ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1147

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1147

เจย์ไม่รู้ว่าตัวเขากลับมาที่สวนบันทึกรักได้อย่างไร แม้ว่าเขาปรารถนาที่จะหนีไปจากสถานที่แสนอึดอัดนี้ แต่เขาก็ยังกลับมาที่นี่ด้วยเหตุผลบางอย่าง

ไม่ว่าภรรยาของเขาจะแย่อย่างไร แต่เขาก็รู้ดีในจิตใต้สำนึกที่ว่า เขานั้นยังห่วงและรักเธออยู่ เขาไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ

ความรักก็เหมือนเสียงเพรียกที่พาเขากลับมาหาแองเจลีน ถึงอย่างนั้นสีหน้าเขาก็ดูพร้อมเผชิญหน้าอีกหน

เมื่อเขาเปิดประตูวิลล่าเข้าไป เจย์ก็เห็นแองเจลีนนั่งอยู่บนโซฟาเงียบ ๆ เมื่อสายตาพวกเขาประสานกัน ดวงตาเขาก็เต็มไปด้วยโทสะ ส่วนแววตาของเธอก็มีความรู้สึกผิด

เขาเดินเข้าไปหาเธอ ถือเสื้อสีขาวของตนซึ่งตอนนี้มีเลือดสีแดงสดติดอยู่ไว้ในมือ เขาก้มหน้าลงมองเธอ

แองเจลีนจำเป็นต้องเงยหน้าขึ้นมองเขา ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความเดือดดาล

สีหน้าของแองเจลีนหม่นลงเมื่อเธอถาม “คุณไปที่ตระกูลอาเรสมาใช่ไหม?”

เจย์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่รอยยิ้มหยันจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าทรงเสน่ห์ เขาก็เป็นเหมือนคนโง่ที่เอาแต่ฝันลม ๆ แล้ง ๆ เขามักจะหวังไว้เกินจริงว่าเธอจะไม่มีส่วนรู้เห็นอะไรกับแผนและเล่ห์กลต่าง ๆ

แต่เมื่อเขาเห็นสีหน้าที่แสดงว่าเธอรับรู้เรื่องพวกนี้ เขาก็รู้ว่าข้อกล่าวหาต่าง ๆ ของแม่เขานั้นไม่ได้ไร้สาระไปเสียหมด

“เธอเป็นแม่ผมนะ แองเจลีน คุณเคยคิดถึงความรู้สึกผมบ้างไหมตอนที่คุณส่งเธอให้ไปเจอหายนะแบบนั้น?” มุมปากเจย์ยกยิ้มหยัน

แองเจลีนตัวสั่น “เจย์บี้ทุกสิ่งที่ฉันทำ ฉันทำเพื่อคุณ”

เจย์คุมตัวเองไม่ได้และตะคอก “อย่ามาใช้คำพูดสวยหรูกับผม ถ้าคุณรักผมจริง ๆ คุณทำร้ายคนที่ผมรักได้ยังไงกัน?”

เสียงตะคอกของเขาดังก้องจนเป็นเสียงคำราม “แองเจลีน คุณรู้ตัวไหมว่าความรักของคุณมันเต็มไปด้วยอคติ ใจแคบ และเห็นแก่ตัวแค่ไหน?”

แองเจลีนเกือบล้มลงไปกองกับพื้นเมื่อโดนโจมตีด้วยข้อกล่าวหาของเขา มือเธอที่สงบนิ่งไปแล้วเริ่มสั่นอย่างแรงอยู่ใต้แขนเสื้อ

ความตึงเครียดของกล้ามเนื้อแขนเธอส่งผลต่อทั้งร่างกายเหมือนกระแสไฟฟ้า ชั่วพริบตาเธอก็รู้สึกร่างกายหนังอึ้งเหมือนโลหะ กล้ามเนื้อของเธอเกร็งจนเธอขยับตัวไม่ได้

เสียงโกรธเกรี้ยวของเจย์ยังคงลอยมาเข้าหูเธอ “ผมจะถามคุณอีกแค่ครั้งเดียว ผมหวังว่าคุณจะตอบผมมาตามตรง โรสคือภรรยาของผมใช่ไหม?”

กล้ามเนื้อช่วงหลอดลมของแองเจลีนตึงเขม็ง เธอพูดไม่ได้อีกแล้ว

ตอนนั้นเองความกลัวก็เข้าครอบงำร่างกายของเธอ

เธอกลัวว่าเจย์บี้จะเจอข่าวลือด้านนอกมากมายทำให้สับสน และคนที่ไม่เชื่อในเรื่องศาสนาอย่างเขาจะลืมความจริงไปว่าตอนนี้เธอมาอยู่ในร่างของคนอื่นแล้ว

ถ้าเป็นแบบนั้น เขาก็จะไม่สามารถไขปริศนาที่เกิดขึ้นกับเธอได้ และก็จะยิ่งเข้าใจเธอผิดมากไปอีก

เธอพยักหน้าอย่างแรงขณะที่พยายามจะควบคุมร่างกายตัวเองไว้

เจย์รู้สึกแปลกใจกับความจริงใจของเธอ

ความเย็นชาในแววตาของเขาจางหายไปเล็กน้อย แล้วเสียงเขาก็อ่อนลง “งั้นบอกผมมาว่าพวกลูกชายผมอยู่ที่ไหน?”

แองเจลีนร้องไห้โฮเมื่อเขาพูดถึงพวกลูกชาย

ตลอดหลายปีมานี้ เธอเชื่อเสมอว่าภารกิจหลักของเธอก็คือการปกป้องแกรนด์ เอเซียและพาลูกชายกลับมา แต่น่าเศร้าที่เธอล้มเหลวอย่างไม่เป็นท่า

เธอรู้สึกละอายที่จะเผชิญหน้ากับเขา

เธอเงียบไม่พูดอะไรสักคำ สีหน้าท่าทางขัดขืนต่อต้านแบบนี้กระตุ้นโทสะของเจย์ให้ปะทุขึ้นอีกครั้ง

เขาบีบคางเธออย่างโมโหแล้วคำรามอย่างฉุนเฉียว “พวกเขาอยู่ไหน?”

แองเจลีนส่ายหน้า

เธอไม่รู้เลยสักนิด เธอไม่รู้เลยจริง ๆ

เจย์โมโหเดือดดาลเหมือนสิงโตที่คลุ้มคลั่ง “ความรักของคุณมันเป็นพิษจริง ๆ แองเจลีน”