ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1163

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1163
”ผมจะเอาตำรากลับไปคืนให้เธอสภาพเดิม…”
ก่อนที่เขาจะทันพูดจบ ครูคอร์นีเลียสก็ปฏิเสธและบอกว่า “ตำราลับที่รั่วไหลไปแล้วก็ไม่ถือว่าเป็นตำราลับของตระกูลคอร์นีเลียสอีกต่อไป เอาไปเถอะ แบบนั้นอย่างน้อยการโดนโบยร้อยครั้งที่วิทนีย์ต้องรับก็ไม่ต้องเสียเปล่า”
เจนสันรู้สึกผิดเขาพูดพึมพำ “ผมเองที่เป็นคนผิด”
ครูคอร์นีเลียสพูดต่อ “เธอขอให้ฉันบอกด้วยว่าถ้าอนาคตวิทนีย์ไปอยู่ข้างกายเธอไม่ได้ เธอก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีด้วย”
เจนสันพยักหน้าตอบเงียบ ๆ
“ตกลงครับ”
เจนสันได้รับใบประกาศนียบัตรจบการศึกษาจากสถาบันเยาวชนแห่งตำนานและเร่งไปที่สนามบิน
บรรดานักเรียนพากันมายืนตั้งแถวอยู่ริมถนนหน้าทางเข้าสนามบิน เจนสันขึ้นเครื่องซึ่งเป็นการเดินทางชนิดเดียวระหว่างสถาบันเยาวชนแห่งตำนานและโลกภายนอกด้วยการที่มีเพื่อนร่วมชั้นมาคอยส่ง
“ลาก่อนลูกพี่” แดนและเพื่อนร่วมชั้นต่างก็โบกมือลาเขา
เจนสันยืนที่หน้าต่างของเครื่องบินและมองกลับไปที่สถาบัน
เขามองเห็นที่นี่เป็นเพียงที่หลบภัยชั่วคราวมาตลอด แต่ตอนนี้มันกลับมีความรู้สึกโหยหาอย่างที่อธิบายไม่ได้
บางทีนี่อาจจะเป็นอย่างที่คนพูดกันว่า มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอารมณ์ความรู้สึกสินะ?
ตอนนี้เจนสันอยู่ที่สถาบันเยาวชนแห่งตำนานมานานกว่าสามปีแล้ว หัวใจที่เต็มไปด้วยความระแวงระวังของเขาตอนนี้มีความรู้สึกอบอุ่นที่ได้รับอิทธิพลจากบรรดาเพื่อนพ้องร่วมชั้นเข้ามาแทน
ยิ่งกว่านั้นที่นี่คือที่ซึ่งเขาได้พบวิทนีย์
สาวน้อยช่างพูดที่ช่วยบรรเทาความเหงาให้เขา
เมื่อเครื่องบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า เจนสันก็พูดกับตัวเองเบา ๆ “คุณแม่ ผมกำลังกลับไปแล้ว”
ที่เมืองอิมพีเรียล
อาการของแองเจลีนดูเหมือนว่าจะแย่ลง
ทุกวันเธอจะขดตัวอยู่ที่มุมเตียงแล้วแอบร้องไห้ไม่ให้ใครรู้
เธอคิดถึงความเข้าใจผิดที่เจย์มีต่อเธอและรู้สึกเจ็บปวดเหมือนมีมีดทิ่มแทงหัวใจ
เมื่อรวมกับอาการทางกายที่อยู่ในสภาพทรุดโทรมเช่นนี้ เธอก็ไม่เหลือความหวังใดอีกแล้วในอนาคต
เธอตัดใจไร้ความหวังกับตนเองแล้ว
