ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 110
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 110
ก่อนที่ซิดนีย์จะได้กล่าวลาจบ เจย์ก็ตะโกนใส่เธอ “ไสหัวไป!”
ซิดนีย์กลัวมากจนสะดุดล้มตอนออกไป
ทั้งห้องเหลือเพียงโรสและเจย์แล้วตอนนี้ ทั้งสองจ้องหน้ากันด้วยสายตาโกรธแค้น บรรยากาศทั้งห้องลดต่ำถึงขีดสุด
“โรส กล้าดียังไงมาขู่ฉัน รู้ไหมว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอเป็นคนแรกที่กล้าขู่ฉัน?” เจย์กัดฟัน
โรสยิ้มอย่างมีชัย “นับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ขอบคุณค่ะ!”
ท่าทางของเจย์พลันดำมืดลง “ในเมื่อเธออยากจะออกจากเมือง อิมพีเรียล นัก ฉันจะจองไฟลท์ให้เธอกับลูกสาวเลย! สำหรับร็อบบี้น้อย เธอลืมเรื่องเอาตัวเขาไปด้วยได้เลย”
โรสพลันหัวเราะ มันเป็นหัวเราะที่ดูข่มขื่น
เจย์ทำกับเจนสันและร็อบบี้น้อยเหมือนพวกเขาเป็นอัญมณีล้ำค่า แต่เขากลับทอดทิ้งเธอและลูกสาวของพวกเธอเอง อย่างไรก็ตาม เซ็ตตี้ก็เป็นลูกสาวของเขา มันไม่โหดร้ายและไม่ยุติธรรมกับเซ็ตตี้เกินไปเหรอที่เขาทำกับเธออย่างเย็นชาและไร้หัวใจแบบนี้?”
“ท่านอาเรส ฉันจะไม่ให้ร็อบบี้น้อยกับนายหรอก” โรสกล่าวพร้อมกัดฟันกรอด
เจย์กลับไปนั่งที่ของเขา กลับมามีท่าทีสง่างามและจองหองอีกครั้ง “ฉันจะรอ”
โรสเย้ยก่อนจะกลับไป
เมื่อโรสออกจากออฟฟิศของเจย์ เธอก็ได้รับสายจากแม่ของเธอ
ไม่คาดคิดเลย ตั้งแต่แม่ของเธอเข้ารักษาที่แกรนด์เอเซีย เจย์ก็ควบคุมแม่ของเธออย่างแน่นหนา ไม่ใช่แค่เธอจะไม่ได้พบแม่เลย แต่เธอยังไม่สามารถโทรไปหาแม่เธอได้อีกด้วย
โรสพลันรับสายเพื่อฟังเสียงแม่ของเธอ “โรซี่ ในที่สุดแม่ก็ได้ไตบริจาคที่เข้ากับแม่ได้เลย แต่คุณหมอของแกรนด์เอเซียบอกว่าแกปฏิเสธจะจ่ายค่าปลูกถ่ายอวัยวะ ดังนั้นพวกเขาจึงทำการผ่าตัดให้ไม่ได้ โรซี่ นี่มันจริงรึเปล่า?”
“แกใจร้ายแบบนี้ได้ยังไง? ถ้าแกไม่มีเงิน แกก็ขายบ้านที่ชุมชนเจิดจรัสสิ แกไม่ช่วยฉันได้ยังไง? ทำไมหัวใจแกมันอำมหิตขนาดนี้?”
ก่อนที่โรสจะได้ปกป้องตัวเอง เธอก็ได้ยินเสียงของหมอผ่านมาตามสาย “คนไข้ครับ อย่าใส่อารมณ์มากเกินไปครับ หากร่างกายของคุณเกิดการเปลี่ยนแปลง คุณอาจจะเข้าสู่อาการวิกฤตได้นะครับ…”
ทันใดนั้น สายของแม่เธอก็ตัดไป
โรสผู้บริสุทธิ์เพิ่งถูกตำหนิจากแม่ของเธออย่างไร้หัวใจ หัวใจของเธอเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส โรสค่อย ๆ หันไปมองเจย์ที่เดินออกมาจากออฟฟิสด้วยความมั่นใจเต็มที่ เธอคิดอยากจะฉีกเขาเป็นชิ้น ๆ ในตอนนั้น
เจย์เดินผ่านโรสไปอย่างสบายใจด้วยรอยยิ้มของผู้ชนะ “อะไรกัน โรส? นี่เธอยังอยากจะเล่นงานจุดอ่อนฉันอยู่เหรอ? ฉันกำลังรออยู่นะ”
เขาเดินผ่านโรสอย่างจองหอง โรสพลันพุ่งเข้าไปดึงแขนของเขาไว้ ท่าทางของเธอดูหม่นหมองและเสียงของเธอก็ต่ำลง “นายต้องการอะไรถึงจะหยุดทำร้ายแม่ฉันสักที?”
“เธอรู้อยู่แล้วว่ามันมีเพียงวิธีเดียว… สิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อย”
โรสจ้องเขาอย่างหดหู่
เพื่อให้ได้ว่าซึ่งสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อย เขาทั้งโจมตี ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ และข่มขู่แม่ที่ป่วยหนักของเธอ เขามันไร้ซึ่งจิตสำนึก
โรสรีบปล่อยมือเขาแล้วเดินตึงตังออกไป เธอจะไม่ยอมแพ้จนนาทีสุดท้าย
เจย์มองดูร่างเล็กที่เดินออกไปตามทาง เธอดูมีความพยายามสูง สายตาของเขาเริ่มดูลึกซึ้งและอ่านยาก
‘ก็แค่ปลาเค็ม ฉันอยากจะรู้ว่าเธอจะเอาตัวรอดยังไงในสถานการณ์แบบนี้…’
