ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 112
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 112
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง โรสก็ยกเกี๊ยวหลายจานออกมา
โต๊ะทานอาหารสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ นั้นเต็มไปด้วยจานลายสิงสาราสัตว์แบบเด็ก ๆ มันดูเหมือนสวนสัตว์เลยทีเดียว
เจย์มองจานที่มีรูปมังกรตรงหน้าตัวเองด้วยความหงุดหงิด ทำไมเขาต้องมาใช้จานเด็กแบบนี้ด้วย?
เด็ก ๆ ต่างมีความสุขเมื่อได้รับช้อนส้อมของตัวเอง พวกเขาแตะจานด้วยตะเกียบและมีด
“นั่นเกี๊ยวเนื้อกับแครอทของโปรดของผม” ร็อบบี้น้อยดีใจมาก
“นั่นก็เกี๊ยวกะหล่ำปลีของโปรดหนู” เซ็ตตี้ก็ร่าเริงอย่างนุ่มนวลเช่นกัน
“และนั่นก็เกี๊ยวมันฝรั่งของโปรดผมเหมือนกัน” เจนสันก็กล่าวอย่างสุขุม
เจย์มองจานที่เต็มไปด้วยเกี๊ยวที่กึ่งทึบแสงแต่ก็ยังเปล่งประกาย จากผิวของมัน เด็ก ๆ จะสามารถมองเห็นไส้ในของมันได้เลย พวกเขาต่างคาดเดาไส้ของพวกมันอย่างอารมณ์ดี
เมื่อโรสนำจานเกี๊ยวใบสุดท้ายออกมา เจนสัน ผู้ซึ่งตอนแรกนั่งอยู่ข้างเจย์ ก็พลันลุกขึ้นแล้วออกจากที่ของเขา เขาไปหาโรสแล้วดึงมือแม่ของเขาแล้วพาเธอไปหาเจย์ “คุณแม่ นั่ง!”
ร็อบบี้น้อยเองก็เชียร์ “เยี่ยมเลย คุณแม่กับคุณพ่อนั่งด้วยกัน ครอบครัวของเรารวมตัวกันอีกครั้งแล้ว”
ประโยคที่ดูไม่ใส่ใจของร็อบบี้น้อย ทำให้ท่าทางของเจย์กลายเป็นเคร่งขรึม
การรวมตัวนี้อาจเป็นความฝันของเด็ก ๆ แต่ไม่ใช่ความฝันของเจย์แน่
โรสถอนหายใจเบา ๆ เธอเข้าใจถึงความปฏิเสธตัวตนของเธอในหัวใจเขา เธอเพียงแค่นั่งข้างเขาเพื่อเติมเต็มความต้องการเล็กน้อยของเด็ก ๆ
ตัวของเธอขยับออกห่างเจย์โดยไม่รู้ตัว เธอพยายามที่สุดที่จะกดความรู้สึกของเธอไว้
“คุณพ่อ นี่เกี๊ยวครับ” ร็อบบี้น้อยหยิบเกี๊ยวให้เจย์อย่างกระตือรือร้นแล้ววางมันลงบนจานของเขา
เจย์คีบเกี๊ยวขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจนักแล้วกัดคำเล็ก ๆ
ผิวนอกนุ่มนิ่มของเกี๊ยวที่ตัดกับกลิ่นหอมของเนื้อไส้ทิ้งรสหวานค้างอยู่ในคอของเขา นี่เป็นเกี๊ยวที่อร่อยที่สุดเท่าที่เขาเคยกินมา
เจย์ตะลึงเล็กน้อย ทักษะการทำอาหารของโรสนั้นยอดเยี่ยม เธอสามารถทำวัตถุดิบธรรมดาออกมาเป็นอาหารที่ดีได้
ตอนแรกเขาต้องการจะกินเกี๊ยวเพียงไม่กี่ชิ้นเพื่อรักษาน้ำใจของเด็ก ๆ แต่มันจบลงที่เขากินมันเข้าไปหลายชิ้น
ร็อบบี้น้อยมองพ่อของเขาแล้วก็เกิดความคิด เขาแสยะยิ้มแล้วกล่าว “คุณพ่อ เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับแม่ทัพหาน ซิ่น ที่จ่ายคำขอบคุณต่อคุณผู้หญิงสำหรับอาหารด้วยการมอบทองหมื่นชั่งให้เธอไหมครับ?”
เจย์แทบสำลักเกี๊ยวที่อยู่ในปาก เขาเลิกเปลือกตาขึ้นเพื่อมองร็อบบี้น้อย
‘ฉันจะกินเกี๊ยวของโรสไปไม่กี่ชิ้น แต่เจ้าหนูนี่ต้องการจะปล้นฉันซะแล้ว!’
“เคย” เจย์พยักหน้าแล้วก้มหน้าลงไปกินเกี๊ยวของเขาต่อ เขาต้องการดูว่าเจ้าหนูคนนี้จะร่ายคำปรัชญาอะไรออกมา
ในตอนนั้นเอง เขาถึงขนาดคิดอคติว่ามันต้องเป็นเพราะโรสแน่ ที่เป็นคนทะลึ่งสอนให้ร็อบบี้น้อยพูดอะไรแบบนี้
โชคไม่ดีนัก ก่อนที่ร็อบบี้น้อยจะได้เริ่มกล่าว โรสก็สอนเขา “เราไม่พูดกันในเวลาอาหารและก่อนนอน”
ร็อบบี้น้อยหน้าบูดแล้วถอนหายใจ
‘คุณแม่ใจดีเกินไป คุณพ่อก็เลยรังแกคุณแม่ได้ง่าย ๆ ไงล่ะ’
เจนสันมองที่ร็อบบี้น้อยที่กำลังไม่พอใจ เขาวางตะเกียบลง หยิบทิชชู่ขึ้นมา แล้วเช็ดปากอย่างสง่างาม เขาประกาศออกมาด้วยความจริงจัง “ผมกินเสร็จแล้ว”
โรสและเจย์พนักหน้า
เจนสันจะไม่พูดหากไม่จำเป็น แล้วทำไมเขาถึงได้ประกาศออกมาเสียงดังว่าเขากินเสร็จแล้ว?
