ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1115

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1115

แองเจลีนคว้าชุดนอนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป เมื่อเธอเดินไปถึงประตูห้องน้ำเธอก็หันกลับมายิ้มให้

เจย์รู้สึกเสมอว่า รอยยิ้มของเธอนั้นมีความหมายลึกซึ้ง แต่ว่ารอยยิ้มที่เขาส่งกลับไปให้เธอมีความหมายลึกซึ้งมากกว่านั้น

หลังจากที่แองเจลีนเข้าห้องน้ำ เจย์ก็ปลดกุญแจมือแล้วก็รีบกระโดดลงจากเตียง

เขาค้นกล่องต่าง ๆ ภายในห้องนอนโดยทำไปตามสัญชาตญาณ และได้พบกับตู้เซฟที่ติดอยู่ตรงผนัง เขามองเห็นกล่องตราประทับของแองเจลีนซึ่งมีตราประทับต่างกันอยู่ 2 อัน เจย์หยิบพวกมันออกมาแต่สุดท้ายก็จ้องมองค้างนิ่งไป

เขาอยากจะทำแบบนี้จริง ๆ เหรอ?

แองเจลีนนอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำ เครื่องสำอางหนาเตอะบนหน้าโดนน้ำล้างออกไปจนหมด เผยให้เห็นใบหน้าใสสะอาดของเธอ

ผิวเนียนใสลื่นราวเปลือกไข่ดูราวจะแตกได้หากโดนกระทบเบา ๆ เมื่อไม่มีการแต่งตาแบบสโมคกี้ ดวงตาของเธอก็ดูมีชีวิตชีวาและใสซื่อ

แองเจลีนใส่เสื้อคลุมสีขาวหลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมสีดำยาวเปียกคลอเคลียไหล่ของเธอ ดูราวกับว่าน้ำได้ชำระล้างคมหนามทั้งหลายบนตัวเธอออกไป เธอดูไร้พิษภัยอย่างสิ้นเชิง

เธอเช็ดผม แล้วล้างหน้าอย่างตั้งใจ จากนั้นก็เดินกลับไปกลับมาอยู่ในห้องน้ำอย่างกังวลใจ

เธอสงสัยว่า เขาจะดีใจหรือประหลาดใจเมื่อได้เห็นหน้าสดของเธอกันนะ?

หรืออาจจะโมโหก็ได้?

เขาคงโมโหเธอและเซ็ตตี้น้อยที่หลอกลวงเขาใช่ไหม?

แองเจลีนว่าเรื่องนี้ไม่มีทางให้หนีแล้ว เธอจึงเปิดประตูห้องน้ำเบา ๆ แล้วเดินออกมาอย่างช้า ๆ เท่าที่ทำได้

เจย์ยัดตราประทับเข้ากระเป๋าแล้วนอนลงบนเตียงในชั่วพริบตา

แองเจลีนปิดไฟโดยไม่บอกกล่าว แล้วทำให้เจย์มองไม่เห็นอะไรนอกจากความมืด

“นี่แปลว่าอะไรกัน?” เจย์พูดอย่างฉุนนิดหน่อย

ขณะที่เขากำลังเอื้อมมือจะไปเปิดสวิตช์โคมไฟข้างเตียง แองเจลีนก็ขึ้นมาทับตัวเขาไว้ แล้วกดมือเขาไม่ให้เปิดไฟได้

ในความมืดสนิทของค่ำคืน เจย์แค่นเสียงออกมา “คุณไม่อยากให้เห็นหน้าเพราะว่าน่าเกลียดเกินไปเหรอไง?”

“เปล่า” แองเจลีนงึมงำ

“แล้วคุณปิดไฟทำไมกัน?”

แองเจลีนตอบ “ก็ฉันกลัวว่าพอเห็นความงามฉันตอนไม่แต่งหน้า แล้วคุณจะควบคุมตัวเองไม่ได้ วันนี้ป้าโฟลของฉันก็อยู่ที่นี่ด้วย”

เจย์ “…”

“ก็คือคุณจะให้ผมใช้ค่ำคืนที่เร่าร้อนกับคุณเหรอ?”

แองเจลีนหน้าแดง “ไม่มีใครจะมาเร่าร้อนอะไรกับคุณทั้งนั้น ฉันจะไปนอนห้องข้าง ๆ”

เธอกำลังจะหนีไปเมื่อเขาดึงเธอกลับมา “ผมยังไม่แก่ถึงขนาดที่ต้องนอนคนเดียวนะ แองเจลีน”

แองเจลีนถูกกักไว้ในอ้อมกอดของเขา “ฉันใช้ค่ำคืนเร่าร้อนกับคุณได้นะ เจย์บี้ แต่ว่าคุณไม่เปิดไฟได้ไหม?”

มุมปากเจย์ยกยิ้มร้าย

เขาเอื้อมมือไปที่โคมไฟข้างหัวเตียง

เมื่อห้องสว่างขึ้นอีกครั้ง แองเจลีนก็รีบซุกหน้าลงในอ้อมแขนเขา

เธอไม่ยอมให้เขาได้เห็นหน้าเธอ

“ไหนคุณบอกว่าตัวเองสวยมากไม่ใช่เหรอไง? แล้วทำไมถึงกลัวที่จะให้ผมเห็นล่ะ?”

แองเจลีนส่ายหน้า “ฉันก็แค่ล้อเล่น”

“คุณน่าเกลียดขนาดไหนกันถึงไม่กล้าจะให้ผมเห็นหน้าเนี่ย?” เจย์ยิ่งกว่างงงัน

เขาดันแองเจลีนออกจากอ้อมกอด แต่เธอก็เอามือปิดหน้าไว้

เมื่อเจย์พยายามดึงมือเธอออก มือคู่นั้นเหมือนติดแน่นบนหน้าเธอจนเขาดึงไม่ออก

ตอนแรกเจย์ก็ไม่ได้สนใจอะไรกับหน้าสดของเธอนัก แต่พอเห็นเธอปิดหน้าแน่นไม่ยอมปล่อยเขาก็อยากรู้ขึ้นมา

เขาจับข้อมือเธอแล้วออกแรงดึงทันทีโดยไม่บอกกล่าว จนดึงมือของแองเจลีนหลุดได้ด้วยกำลัง

เขาได้ยินเสียงดังแควกปลอม ๆ ที่แองเจลีนทำ แล้วก็เห็นดวงตาที่มีรอยยิ้มพราวระยับ