ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1149
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1149
เมื่อได้ยินที่เธอพูด สตีเฟนก็คลายมือที่กำจนแน่นออก
ใบหน้าเย็นชาของสตีเฟนปรากฏร่องรอยความเสแสร้ง “ไหน ๆ คุณก็บาดเจ็บมา พักอยู่ที่นี่แล้วก็รักษาตัวให้หายเถอะ ผมจะดูให้แน่ใจว่าคุณได้รับการดูแลอย่างดี”
คุณนายอาเรสยินดีอย่างมากที่ได้ยินเช่นนั้น
หลังจากที่สาวใช้พาคุณนายอาเรสไปแล้ว แววตาดำมืดแฝงเล่ห์ร้ายของสตีเฟนก็เผยความระแวงสงสัย เขาหันไปสั่งผู้ช่วยส่วนตัว “ออกไปหาข่าวมาซิว่า ตอนนี้แองเจลีนกำลังวางแผนทำอะไร”
“ครับ”
สายฝนแผ่วเบาโปรยปรายตลอดทั้งคืนจวบจนรุ่งสาง ยามแสงอาทิตย์ยามเช้าสาดแสงที่ขอบฟ้า
แสงสีทองทาบทับแกรนด์ เอเซีย ก่อให้เกิดเงาทอดอยู่เบื้องหลัง
เมื่อเสียงกริ่งดัง เป็นสัญญาณของการเริ่มทำงาน ประตูหนาหนักของห้องประชุมผู้บริหารแกรนด์ เอเซียก็ถูกดันเปิดออก บรรดาผู้เข้าร่วมประชุมต่างก็พากันเข้าไปนั่ง
แต่ว่าแองเจลีนผู้เป็นประธานการประชุมกลับไม่มา
เมื่อเกรย์สันเจอเซย์น เขาก็ถามอย่างร้อนใจ “ทำไมประธานเซเวียร์ถึงยังไม่มา? วันนี้เรามีประชุมผู้ถือหุ้นด้วย ถ้าเธอไม่มาต้องเป็นเรื่องวุ่นวายแน่ ๆ”
เซย์นหยิบโทรศัพท์มาต่อสายหาแองเจลีนทันที หลังจากที่พยายามหลายครั้ง เธอก็ยังคงไม่รับสาย
เซย์นคาดเดา “เมื่อวานนี้เธออยู่กับนายท่านอาเรส ให้พูดตามหลักแล้วอาการป่วยของแองเจลีนไม่น่าจะกำเริบถ้าเธออารมณ์ดีใช่ไหม?”
เกรย์สันนั้นมักเป็นคนที่ระแวดระวังอยู่เสมอ “คุณเซย์น คุณช่วยไปที่สวนบันทึกรักทันทีที่ไปได้เถอะ ช่วงนี้ท่านประธานเจอปัญหาหลายเรื่อง ผมกลัวว่าร่างกายเธอจะรับไม่ไหว…”
เซย์นรีบพุ่งตัวออกประตูไปด้วยสีหน้าซีดเผือด
เซย์นเร่งรุดมาถึงสวนบันทึกรัก เขาผลักประตูวิลล่าแล้วเห็นแองเจลีนนอนหมดสภาพอยู่บนพื้น
เซย์นรู้สึกว่าขาของตนหนักอึ้ง เขางุ่มง่ามเข้าไปหาแองเจลีนก่อนคุกเข่าลงตรงหน้าเธอพร้อมคร่ำครวญอย่างระทม “เกิดอะไรขึันกับเธอ แองเจลีน?”
เสียงอ่อนระโหยของแองเจลีนลอยมาเข้าหูเซย์น “เซย์น ฉัน… ฉันเป็นเหมือนคุณปู่แล้ว”
เซย์นตัวอ่อนยวบแล้วเขาทรุดลงกองกับพื้น
“แองเจลีน ตอนนี้ทิ้งทั้งแกรนด์ เอเซียและเจย์ไปก่อนเถอะเพราะว่าเขาจำอะไรไม่ได้แล้ว พี่จะพาเธอไปต่างประเทศแล้วให้สภาพอารมณ์ของเธอดีขึ้น อีกไม่นานเธอก็จะหายดี โอเคไหม?” เซย์นแทบจะอ้อนวอนขอร้องเธอ
แองเจลีนยังดื้อ “อย่าไปโทษเขาเลยเซย์น เขาเจอเรื่องเลวร้ายกว่าเรามากนัก เขาเป็นคนเด็ดเดี่ยวที่เกลียดการโดนจูงจมูกเหมือนคนบื้อใบ้ เพียงแค่ฉันเองก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องโกหกเขา สิ่งที่เขากลัวมากที่สุดก็คือการโดนหลอกลวง ตอนนี้ความเชื่อใจที่เขามีให้มันแตกเปราะลงแล้ว ฉันเข้าใจได้ว่าทำไมเขาถึงไม่เชื่อฉันอีกต่อไป”
เซย์นพูด “เธอโกหกเขาเพราะว่าต้องการจะปกป้องเขา”
แองเจลีนครวญ “ฉันเห็นเลยว่าเขาพยายามอย่างมากที่จะโน้มน้าวตัวเองให้เชื่อฉัน เขาพยายามเต็มที่แล้ว ถ้าหากว่าคุณนายอาเรสไม่ได้มาทำให้เขาสับสนด้วยเรื่องตัวตนของโรสและแองเจลีน เขาก็คงไม่หลงเชื่อเธอหรอก เขาจะรู้ได้ยังไงว่าความรักทำให้วิญญาของฉันย้ายมาอยู่ในร่างนี้ได้?”
เซย์นสะอึกด้วยความโศกเศร้า “หยุดเถอะ เลิกพูดแก้ตัวแทนเขาได้แล้ว ยิ่งเธอทุ่มเทให้เขาเท่าไร เธอก็ยิ่งทำตามใจเขามากเท่านั้น พี่เห็นว่าเธอลำบากแค่ไหน แล้วมันก็ทำให้พี่เจ็บมากนะแองเจลีน เธอรู้ไหมว่าพี่เจ็บแค่ไหนที่ต้องทนเห็นเธอทรมาน?”
“นายต้องเชื่อฉันนะเซย์น ฉันมีจิตใจที่แข็งแกร่งแล้วฉันก็ต้องกลับมาหายดีได้เร็ว ๆ นี้”
เซย์นร้อง “มันก็คงจะใช่ถ้าเจย์ไม่โผล่มา พี่เชื่อว่าเธอจะดีขึ้นได้ แต่เจย์เป็นเหมือนเรื่องต้องห้าม เขาเป็นเหมือนชีวิตของเธอแล้วก็ปุ่มเปิดปิดอารมณ์ของเธอ ถ้าเขายังวนเวียนอยู่แล้วเธอจะดีขึ้นได้ยังไง?”
แองเจลีนพูดอย่างมีความหวัง “ฉันเชื่อว่าสักวันเขาจะเข้าใจว่าทำไมฉันถึงทำเรื่องที่ฉันทำไปวันนี้”
เซย์นพูด “พอแล้ว ยัยน้องสาวงี่เง่า ให้พี่พาเธอไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ”