ด้วยเหตุการณ์แปลก ๆ นี้ทำให้ผู้ใหญ่สองคนงุนงง จากนั้นเจนสันก็กล่าว “คุณพ่อ ในสมัยโบราณ หาน ซิ่น จ่ายคำขอบคุณสำหรับอาหาร ในเมื่อเรากินเกี๊ยวที่คุณแม่ทำ เราก็ควรทำตามสิ่งที่คนในสมัยโบราณทำ จ่ายค่าความพยายามให้คุณแม่”
เจย์หยุดกินทันที เขาเห็นความยินดีของเจนสันและร็อบบี้น้อย ทันใดนั้น เขาก็รู้ตัวได้ว่าเขาถูกขายโดยลูกชายทั้งสองเสียแล้ว
เจย์หมดอารมณ์ทานอาหาร เขามองโรสด้วยความเยาะเย้ย
“คำแนะนำของเด็ก ๆ นั้นไม่ได้แย่นัก ฉันควรทำตามที่บรรพบุรุษได้ทำ และจ่ายค่าอาหารด้วยทองหมื่นชั่ง วันพรุ่งนี้ ฉันจะให้คนเอาทองหมื่นชั่งมาให้”
ทองหมื่นชั่งนั้นเมื่อแปลงเป็นค่าเงินหยวนนั้น จะอยู่ที่ประมาณ 10 ล้านหยวน
ในเมืองอิมพีเรียลที่แสนอู้ฟู่ บางทีเงินจำนวนนี้อาจพัฒนาคุณภาพชีวิตของโรสได้ แต่มันไม่อาจเปลี่ยนโชคชะตาของเธอได้
ร็อบบี้น้อยและเจนสันถอนหายใจ ‘คุณพ่อรวยมาก แต่ทำไมถึงได้ขี้เหนียวกับคุณแม่นัก’
โรสโกรธในความขี้เหนียวและไร้ชั้นเชิงของเจย์ เธอกล่าว “ท่านอาเรส คุณสุภาพเกินไปแล้ว เรายังกินเกี๊ยวไม่เสร็จ มันจะเสียดายของถ้าต้องทิ้งที่เหลือให้สุนัขกิน”
ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์กลายเป็นเย็นชา ‘นี่เธอบอกว่าอาหารที่ฉันกินเป็นอาหารหมารึไง?’
โรสนำจานเปล่าไปกับเธอ แล้วหนีเข้าครัวไป
เซ็ตตี้นั้นเชื่องช้า เธอยังเป็นคนเดียวที่กินอยู่ เธอกินเกี๊ยวชิ้นสุดท้ายอย่างเนิบ ๆ
เจย์รู้สึกหงุดหงิดหลังจากถูกดูถูกจากโรส เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นพฤติกรรมอันเสียเวลาของเซ็ตตี้
เซ็ตตี้มองเจย์และรู้สึกถึงความรังเกียจที่เขามีต่อเธอ เธอพลันกรอกตาใส่เขาทันที
วิธีที่เธอกรอกตานั้นน่ากลัวมาก ตาดำของเธอถูกซ่อนทั้งหมด เหลือไว้เพียงตาขาว เธอก้มหน้าลงด้วย เธอดูเหมือนผีสาวเลยทีเดียว
เจย์ตะลึง เขาคุ้นเคยกับท่าหลอกของเซ็ตตี้ดี เพราะมันเหมือนกับที่แองเจลีนทำกับเขาเมื่อสมัยยังเด็ก
เขาพลันเอื้อมไปหยอกแก้มของเซ็ตตี้แล้วถาม “ใครสอนเธอทำแบบนั้น?”
เซ็ตตี้ปัดมือเขาออกแล้วเมินเขาไป
คิ้วของเจย์ผูกเป็นปมเมื่อเขาเห็นว่าเขาถูกเมิน
โดยไม่รู้ตัว เวลาผ่านไปรวดเร็วจนฟ้าเริ่มมืดแล้ว
เจย์ดูที่นาฬิกาข้อมือหลายครั้งก่อนจะตวัดสายตาไปมองร็อบบี้น้อย เขาไม่สามารถพูดมันออกไปได้
เขาอยากจะพาร็อบบี้น้อยกลับไปโฮไรซอน คอลเลอร์ ด้วย พรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ และด้วยความบังเอิญ เขาก็ไม่มีงานอะไร เขาอยากใช้เวลาร่วมกับลูก ๆ ของเขา เขาอยากชดเชยเวลาที่เสียไป
อย่างไรก็ตาม เขารู้ว่าร็อบบี้น้อยจะไม่ยอมไปกับเขาถ้าโรสไม่เสนอให้ไป
เขาลังเลอยู่นานมากจนในที่สุดเขาก็เข้าไปในครัว
โรสสังเกตเห็นความลังเลในสายตาเขา เธอประทับใจ ชายที่มีสถานะสูงส่งมีท่าทางแบบนี้เพื่อประโยชน์ของลูกของเขา
