ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1126
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1126
แองเจลีนรู้สึกหัวใจเจ็บแปลบขณะที่เธอแค่นหัวเราะพร้อมถาม “ทำไม?”
เจย์รู้สึกขุ่นเคือง
ทำไมชายสูง 7 ฟุตอย่างเขาต้องมานั่งยอมให้ภรรยาซักไซ้ ทั้งที่เขาควรเป็นคนถามเธอว่าทำไมถึงกลับบ้านดึก?
“ตอบคำถามผมมาก่อน ทำไมคุณถึงกลับบ้านดึก?”
แองเจลีนตอบ “ฉันทำงานล่วงเวลาน่ะ”
เจย์แค่นเสียงเยาะ ข้อแก้ตัวของผู้หญิงคนนี้ช่างไร้น้ำหนักไม่น่าเชื่อถือ “งั้นทำไมคุณไม่รับสายผม?”
แองเจลีนตอบ “ฉันไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์”
เจย์ผุดลุกจากที่นั่งและคำรามก้องด้วยความโกรธ “คุณช่วยซื่อสัตย์กับผมบ้างได้ไหม แองเจลีน?”
แองเจลีนถามเสียงอ่อนล้า “แล้วคุณจะเชื่อฉัน 100 เปอร์เซ็นต์ไหม?”
เจย์หันหลังแล้วจากไปอย่างเดือดดาล เมื่อเขาเดินผ่านเธอเขาก็กัดฟันพูดว่า “ตราประทับที่ผมให้เซร่าไปเป็นของปลอม”
จากนั้นเขาก็เดินออกไปด้านนอก
แองเจลีนอึ้งงมโง่ เธอยื่นมือออกไปคว้ามือเขาไว้ทันทีอย่างไม่อาย
“ปล่อยผม” เจย์สั่งด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด
แองเจลีนโดนพลังของเขากดข่มจนกลัว แล้วยอมปล่อยมืออย่างเชื่อฟัง
“ฉันอธิบายได้ เจย์บี้” แองเจลีนกล้าว
เจย์กัดฟันและแค่นเสียงพูด “ผมแม่งคงโคตรโง่ ถ้ายังเชื่อคุณอีก”
พอพูดจบเขาก็ผลุนผลันจากไป
แองเจลีนมองแผ่นหลังของเจย์ที่ค่อย ๆ ห่างออกไปแล้วถอนใจออกมา
เมื่อไรพวกเขาจะแก้ไขเรื่องปัญหาความเชื่อใจระหว่างกันได้นะ?
เซ็ตตี้น้อยยืนอยู่ที่ชั้นสอง มองพ่อและแม่ทะเลาะกัน ใบหน้าน้อย ๆ ของเธอฉายแววโศกเศร้า
กว่าพ่อกับแม่จะกลับมาอยู่ด้วยกันได้นั้นมันไม่ง่ายเลย เธอไม่ยอมปล่อยให้พ่อกับแม่ต้องแยกจากกันอีกเพราะความเข้าใจผิดแน่
แม้ว่ายามค่ำคืนของเมืองอิมพีเรียลจะดูสว่างไสว แต่มันก็หนาวเย็นและเงียบเหงา
เจย์เดินเตร่อยู่ด้านนอกเป็นเวลานาน อาจจะเพราะความเย็นเยียบในหัวใจของเขาที่ทำให้เหมือนตอนนี้เขาอยู่ในบ้านที่ทำจากน้ำแข็ง สุดท้ายเขาก็เดินเข้าไปในบาร์เพื่อหลบหนาว
เพราะว่าเขาแพ้แอลกอฮอล์ เขาจึงทำได้เพียงนั่งอยู่ที่บาร์ ใบหน้าหล่อเหล่าของเขาดูเคร่งเครียดจะเจ้าของร้านก็ไม่กล้าเข้ามาหา
ทันใดนั้นมือถือของเขาก็สั่น
เจย์ชะงักไปเล็กน้อย เขาดึงมือถือออกมาแล้วก็ปลดล็อกหน้าจอ
มีข้อความจำนวนนับไม่ถ้วนแจ้งเตือนอยู่เต็มหน้าจอ
เซ็ตตี้น้อย : [คุณพ่ออยู่ไหนคะ?]
[อย่าโกรธแม่เลยนะคะ]
[รีบกลับมาบ้านเถอะค่ะคุณพ่อ หนูคิดถึงคุณพ่อมากนะคะ]
…
ความรู้สึกผิดหวังผุดขึ้นในหัวใจที่แสนเย็นชาของเจย์ ในบรรดาข้อความมากมายนั้นไม่มีสักข้อความที่มาจากแองเจลีน เขาออกมานานขนาดนี้แล้ว ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงยังไม่ห่วงเขาเลยสักนิด
แม้ว่าเธอจะมีข้อเสีย แต่แองเจลีนก็เป็นเหมือนจุดที่อ่อนโยนในใจของเขา
เจย์ :[คุณพ่อจะยังไม่กลับไปบ้านสักพักนะ]
หลังจากที่กดส่งข้อความ เขาก็วางมือถือไว้ข้างตัวก่อนที่จะได้ยินเสียงเตือนดังขึ้นมาอีกครั้ง
เขาปลดล็อกมือถืออย่างใจลอย และเมื่อเขาเห็นว่าเป็นข้อความจากแองเจลีน ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง
