ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1185
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1185
คำก่นด่าของเซร่านั้นรุนแรงมาก “ด้วยความที่เป็น ‘แม่ของหนู’ คุณโอ๋และตามใจหนู คุณรู้อยู่แก่ใจดีว่าหนูอิจฉาแองเจลีน และไม่มีทางที่จะแย่งเจย์มาได้ แต่เพราะว่าต้องการจะแสดงความรักของแม่ คุณไม่เพียงไม่ห้ามหนู แต่คุณยังยิ่งส่งเสริมให้หนูจมดิ่งไปกับความต้องการนี้ คุณถึงกับขอให้หนูพลีกายให้แจ็ค ความคิดคุณมันบิดเบี้ยวแค่ไหน…”
คุณนายอาเรสตัวสั่นเทาและยืนทื่อเหมือนต้นไม้ใกล้ล้ม
เซร่าดึงผ้าห่มออกและลากขาบาดเจ็บกะเผลกออกไปด้านนอก
คุณนายอาเรสทรุดลงนั่งกองกับพื้นอย่างหมดหวัง
ขณะที่ทั้งเซร่าและคุณนายอาเรสต่างก็จมอยู่กับความสิ้นหวัง มีอีกคนหนึ่งที่ทุกข์ทรมานและปวดร้าวยิ่งกว่า
คนนั้นก็คือเจย์
การมาคิดว่านิสัยหูเบาและไม่เชื่อใจเธอนั้นทำให้เจ้าหญิงที่แสนอิสรเสรีของเขา ผู้ที่เขาถนอมเหมือนประคองไว้ในอุ้งมือต้องพบจุดจบน่าเศร้า ถึงขนาดที่ทำให้ประสาทสัมผัสทั้งห้าของเธอผิดปกติและเป็นอัมพาต ตอนนี้เขาก็แค่อยากจะซ้อมตัวเองให้ตายเท่านั้น
เมื่อเขาออกมาจากโรงพยาบาลเรย์ลี่ เขาก็รีบพุ่งไปที่สวนบันทึกรักเหมือนคนบ้า
แต่ว่าที่สวนบันทึกรักนั้นว่างเปล่า ไม่มีใครสักคนอยู่ที่นั่น ด้วยสาเหตุบางอย่างนี่ทำให้เจย์เกิดความตื่นตระหนก
สวนบันทึกรักเป็นบ้านของเขาและแองเจลีน แองเจลีนนั้นอาศัยอยู่ที่นี่มาตลอดช่วงหลายปีมานี้ และก็เป็นเหมือนสิ่งยืนยันว่าแองเจลีนนั้นยังรักเขาอยู่
คำอธิบายเดียวว่าทำไมเธอจากไปก็คือเขาทำเธอหัวใจสลายและทิ้งเธอไว้ให้ผิดหวังและหมดแรงใจ
“ฉันผิดไปแล้ว แองเจลีน” ท่อนขายาวตรงของเจย์ ทรุดลงคุกเข่ากับพื้น
“แองเจลีน ได้โปรดกลับมาบ้านได้ไหม?” ดวงตาเหยี่ยวของเขาแดงก่ำขณะที่น้ำตาปริ่มคลอ
หลังจากผ่านไปพักใหญ่ สุดท้ายเขาก็รวบรวมกำลังลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีโรยแรงหมดอาลัยตายอยาก และเดินไปยังโรงรถใต้ดินเพื่อไปที่โรสรอยซ์ของเขาที่ถูกจอดทิ้งไว้เฉย ๆ
แม้ว่ารถคันนี้จะไม่ได้วิ่งมาสามปีแล้ว แต่เขาก็สังเกตว่ามันสะอาดขึ้นเงาไร้ที่ติแค่ไหน เห็นได้ชัดว่าแองเจลีนดูแลข้าวของของเขาได้เป็นอย่างดี
แองเจลีนมักจะทำให้เจย์ซาบซึ้งกับสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ที่เธอทำให้เขา
พอกดเหยียบคันเร่ง รถโรสรอยซ์ก็พุ่งทะยานออกไปดุจสิงโตเกรี้ยวกราด ออกจากเมืองอิมพีเรียลมุ่งหน้าสู่เมืองนางแอ่น
เมื่อรถขับมาถึงหน้าซีคามอร์ แอนเน็กซ์ มันก็ส่งเสียงกระหึ่มเสียดแทงโสตประสาทอยู่เป็นเวลานาน
เซย์นเดินออกมาเปิดประตู รถโรสรอยซ์ขับพุ่งผ่านกรอบประตูแคบ ๆ ของซีคามอร์ แอนเน็กซ์เข้าไปดุจเสือดุร้ายจนเกือบจะชนประตูพัง
เซย์นหน้าซีดด้วยความกลัว เขาดูตะลึงงันทำอะไรไม่ถูก
เมื่อรถโรสรอยซ์จอดสนิท เจย์ก็เตะประตูเปิดออกมา ร่างทรงเสน่ห์พุ่งเข้าไปในห้องนั่งเล่นรวดเร็วดุจพายุหมุน
เซย์นได้สติขึ้นมาแล้วรีบวิ่งตามไป ก่อนขวางเจย์ไว้ที่หน้าประตู เขาตะโกนใส่หน้าเจย์ “คุณมาทำอะไรที่นี่ นายท่านอาเรส? ตระกูลเซเวียร์ไม่อยากเห็นหน้าคุณ อะ… ออกไป”
บรรดาคนที่อยู่ในห้องนั่งเล่นต่างก็รีบออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเอะอะวุ่นวายภายนอก
ทุกคนต่างก็อึ้งไปเมื่อได้เห็นเจย์
สีหน้าของทุกคนต่างก็อธิบายได้ยาก
เซย์นเอ่ยปากพูดสิ่งที่ทุกคนกำลังคิดอยู่ “คุณทำให้น้องสาวผมอยู่ในสภาพที่น่าสงสารขนาดนั้นแล้ว ตอนนี้คุณก็เป็นศัตรูอันดับหนึ่งของตระกูลเซเวียร์ โผล่มาที่นี่คุณไม่อายบ้างเหรอไง?”
เจย์คำรามด้วยสีหน้าดำทะมึน “ถอยไปให้พ้น ฉันต้องพบแองเจลีน”
เซย์นหยัน “นี่คุณฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องใช่ไหม? ผมบอกว่าแองเจลีนไม่อยากเจอคุณ เธอเกลียดคุณเข้าไส้”
เจย์จ้องเซย์น “ถามเธอว่าฉันต้องทำยังไงเธอถึงจะยอมยกโทษให้? ฉันจะทำทุกอย่างที่เธอบอก”
เซย์นตอบ “ชิ้ว ไปเลย ไป ถ้าเธอพูดได้ ผมก็คงไม่ต้องมาไล่คุณเองแบบนี้หรอก”
เจย์คว้าไหล่ของเซย์นอย่างอารมณ์ท่วมท้นและเขย่าเขาอย่างแรง “เธอพูดไม่ได้จริง ๆ เหรอ?”
เซย์นยกมือปิดปากอย่างตกใจกลัว ตายละเขาหลุดปากไปซะแล้ว
เจย์รู้ทันทีว่าคำที่เซย์นพูดนั้นไม่ใช่ความต้องการของแองเจลีน
