ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1104
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1104
หมอตอบ “ถ้าเราพูดถึงเรื่องอาการบาดเจ็บก็ไม่มีปัญหาอะไรเลยครับ แต่เรื่องที่เรากังวลก็คืออวัยวะที่หายไปของคนไข้”
“อะไรนะ?” แองเจลีนงงมาก
เซย์นก้มหน้า ท่าทางสำนึกผิด
แองเจลีนถามเสียงเย็น “มีอะไรหายไป?”
“ไตเธอครับ”
แองเจลีนมองเซย์นด้วยสายตาว่างเปล่า เมื่อเธอเห็นเขาน้ำตาคลอ แองเจลีนก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
เธอโบกมือให้หมอออกไป “ฉันเข้าใจแล้ว คุณไปได้”
หมอถอยไปอย่างสงบเสงี่ยม
แองเจลีนถามเซย์น “ไตของพี่ใหญ่หายไปไหน เซย์น?”
น้ำตาเซย์นไหลพรากใบหน้าขณะที่เขาชี้เอวตนเอง “อยู่ที่ฉัน”
แองเจลีนมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ เธอเคยสงสัยว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับร่างกายของเซย์น แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องร้ายแรงแบบนี้
“แล้วไตของนายล่ะ?” แองเจลีนถามเสียงสะอื้น
เซย์นมองแองเจลีนด้วยสายตาเว้าวอน “เลิกถามเถอะ ฉันขอร้อง”
แองเจลีนเริ่มร้องไห้ “อยู่ที่โจเซฟินใช่ไหม?”
ดวงตาเซย์นเบิกกว้างด้วยความตระหนก “เธอ… เธอรู้ได้ยังไง?”
แองเจลีนตอบ “โจเซฟินบอกฉันว่าเธออาการโคม่าหลังจากที่โดนรังแก แล้วเมื่อเธอตื่นขึ้นมามันก็ผ่านไป 20 วันแล้ว นายเคยบอกว่านายเสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อช่วยโจเซฟินกลับมา หวังว่าเธอจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้”
เซย์นร้องไห้โฮ เขายกมือปิดหน้าและเช็ดน้ำตา
“เธอรู้ไหม แองเจลีน? ฉันใช้ชีวิตโดยใส่หน้ากากมานานมากจนเกือบลืมไปแล้วว่าใบหน้าใต้หน้ากากเป็นยังไง ฉันจำไม่ได้ว่าฉันเคยเป็นยังไงสมัยที่ต่อสู้เต็มที่เพื่อความรักตอนที่ยังเป็นเด็กแล้วทำตัวเหลาะแหละไปวัน ๆ”
แองเจลีนรู้สึกสะเทือนใจจนจวนฟูมฟาย “นายยังรักโจเซฟินอยู่ใช่ไหม เซย์น?”
เซย์นส่ายหน้าอย่างทุกข์ระทม “ฉันไม่รู้”
แองเจลีนร้องไห้ออกมาเสียงดังและด่าเขา “ถ้านายรักเธอ ทำไมถึงยอมปล่อยเธอไปล่ะ? พวกนายสองคนต่างก็รักกันลึกซึ้งมากขนาดนี้แล้วทำไมถึงปล่อยมือล่ะ?”
เซย์นพูดสะอึกสะอื้น “ตอนแรกฉันคิดว่าตัวเองคงอยู่ได้ไม่นานหลังจากที่เสียไตไปข้างหนึ่ง เพราะว่าไตข้างที่เหลือของฉันก็ทำงานได้ไม่ดี ฉันไม่อยากจะเข้าไปพัวพันกับเธอเพราะว่าฉันก็อายุสั้น”
“ต่อมานายท่านอาเรสก็หาไตที่เข้ากับฉันได้ แต่เชอร์ลีย์เองก็ป่วยมาก ถ้าฉันเอาไตข้างที่แข็งแรงของเธอมา เธอก็คงต้องใช้ชีวิตที่เหลืออย่างเจ็บปวดทรมาร ตอนแรกฉันเลยไม่ยอมรับไตจากเธอ แต่ว่าเธอก็เกลี้ยกล่อมฉันจนได้ สุดท้ายฉันก็รับไตจากเธอมา”
เซย์นพูดต่อตะกุกตะกัก “ฉันเห็นแก่ตัวไม่ได้แองเจลีน ฉันไม่สามารถรับของขวัญชิ้นนี้จากนางฟ้าที่แสนดีแล้วมองเธอทุกข์ทรมานได้ ฉันก็เลยพาเชอร์ลีย์กลับมาบ้าน ฉันอยากมอบความรักและการดูแลที่เธอสมควรได้รับเป็นครั้งสุดท้าย”
แองเจลีนตะลึงจนตัวเธอเริ่มสั่น เธอรู้สึกเหมือนพื้นใต้เท้าอ่อนยวบและรู้สึกร่างกายอ่อนแรงทันใด ราวกับว่าจะล้มลงได้ทุกเมื่อ
เซย์นกำลังจมอยู่ในความโศกเศร้าจนไม่ได้สังเกตความผิดปกติของแองเจลีน เขายังคงพูดพึมพำกับตัวเอง “หมอบอกว่าเชอร์ลีย์จะอยู่ได้อย่างมากอีกแค่สองปี ตั้งแต่นั้นมาฉันก็เลยจะมอบครอบครัวให้เชอร์ลีย์ มอบความรักและการดูแลให้เธออย่างที่เธอสมควรได้”
เมื่อแองเจลีนทรงตัวได้ เธอก็พูดว่า “นายทำถูกแล้วเซย์น ตระกูลเซเวียร์เป็นหนี้พี่ใหญ่มากเหลือเกิน”
ตอนนั้นเอง แองเจลีนถึงได้เข้าใจว่าทำไมเชอร์ลีย์ถึงยอมเสียสละตัวเองอยู่แต่ในครัวบ้านเซเวียร์ เป็นเพราะร่างกายเธอไม่สามารถที่จะออกไปหางานทำข้างนอกได้นั่นเอง
ตอนนี้มาเสียใจก็สายไป ถ้าเธอรู้มาก่อนว่าสุขภาพของเชอร์ลีย์ย่ำแย่ขนาดนั้น เธอคงไม่ยอมเสียเวลามากมายไปเปล่า ๆ แล้วก็ใช้เวลากับเธอให้มาก
โชคชะตานำพาพวกเขามาพบกัน แต่สิ่งที่พ่วงมาด้วยก็คือความเจ็บป่วยถึงชีวิตที่มิอาจเลี่ยง
