ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1206
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1206
พวกเธอจะคุยกันได้ยังไงถ้านั่งห่างกันขนาดนี้?
ด้านบนที่ห้องพักของเทมเพส
เมื่อเจย์เปิดประตูเข้าไป เขาก็ได้เห็นสายระโยงระยางนับไม่ถ้วนจากร่างของเทมเพสที่มีสัญญาณชีพแผ่วเบา หัวใจของเจย์เจ็บปวดเมื่อได้เห็นเช่นนั้น
เขาเดินเข้าไปใกล้และนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง เขาลูบแขนเทมเพสซึ่งเต็มไปด้วยเข็มเบา ๆ
ความเจ็บปวดท่วมท้นในใจของเจย์และสะท้อนออกมาในดวงตา “เทมเพส ขอบคุณนะที่ใช้ร่างกายของตัวเองปกป้องฉัน ขอบคุณมาก ๆ”
เมื่อหมอเดินเข้าห้องมา เขาก็อธิบายอาการของเทมเพสให้เจย์ฟัง “สัญญาณชีพของเขาคงที่แล้ว แต่ว่าผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงยังไม่ฟื้น”
สีหน้าของเจย์เคร่งเครียด เขาบีบมือเทมเพสอย่างแรงเพราะว่าเขาคุมอารมณ์ไม่ได้เล็กน้อย
นิ้วของเทมเพสกระดิกเล็กน้อยในอุ้งมือของเจย์
เจย์รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวเล็กน้อยนั้น เขาถามอย่างตื่นเต้นว่า “เทมเพส นายได้ยินฉันไหม?”
ขนตาของเทมเพสกระตุก
จากนั้นเจย์ก็สั่งเขา “เทมเพส ฉันขอสั่งให้นายตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้”
หมอรู้สึกตะลึง “ท่านประธาน เทมเพสมีสติขึ้นมาบ้างแล้วนี่เป็นข่าวดีมาก ผมคิดว่าอีกไม่นานเขาน่าจะฟื้น”
เจย์พยักหน้า
เมื่อเจย์กลับมาหาแองเจลีนเขาก็สังเกตเห็นว่าทุกคนต่างก็มีรอยยิ้มและดูตื่นเต้น เขารู้ได้ในทันทีว่าการผ่าตัดของเชอร์ลีย์ต้องประสบความสำเร็จด้วยดี
“แองเจลีน ตอนนี้เธอก็เบาใจได้แล้ว”
แองเจลีนดีใจมาก “อืม”
“เรากลับบ้านกันได้หรือยัง?”
“แต่ฉันรู้สึกหิวนิดหน่อยนะคะเจย์บี้ ฉันอยากกินของหวานของคุณ”
เจย์มองนาฬิกา ปกติแล้วเวลานี้แองเจลีนจะไม่หิว
เขาเข้าใจบางเรื่องทันที ดังนั้นเขาเลยหันไปมองโจเซฟินด้วยสายตาโกรธขึ้น “เมื่อเช้าเธอทานอะไรมา?”
โจเซฟินห่อตัว “ซุปไก่แล้วก็มันฝรั่งทอด?”
แววตาเจย์เย็นเยียบ “นี่เธอให้แองเจลีนทานของไม่มีประโยชน์แบบนั้นเหรอ?”
โจเซฟินโพล่งออกมาอย่างสิ้นหวัง “ก็พี่แองเจลีนอยากทานนี่”
แองเจลีนเอื้อมมือไปดึงเจย์กลับมา นิ้วมือของเธอเคาะนิ้วเขาเบา ๆ “เจย์บี้ อย่าว่าโจเซฟินเรื่องนี้เลย ฉันห้ามตัวเองไม่ได้ ฉันยอมแพ้ให้กับความอยากกินมันฝรั่งทอดที่ขายตรงร้านข้างถนน”
ร้านขายมันฝรั่งทอดข้างถนนเหรอ?
เจย์ขมวดคิ้ว
แม้ว่าแองเจลีนจะพูดอะไรผิดไป แต่มือของเธอก็ยังซุกซนอยู่ไม่สุข เมื่อเจย์มองนิ้วมืองดงามเรียวบางของเธอที่ขยับเต้นยุกยิกอยู่ในอุ้งมือเขาเหมือนนางฟ้าตัวน้อย เขาก็นึกขึ้นมาถึงระบำนิ้วที่แองเจลีนทำให้เขาดูสมัยที่ยังเป็นเด็ก
ตอนนั้นเองที่โทสะในใจเขาหายไป
เขาอุ้มแองเจลีนขึ้นมาทันใดก่อนเดินมุ่งไปที่หน้าประตูทางออก
เกรย์สันและฟินน์ต่างก็กลับมาที่แกรนด์ เอเซีย
ส่วนเซย์นและโจเซฟินเดินตามหลังเจย์ไป พวกเขารีบฉวยโอกาสที่จะได้ลิ้มรสอาหารแสนอร่อย
เซ็ตตี้น้อยยืนอึ้งโง่งมขณะที่เธอจ้องมองเงาร่างของพี่ฟินน์ เจนสันคว้าคอเซ็ตตี้แล้วเดินไป
“นี่เธอยังจ้องเขาแบบนั้นอีกเหรอ?” เจนสันถาม
ใบหน้าเซ็ตตี้น้อยขึ้นสีแดงเรื่อด้วยความอาย จากนั้นเธอก็รีบเข็นรถของแม่ไป
ทุกคนต่างก็มารวมตัวกันและเดินไปยังทางออกของโรงพยาบาล
เจย์ก้าวยาว ๆ อย่างกระตือรือร้น แต่เมื่อเขาเดินพ้นประตูโรงพยาบาลออกไปเขาก็หยุดทันใด
มีหญิงชราในเสื้อผ้าธรรมดา ๆ เดินเข้ามาหาเขาขณะที่เกาะผู้หญิงที่ดูโทรม ๆ ด้วยมืออันสั่นเทา
เมื่อหล่อนเห็นเจย์ หญิงชราคนนั้นก็มองเขาด้วยแววตาเวทนา
