ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1096
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1096
”หลบไปเกรย์สัน” เจย์ว่าเกรย์สัน
เกรย์สันกำลังจะขยับหลบเมื่อแองเจลีนสั่ง “คุณอย่าคิดเชียวนะ เธอตบฉัน ฉันอยากให้คุณตบเธอคืน ชื่อเสียงในฐานะประธานแกรนด์เอเซียของฉันไม่ใช่ของที่ใครหน้าไหนจะมาเหยียบย่ำได้”
ความดุร้ายฉายวาบผ่านดวงตาเกรย์สันและเขาก็ตบหน้าคุณนายอาเรสฉาดใหญ่
เจย์โมโหแทบคลั่ง เขายกมือที่มีกุญแจขึ้นและตะคอก “ปล่อยผม แองเจลีน เซเวียร์”
แองเจลีนหายใจแรง “กลับบ้านกับฉัน”
เจย์คำราม “ผมอยากกลับบ้าน แต่ไม่ใช้บ้านคุณ บ้านแม่ผมต่างหาก”
แองเจลีนไม่สนใจเขาและกระชากกุญแจมืออย่างแรง จนเจย์ต้องตามมา
เธอลากเจย์มาตลอดทางและยัดเขาเข้าไปที่เบาะหลังของรถเฟอร์รารี่
เจย์มองกุญแจมือด้วยดวงตามืดครึ้ม…
“ปลดกุญแจ แองเจลีน”
“ฉันจะปลดให้ก็ต่อเมื่อนายเริ่มเชื่อฟังคำพูดของฉัน”
เชื่อฟังคำพูดของเธออย่างนั้นเหรอ?
ริมฝีปากเย้ายวนของเจย์แค่นยิ้ม “คงจะชาติหน้ามั้ง”
แองเจลีนแค่นเสียง “งั้นฉันก็จะปลดให้นายชาติหน้าแล้วกัน”
เจย์ “…”
เจย์ยังคงคอยหันหลังไปมองแม่เลี้ยงที่โดนลากตัวออกไป เมื่อเห็นแบบนั้นเขาก็รู้สึกเวทนาสงสาร
ยิ่งคุณนายอาเรสดูน่าสงสารแค่ไหน แองเจลีนก็ยิ่งดูดุร้ายมากขึ้นเท่านั้น
เจย์พูดด้วยสีหน้าหม่นหมอง “ถึงเธอจะทำเรื่องที่ผิด แต่ว่าเธอก็ยังเป็นคนที่เลี้ยงดูผมมา คุณอ้างว่าเป็นภรรยาของผม คุณไม่คิดว่าการทำกับเธอแบบนั้นมันไร้ความเคารพไปหน่อยเหรอ…”
แองเจลีนโมโหมาก จนเธอกลอกตาใส่เขา “นายไม่ใช่แค่เสียความทรงจำนะ แต่คงจะเสียไอคิวไปด้วย ถ้าเธอควรได้รับการอภัยจากความผิดทุกอย่างที่ทำมา แล้วฉันล่ะ?”
เจย์ “…”
เธอเหมือนนักพูดที่มีวาทศิลป์ แองเจลีนพูดอย่างมั่นใจ “ฉันจำต้องอดกลั้นทนรับคำพูดดูถูกเหยียดหยามและความเจ็บช้ำทุกอย่างเพียงเพราะว่าฉันเด็กกว่างั้นเหรอ?”
เจย์ “…”
แองเจลีนฉุนขาด “ในบรรดาความผิดพลาดที่ฉันทำ ฉันไม่น่าจะตกหลุมรักคนห่วยอย่างนายเลย”
เจย์ “…”
เมื่อแองเจลีนเริ่มหายโมโห เธอก็เศร้าเสียใจ
เธอมองออกไปนอกหน้าต่างรถด้วยน้ำตาเอ่อคลอ
เจย์ถอนใจอย่างอ่อนแรง
เขาคิดกับตัวเอง ‘ใครแม่งจะทนอารมณ์ร้อนของแม่คนนี้ได้กันเนี่ย?’
เขาน่าจะไม่มีทางไปยุ่งเกี่ยวกับเธอแน่ไม่ว่าเขาจะหูหนวกตาบอดสักแค่ไหน
แองเจลีนโมโหมากเสียจนเธอดึงดอกทานตะวันเพชรที่ปักอยู่บนผ้าบุประตูรถเฟอร์รารี่แล้วโยนมันออกนอกหน้าต่างรถไป
เกรย์สันตกใจมากจนเขาเหยียบเบรกทันทีแล้วลงไปเก็บดอกทานตะวันนั้น
แองเจลีนตำหนิเขา “คุณจะเก็บมันกลับมาทำไม? ยังไงมันก็เป็นของที่คนไร้หัวใจให้มา ทำไมเราต้องเก็บของที่มีค่าทางความรู้สึกแบบนั้นเอาไว้ด้วย?”
เจย์ขมวดคิ้ว “ทำไมคุณต้องเอาไปลงกับมันทั้งที่คุณโกรธผมต่างหาก?”
แองเจลีนคว้าดอกทานตะวันมาจากเกรย์สันแล้วปาใส่เจย์
จากนั้นเธอก็หันไปมองนอกหน้าต่างโดยไม่เอ่ยอะไรสักคำ