ตอนนี้เธอยอมให้ความคิดในแง่ลบ ความรู้สึกโทษตัวเองเข้ากลืนกินจนหมด
คุณนายเซเวียร์และเซย์นต่างก็รักเธอมาก พอตอนนี้ที่เธอหมดสภาพพวกเขาก็ดูแลเธออย่างเอาใจใส่
แต่ว่าแอนก็ยังเป็นเหมือนเดิม… เป็นนักฉวยโอกาสที่คอยเยินยอเอาใจแองเจลีนตอนที่เป็นประธานของแกรนด์ เอเซียและก็เป็นคนที่มักจะก่อปัญหาไม่เลิกรา
พอแองเจลีนป่วยหนัก แอนก็คิดเบ็ดเสร็จว่าแองเจลีนคงไม่มีทางได้ฟื้นตัวจากสภาพอาการที่เป็นอยู่ได้ ดังนั้นหล่อนจึงพูดจาฟังไม่เข้าหูอยู่เป็นระยะ “เธอนี่ก็ช่างรู้วิธีที่จะทำให้ชีวิตพลิกผันเสียจริง แองเจลีนเพิ่งได้เป็นประธานแกรนด์ เอเซียแค่สามปีเอง ตอนนี้ก็ทำตัวเองจนหมดสภาพรักษาไม่ได้เสียแล้ว ฉันว่าเธอคงไม่สนใจที่จะพยายามกลับมายืนได้แล้วล่ะ ดูเซร่าของฉันสิ ตอนนี้เธอกลายเป็นทายาทของเบล เอนเตอร์ไพรส์แล้ว ถ้าแกรนด์ เอเซียล้ม เซร่าของฉันก็จะเป็นประธานใหญ่โตที่สุดในเมืองอิมพีเรียล อุ๊ยตาย เหมือนที่ผ่านมาฉันจะวางพนันม้าแข่งผิดตัวสินะ”
ปกติคุณนายเซเวียร์ไม่คิดจะสนใจแอน แต่คราวนี้เหมือนเธอคลุ้มคลั่งไปแล้ว เธอโยนข้าวของทั้งหมดของแอนออกนอกประตู แล้วประกาศอย่างเดือดดาลว่า “แอน คอร์เนอร์ ซีคามอร์ แอนเน็กซ์ไม่ต้อนรับเธออีกแล้ว ออกไปให้พ้นซะ”
แอนเก็บข้าวของที่เกลื่อนพื้นและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “นายท่านเซเวียร์ คุณนายเป็นคนไล่ฉันออกมานะ ยังไงซะคุณก็ทนอยู่กับฉันไม่ได้อีกแล้ว งั้นฉันจะไปตามหาเซร่าของฉันแล้วกัน”
นายท่านเซเวียร์โบกมือไล่อย่างหมดความอดทนพร้อมบอก “ทุกครั้งที่ตระกูลเซเวียร์มีปัญหาหรือก้าวพลาด เธอก็จะไปแล้วก็พูดจาร้ายกาจแบบนี้ ฉัน
เห็นธาตุแท้ของเธอมานานหลายปีแล้ว เธอมันก็เป็นแค่คนอยากไต่เต้าในวงสังคม แม่ของแองเจิลพูดถูก จากนี้ไปเราจะมีชีวิตธรรมดา ๆ อยู่กันเป็นครอบครัวเล็ก ๆ ถ้าเธอทนอยู่อย่างธรรมดาถึงแม้จะไม่ได้ยากจนไม่ได้ก็ไปเสียเถอะ”
แอนยังคงพูดเสริม “ฉันได้ยินมาว่าอีกไม่นานแกรนด์ เอเซียจะต้องล้มเพราะเบลและไททัส เอนเดอร์ไพรส์ พอตอนนี้แองเจลีนมาเป็นอัมพาต ไม่นานแกรนด์ เอเซียก็จบเห่แน่ ถึงตอนนั้นยูมิลูกสะใภ้ของฉันก็จะได้เข้ามาครองไททัส เอนเตอร์ไพรส์ของเมืองนางแอ่นอีกครั้ง แล้วเซร่าลูกสาวของฉันก็เป็นคนดูแลเบล เอนเตอร์ไพรส์ ฉันไม่จำเป็นต้องทนกัดก้อนเกลือกินกับพวกคุณที่นี่หรอก”