ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 119
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 119
“ไม่มีปัญหาที่เงินแก้ไขไม่ได้” เฒ่าอาเรสกล่าวอย่างมั่นใจผ่านสาย
ตระกูลอาเรสไม่เคยขัดสนเงินตรา ดังนั้น ผ่านมาหลายรุ่น พวกเขาก็ยังคงทำตามกฏทองคำ
ไม่มีอะไรที่ยากเกินไปในโลกนี้หากจ่ายในราคาที่ถูกต้อง
อย่างไรก็ตาม ไม่กี่วันที่ผ่านมา เมื่อเจย์ใช้กฏนี้ เขาก็ถูกสาดชาใส่โดยเจย์และมีสภาพน่าสมเพชไปเลย
ดังนั้นเมื่อเฒ่าอาเรสบอกเรื่องกฏทอง เจย์จึงพบว่ามันช่างฟังดูเด็กน้อยและวัตถุนิยม
“พ่อ โรสไม่ได้ต้องการเงิน เธอต้องการลูกของเธอ” เจย์กล่าวกับเฒ่าอาเรสอย่างจริงจัง “ผมถึงได้ไม่มั่นใจว่าเด็กจะเข้าร่วมการสัมภาษณ์สื่อได้ไหมในวันพรุ่งนี้”
เฒ่าอาเรสเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูด “เธอไม่ต้องการเงิน? ไม่เลว เธอเป็นผู้หญิงที่มีหลักการและความกล้า แต่เธอจะเอาอะไรมาต่อต้านตระกูลอาเรสของเราได้?”
เจย์ตอบ “ผมก็อยากรู้คำตอบเหมือนกัน” จากนั้นเขาก็วางสาย
หลังจากนั้นเขาก็สังเกตเห็นสายตาที่ทั้งเฉลียวฉลาดและเจ้าเล่ห์ของร็อบบี้น้อยที่มองมาที่เขา
สายตาของร็อบบี้น้อยมีความระวังและป้องกันปกคุลมอยู่
“คุณพ่อ นี่คุณพ่อพยายามจะฉกผมไปจากคุณแม่เหรอ? ผมจะบอกคุณพ่อให้นะ ผมจะไม่มีวันกลับไปตระกูลอาเรส ถ้าคุณพ่อและคุณแม่ไม่คืนดีกัน” ร็อบบี้น้อยกล่าวอย่างเคร่งขรึม
ทุกรูขุมขนบนใบหน้าเจย์เหมือนถูกชะล้างด้วยอากาศหนาวเย็น ร็อบบี้น้อยกล่าวคำที่แน่วแน่แบบนั้นออกมาได้ยังไง?
“ทำไม?” หัวใจของเจย์ยังคงเย็นเฉียบราวน้ำแข็ง แต่เขายังคงน้ำเสียงอบอุ่นไว้
ร็อบบี้น้อยกะพริบตาที่เจือหยดน้ำใส ๆ แล้วกล่าว “คุณพ่อ ผมขอโทษ ผมรู้ว่าคุณพ่อต้องเจ็บถ้าผมพูดออกไป แต่ผมจากคุณแม่ไปไม่ได้ เพราะผมต้องตอบแทนบุญคุณของคุณแม่ ตอนที่ผมอายุสามขวบ ผมเคยป่วยหนัก คุณแม่บริจาคเลือดจำนวนมากเพื่อช่วยผม”
“ในตอนนั้น ผมได้ยินหมอบอกว่าเธอเกือบจะตาย คุณแม่มอบชีวิตให้ผมถึงสองครั้ง ผมลืมรากเหง้าตัวเองไม่ได้ คุณพ่อ ผมขอโทษ”
เจย์พลันมีความรู้สึกประทับใจเมื่อเขาได้ยินประสบการณ์ของลูกชายเขา
สองปีที่แล้วตอนที่ร็อบบี้น้อยเกือบจะตาย เขาในฐานะพ่อยังไม่รู้ถึงตัวตนของเขาด้วยซ้ำ โรสรับภาระอยู่คนเดียว ความรู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างสุดแสนปะทะเขาเมื่อเขาได้ยินประสบการณ์ที่ร็อบบี้น้อยพบเจอ
“ร็อบบี้น้อย ไม่ต้องกังวล คุณพ่อจะไม่…ปล่อยให้ลูกกับแม่ของลูก… ต้องแยกจากกัน!” เจย์กล่าวสิ่งที่ขัดต่อความต้องการของเขา
ร็อบบี้น้อยโผเข้าสู่อ้อมแขนของเจย์ “คุณพ่อ ผมจะรักคุณพ่อ ตลอดไปเลย”
นี่คือร็อบบี้น้อย เด็กน้อยผู้น่ารักและน่าหลงไหล
เขาสว่างเหมือนดวงอาทิตย์อันอบอุ่น ทำให้ทุกคนรู้สึกถึงแรงดึงดูดอันอบอุ่นและความรักที่ออกมาจากเขา
เจย์พาเด็ก ๆ ไปที่แกรนด์เอเซีย แล้วสั่งอาหารที่แพงและหรูหราที่สุด
ร็อบบี้น้อยมองดูอาหารเลิศรสที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน แต่เขากลับวางมือทั้งสองลงบนแก้มแล้วถอนหายใจ
“เกิดอะไรขึ้น?” เจย์ส่งชามอาหารที่ถูกเติมจนเต็มให้เขา
ร็อบบี้น้อยกล่าว อย่างเสียใจ “ถ้าผมแบ่งอาหารดี ๆ พวกนี้กับคุณแม่และน้องสาวได้… มันคงสมบูรณ์แบบไปเลย!”
เจนสันกล่าว “ร็อบบี้น้อย นายเอากลับไปที่บ้านได้เลย”
ร็อบบี้น้อยกล่าวขอคำยืนยันจากเจย์ “คุณพ่อ ได้ไหมครับ?” เขาทำตัวน่ารักและอ้อนวอน ซึ่งไม่มีทางเลยที่เจย์จะปฏิเสธได้
