็เหมือนกับขยับไปเองโดยที่ไม่ต้องคิด

เขาคงจะเป็นใครสักคนที่รู้เรื่องศิลปะป้องกันตัว

ตอนนี้เขายิ่งสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเขาเองเข้าไปใหญ่

ชายคนนั้นเรียกเขาว่านายท่านน้อย การที่ได้เป็นนายท่านในเมืองอิมพีเรียลนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนนั้นต้องมีชื่อเสียงในระดับหนึ่ง หากเขาไปลองเที่ยวถามดู ก็อาจจะไม่ได้เป็นเรื่องยากนักที่จะรู้ว่าเขาเป็นใคร

ซีคามอร์ แอนเน็กซ์ เมืองนางแอ่น

เมื่อเซ็ธพายูมิกลับเข้ามาที่ซีคามอร์ แอนเน็กซ์ของตระกูลเซเวียร์ ทุกคนในตระกูลต่างก็ประหลาดใจ

“นี่ พระอาทิตย์จะขึ้นทางตะวันตกเหรอไง? เธอถึงจำได้ว่าต้องกลับมาที่บ้านพ่อแม่สามีน่ะ ยูมิ?” แอนน์ถามเยาะเอาเจ็บ ๆ

ยูมิควงแขนของเซ็ธและมองเซร่าที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอสวมรอยยิ้มแบบที่อ่านความหมายไม่ออกไว้บนใบหน้า “คุณแม่คะ หนูกลับมาบ้านคราวนี้เพื่อแนะนำผู้ชายให้เซร่า”

แอนน์แค่นเสียง “หึ นกฟีนิกส์ที่ไร้หนทางมันไร้ค่ายิ่งกว่าไก่เสียอีก เธอไม่ใช่ท่านประธานที่รุ่งโรจน์และเข้มงวดของไททัส เอนเตอร์ไพรส์อีกแล้ว ฉันสงสัยว่าเธอน่ะเหรอจะแนะนำผู้ชายดี ๆ ให้เซร่าได้”

“ฉันจะขอให้นายหญิงช่วยเรื่องการแต่งงานของเซร่าเอง เธอไม่ต้องมายุ่งหรอก”

เมื่อแอนน์พูดถึง นายหญิง แน่นอนว่าเธอหมายถึงแองเจลีนผู้เปี่ยมอำนาจ