ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1172

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1172

หลังหยุดไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดต่อว่า “นั่นคือร่างของโรส แต่วิญญาณของแองเจลีน”

ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์ฉายแววสับสนเล็กน้อย “นายหมายถึง… แองเจลีนย้ายเข้ามาอยู่ในร่างโรสเหรอ?”

เด็กหนุ่มพยักหน้า “เพราะแบบนั้นโรสที่เป็นคนโง่ทึ่มถึงได้กลายมาเป็นแฮกเกอร์มือฉมังได้”

เซร่าปรบมือแล้วหัวเราะเยาะเขา “ทฤษฎีของเธอมันน่าสนใจนะเจ้าหนู ฉันคิดว่านายน่าจะอ่านนิยายแฟนตาซีมากเกินไปหน่อย ถึงได้มีความคิดพิลึกพิลั่นแบบนี้ แต่นายก็พลาดเรื่องนี้ไปหลายจุด แองเจลีนไม่ได้ตายในอุบัติเหตุแล้วโรสเองก็ไม่ได้ตาย ทั้งสองคนเคยมาให้เราเห็นทั้งคู่”

เด็กหนุ่มถามต่อ “แล้วคุณเคยเห็นเขาทั้งสองคนปรากฏตัวพร้อมกันบ้างไหม?”

เซร่าตอบคำถามนี้ของเขาไม่ได้

เด็กหนุ่มพูดต่อ “ช่วงเจ็ดปีแรกหลังเกิดอุบัติเหตุ เธอก็เป็นโรส ลอยล์ ส่วนห้าปีหลังเธอก็เป็นแองเจลีน เซเวียร์”

เจย์รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาก่อนที่จะถาม “แล้วนายรู้ได้ยังไง?”

“หลังจากที่โรสทำลายใบหน้าของเธอไป เธอก็จ้างหมอศัลยกรรมให้ทำหน้าของเธอให้เป็นใบหน้าของแองเจลีน”

เด็กหนุ่มสามารถปะติดปะต่อเรื่องราวได้อย่างชัดเจน

แต่ว่าเรื่องที่สมบูรณ์นี้กลับดูมีความแฟนตาซีเหนือจริง แล้วก็ฟังดูไม่น่าเชื่ออยู่บ้าง

เจย์นั้นดูเหมือนเขายังต้องการเวลาที่จะทำความเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด

ทันใดนั้นเด็กหนุ่มก็เดินเข้าไปที่เปียโนซึ่งอยู่ข้าง ๆ เขาเปิดฝาเปียโนขึ้นและเล่นเพลง Red Spider Lily อย่างแผ่วเบา

เขาเล่นเพลง Red Spider Lily ในเวอร์ชันที่เศร้าที่สุด เสียงเพลงทำให้คนที่ได้ฟังคิดถึงใครสักคนที่ผ่านความรู้สึกใจสลายเพราะต้องแยกจากคนรัก เพลงบอกเล่าความรู้สึกเจ็บปวดใจและความรู้สึก

สภาพจิตใจของเจย์ค่อย ๆ รู้สึกได้ปลอบประโลม

ซิดนีย์รู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งผิดไป เธอจึงเดินไปทางเปียโนและกระแทกมือลงบนคีย์เปียโนอย่างแรง ก่อนที่จะพูดอย่างมีโทสะว่า “แกกล้าดียังไงมาเล่นเปียโนของฉันโดยไม่ขออนุญาต?”

เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนและเดินไปหาเจย์ด้วยท่วงท่าสง่า เขาค่อย ๆ พยุงเจย์ให้ลุกขึ้นเพราะว่าเขาดูอาการไม่ค่อยดีนิดหน่อย

“คุณรู้สึกดีขึ้นไหมครับ?”

เจย์มองเขาอย่างงงงัน “นายไปเรียนเพลง Red Spider Lily มาจากที่ไหน? นายเป็นใครกันแน่?” เขาถามเสียงสั่น

เด็กหนุ่มยืนขึ้นและถอดหมวกออก เส้นผมสีดำปรากฏให้เห็น จากนั้นเขาก็ถอดแว่นตากันแดดออกซึ่งก็เผยให้เห็นดวงตามีเสน่ห์ดำขลับของเขา

“ฮะ?” เซร่ายกมือขึ้นปิดปากอยากตื่นกลัวเมื่อเธอได้เห็นว่าใบหน้าของเด็กหนุ่มนั้นเหมือนเจนสันทุกประการ

เจย์น้ำตาเอ่อคลอ เขายื่นมือสั่นเทาไปลูบใบหน้าของเด็กหนุ่ม…

เด็กหนุ่มบอก “ผมคือเจนสัน อาเรส”

เจย์ดึงเขาเข้ามาในอ้อมแขนและกอดไว้แน่น

“เจนส์”

“พ่อฮะ”

เมื่อเซร่าและซิดนีย์เห็นเจนสัน พวกเธอก็รีบก้าวเข้ามาเพื่อทำตัวกลบเกลื่อนสถานการณ์ “เป็นเธอนั่นเอง เจนส์ เจ้าเด็กซนคนนี้ เธอหลอกพวกเราทุกคนเสียสนิท”

เจนสันเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงทั้งสองอย่างเย็นชา

เมื่อตอนที่เขายังใส่หมวกใส่แว่นอยู่ เซร่าคนอื่น ๆ ต่างก็ปฏิบัติต่อเขาราวกับเขาเป็นเด็กน่ารำคาญคนหนึ่ง พวกเขากล้าถึงขั้นขึ้นเสียงใส่เจนสัน ตอนนี้พอได้เห็นดวงตาดำมืดเย็นชาของเขา ในใจของหญิงทั้งสองก็รู้สึกหวาดหวั่น

เซร่าและซิดนีย์ต่างก็ตัวสั่นระริกราวใบไม้ไหว

เจนสันไม่สนใจที่จะรับมือกับกลุ่มคนพวกนี้ ดังนั้นเขาจึงได้แต่จับมือเจย์ไว้แน่นและบอกว่า “พ่อฮะ ไปกันเถอะ”

“โอเค” เจย์ตอบ

พ่อและลูกได้หวนกลับมาเจอกันอีกครั้ง