ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1205
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1205
ทางด้านของโจเซฟินนั้นมีแต่ความหนาวเหน็บเย็นชาเท่านั้น
ส่วนทางด้านของแองเจลีนนั้นทุกอย่างราบรื่นเป็นไปด้วยดี
สายตาของเจย์ทำให้เซย์นโมโหเมื่อเขามองโจเซฟินที่เอนกายพิงเขาอยู่อย่างไร้เรี่ยวแรง เขาบอกเธอว่า “ไม่ต้องกลัวไปหรอก ถ้าพี่ชายของเธออยากจะมาสะสางกับเธอ เธอก็โบ้ยไปให้แองเจลีนนู่นสิ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะโกรธแองเจลีนได้ ใช่ไหมล่ะ?”
โจเซฟินมองเจย์ที่คลั่งรักหวานใส่แองเจลีน ดวงตาของเจย์ทั้งนุ่มนวลอ่อนโยนจนเธอไม่รู้เลยว่าแววตาคมกล้าทิ่มแทงที่เขามีนั้นมันจางหายไปไร้ร่องรอยได้อย่างไรกัน
โจเซฟินตระหนักขึ้นมาว่า สิ่งที่เซย์นพูดนั้นมีเหตุผลที่มีแองเจลีนคอยหนุนหลัง โจเซฟินรวบรวมความมั่นใจและยืดหลังตรง
“พี่แองเจลีน ขอโทษนะ ฉันต้องขายพี่เพื่อเอาตัวรอดจริง ๆ” โจเซฟินพูด
เจนสันกลอกตาใส่เธอ “หน้าไม่อายจริง ๆ”
โจเซฟิน “…”
ตอนนั้นเองจู่ ๆ เจย์ก็ส่งเสียงเรียก “เจนส์”
เจนสันขยับขา มือเขาซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกงขณะที่เดินเข้าไปหาเจย์ด้วยท่าทีเกียจคร้านแต่ดูสง่างาม
“ครับคุณพ่อ”
“ช่วยดูคุณแม่ก่อน คุณพ่อจะไปเยี่ยมอาเทมเพสแล้วเดี๋ยวจะกลับมา”
เจนสันพยักหน้า “ครับ”
เมื่อเจย์จากไป ความกดดันในห้องก็เหมือนจะหายไป
โจเซฟินและเซย์นต่างก็รีบเดินเข้าไปหา โจเซฟินรีบกระโจนไปหาแองเจลีนและฟูมฟายพร้อมพูดว่า “พี่แองเจลีน พี่ต้องช่วยฉันนะ พี่ชายดูน่ากลัวมากเลย ลับหลังพี่เขาต้องฆ่าฉันแน่ ๆ”
เจนสันดึงรถเข็นของแองเจลีนถอยหลัง โจเซฟินเลยล้มคว่ำลงไปคุกเข่ากับพื้น
โจเซฟินมองเจนสันอย่างเดือดดาล “เจนส์ ทำบ้าอะไรเนี่ย?”
เจนสันมีสีหน้าเย็นชา “ต่อหน้าคุณแม่ อาพูดได้แต่เรื่องดี ๆ มีความสุขเท่านั้น”
เซ็ตตี้น้อยเสริม “คุณอาคะ คุณอาก็รู้ว่าคุณแม่ไม่สบาย ทำไมถึงต้องให้คุณแม่มากังวลใจเรื่องคุณอาด้วยล่ะ?”
คำพูดพวกนี้ทำให้โจเซฟินละอายใจรู้สึกผิดเสียจนอยากขุดหลุมแล้วมุดลงไปแอบในนั้น
แต่โจเซฟินก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดที่ผิดทางและนึกขึ้นมาได้
เธอยืนขึ้นและพูดอย่างมั่นใจ “แม่ของพวกเธอไม่ได้โง่นะ เธอไม่อ่อนแอด้วยเข้าใจไหม? เมื่อก่อนแม่ของเธอแกร่งกว่ากำแพงอีก เธอสามารถรับเรื่องสะเทือนใจได้อย่างไม่สะทกสะท้าน ตราบใดที่พ่อของพวกเธอไม่ทำให้เธอโมโห ถ้ามีใครที่ทำให้แม่พวกเธอหมดสภาพได้ขนาดนั้นอีกล่ะก็ อาจะยอมเปลี่ยนไปใช้นามสกุลเขาเลย”
เซย์นเสริม “ใช่เลย ใช่ พ่อของพวกเธอต่างหากที่ทำให้แม่เป็นแบบนี้ งั้นพวกเธอก็ต้องไปเอาคืนกับพ่อสิ”
เจนสันตอบ “คุณพ่อไม่รู้ เพราะงั้นคุณพ่อก็ไม่ผิด”
หรือพูดอีกอย่างก็คือเรื่องผิดพลาดใด ๆ ที่เจย์ทำตอนที่เขาความจำเสื่อมนั้นไม่นับว่าเป็นความผิด
โจเซฟินและเซย์นต่างก็สั่นสะท้านเมื่อมองเห็นแววตาของเจนสัน
“เชื้อไม่ทิ้งแถวจริง ๆ” เซย์นพูด
โจเซฟินและเซย์นต่างก็สุภาพ สงบและมีเหตุมีผลเป็นพิเศษเพราะอาการของแองเจลีน
แต่ว่าเจย์นั้นห่วงสภาพร่างกายของแองเจลีนมากจนเกินไป ดังนั้นการที่จะเห็นเขาปกป้องเธอจนเกินเบอร์ก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิดปกติ
เจนสันรู้ว่าพ่อเขาอาจจะเกินเบอร์มากไป แต่เขาก็แค่อยากให้พ่อได้ทำอะไรก็ตามที่อยากทำ
แองเจลีนไกล่เกลี่ยสถานการณ์โดยบอกว่า “เจนส์ อย่าสร้างปัญหาให้อาสิ แม่แค่ได้คุยกับอาก็มีความสุขแล้ว”
โจเซฟินทำท่ามีชัยใส่เจนสันเพราะว่าเธอมีแองเจลีนหนุนหลัง
เจนสันยิ้มอย่างชั่วร้าย และรอยยิ้มของโจเซฟินก็สะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา
เมื่อเจนส์ยิ้ม มันทั้งดูน่ารักและขี้เล่นแต่ทำไมถึงได้ให้ความรู้สึกดำมืดเหมือนกับว่าเขาควบคุมทุกอย่างได้กันนะ?
เจนส์ดันรถเข็นของแองเจลีนไปตรงหน้าโจเซฟินก่อนที่จะนั่งลงข้างแม่ของเขา เจนสันยังดึงเซ็ตตี้น้อยให้นั่งลงข้างเขาด้วย แบบนั้นโจเซฟินจึงต้องนั่งห่างแองเจลีนไปสองที่นั่ง
โจเซฟินรู้สึกหมดหนทาง
เจนสันยื่นมือออกมาอย่างเจ้าเล่ห์และทำท่าทางราวกับบอกเธอว่า “เชิญก่อนเลยครับ คุณอา”
โจเซฟิน “…”
