ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1090
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1090
”บอกสิว่าจะให้ฉันช่วยเธอยังไง?” คุณนายอาเรสปลอบ
เซร่าพูดทั้งน้ำตา “หนูแน่ใจว่าคุณรู้ว่าสิ่งเดียวในชีวิตที่หนูต้องการคืออะไร นั่นก็คือเจย์ หนูต้องทนทุกข์สารพัดและโดนเหยียดหยามมากมายเพื่อเขา หนูขอร้องนะคะคุณนายอาเรส ช่วยทำให้หนูสมปรารถนาได้ไหมคะ?” หลังจากพูดจบเซร่าก็เริ่มลงไปเกาะเท้าคุณนายอาเรส
คุณนายอาเรสรู้สึกเจ็บปวดใจเมื่อเห็นแบบนี้ เธอดึงเซร่าให้ลุกขึ้นและแนะนำอย่างจริงจัง “เซร่า หนูรู้ดีกว่าใครว่าเจย์รักแค่แองเจลีนเท่านั้น”
เซร่าตอบ “ถ้าเขายังเป็นเหมือนเดิม หนูก็ไม่ใจกล้าหน้าด้านมาขอหรือคาดหวังหรอกค่ะ คุณนายอาเรสคะ ตอนนี้เขาความจำเสื่อมแล้วก็มีข่าวลือมาว่าเขาเย็นชาแล้วก็ไม่ใส่ใจแองเจลีนแล้ว บางทีพระเจ้าอาจจะให้โอกาสหนูอีกครั้งก็ได้นะคะ?”
คุณนายอาเรสเริ่มลังเล
เซร่าอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร “คุณเป็นคนเดียวในโลกนี้ที่ดูแลหนูอย่างดี คุณนายอาเรสคะถ้าแม้แต่คุณยังหันหลังให้หนู หนูก็คงเหลือแค่ทางตายเท่านั้น”
“โอเค ฉันจะช่วยเธออีกสักครั้ง”
เซร่าหลุดยิ้ม
คุณนายอาเรสถาม “หนูรู้เหรอว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?”
เซร่าพยักหน้า
ด้วยความช่วยเหลือของยูมิ เธอก็หาที่อยู่ของเจย์ได้ไม่ยาก
ที่ห้องทำงานประธานแกรนด์เอเซีย
เกรย์สันเข้ามารายงานอย่างรีบร้อน “ท่านประธานเซเวียร์ครับ”
แองเจลีนมองเขาอย่างเซื่องซึม “เกิดอะไรขึ้น? ตะโกนทำไม?”
เมื่อเจย์จากไปโดยไม่ร่ำลา ก็ราวกับเขาพรากหัวใจของเธอไปด้วย สองวันที่ผ่านมานี้แองเจลีนก็ใช้ชีวิตไปอย่างซังกะตายไร้เป้าหมาย
เกรย์สันบอกพร้อมรอยยิ้ม “คนของเราเจอเขาแล้วครับ”
แองเจลีนตื่นตัวขึ้นมาทันที “ที่ไหน?”
เกรย์สันตอบ “อ่าวแห่งความหวังครับ”
แองเจลีนลุกขึ้นยืนและพูดอย่างกระตือรือร้น “ไปเตรียมตัวเร็ว เราจะไปพาเขากลับบ้าน”
เกรย์สันลังเล
แองเจลีนมองเกรย์สันอย่างสงสัย “มีเรื่องอื่นอีกเหรอ?”
เกรย์สันพูดอย่างจริงจัง “ท่านประธานเซเวียร์ มีคนจู่โจมเขาเมื่อวันก่อนแล้วเขาก็รับมือกับชายโหลหนึ่งด้วยตัวคนเดียว ผมคิดว่าตอนนี้เขาเริ่มฟื้นคืนทักษะการต่อสู้มาแล้ว แต่อาจจะยังไม่ทั้งหมด ถ้าคุณไปจับเขามัดแล้วบังคับพาเขากลับมา เราจะทำยังไงถ้าเขาขัดขืนครับ?”
แองเจลีนหยุดคิดชั่วครู่และหยิบกุญแจมือมาจากลิ้นชัก “ถึงต้องจับเขามัดและพากลับมาบ้าน เราก็ต้องทำ ถ้าปล่อยให้เขาอยู่ด้านนอกลำพังมันเสี่ยงเกินไป”
เกรย์สันรู้สึกหมดคำพูด “ถ้าเกิดต้องสู้กันขึ้นมา คนของเราสู้เขาไม่ได้นะครับท่านประธาน”
ไม่ใช่เพราะว่าพวกเขาสู้เอาชนะเจย์ไม่ได้ แต่เพราะว่าไม่มีใครกล้าทำให้เจย์บาดเจ็บแม้เท่ารอยแมวข่วนต่างหาก
แองเจลีนจ้องเกรย์สัน “ถ้าคุณจับเขามัดและพากลับมาไม่ได้ ฉันถือว่าความผิดนี้คุณคนเดียวต้องรับผิดชอบ”
เกรย์สันเหงื่อแตกท่วมตัว
อ่าวแห่งความหวัง
ในบ้านเช่าหลังหนึ่ง
เจย์นั่งอยู่บนโซฟาถือยี่หร่าไว้ในมือ ใบหน้ามีแววเปล่าเปลี่ยวสิ้นหวัง
เมื่อไรกันนะที่ครอบครัวเขาจะมาหาแล้วรับเขากลับไป?
