ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 121

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 121

ร็อบบี้น้อยดูไม่ยินยอมอย่างชัดเจน เขายกหัวขึ้นมามองพ่อของเขาอย่างใสซื่อ “คุณพ่อ ผมอยากกลับบ้าน ที่เมืองงอกงาม” เขากล่าวเสียงเบา

เจย์ไม่สบายใจเลยเมื่อเห็นสายตาอ้อนวอนของร็อบบี้น้อย แต่เขายังคงนิ่งสงบ “ร็อบบี้น้อย ทวดของลูก และพวกปู่ของลูกนั้นมาพาตัวลูกกลับบ้านด้วยตัวเอง ทำไมลูกไม่ไปกับพ่อที่บ้านตระกูลอาเรสสักสองสามวันล่ะ?”

ร็อบบี้น้อยไม่ค่อยชอบใจความคิดนี้ แต่เขาก็ไม่อยากให้ทวดของเขาคิดว่าเขาเป็นเด็กที่หยาบคาย เขาจึงพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจแต่ยังต่อรองกับพ่อของเขา “เต็มที่สองวันเท่านั้น คุณพ่อ หลังจากสองวัน ผมจะกลับไปที่เมืองงอกงามไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ไม่อย่างนั้น คุณแม่จะกังวล”

“ได้เลย” เจย์พยักหน้าเป็นการสัญญา

และด้วยเหตุนี้ร็อบบี้น้อยจึงถูกพาขึ้นรถแล้วเคลื่อนย้ายไปที่อสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน

อสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน นั้นครองพื้นที่กว่าหลายพันเอเคอร์ อาคารของที่นี่ถูกสร้างจากหินธรรมชาติ มันดูยิ่งใหญ่และหรูหรามาก งานหินสไตล์ยุโรปนั้นดูพิเศษสุด ๆ งานตกแต่งภายในนั้นดูร่ำรวยเหมือนอยู่ในพระราชวัง ภายในพื้นที่นี้มีทั้งลานบิน, สระว่ายน้ำ, สนามกีฬา, และแม้กระทั่งโรงเรียนส่วนตัว โครงสร้างพื้นฐานของที่นี่เป็นหนึ่งในระดับสุดยอดของโลก

ในพื้นที่นั้นมีที่ดินที่มีเจ้าของมากมาย ซึ่งแต่ละที่ก็เป็นของลูกชายของทวดอาเรสแต่ละคน เจ้าของของแต่ละส่วนนั้นมีอุปลักษณ์นิสัยต่างกัน นั่นจึงอธิบายว่าทำไมแต่ละส่วนจึงรายล้อมไปด้วยทิวทัศน์และสไตล์ที่ต่างกัน

ทวดอาเรสนั้นหลงไหลในความสมมาตรและรูปทรงเรขาคณิตที่แม่นยำแบบสไตล์เลอ น้อต ของฝรั่งเศส ทั้งต้นไม้และสวนของเขาจึงถูกจัดวางอย่างพิถีพิถัน ที่นี่จึงให้ความรู้สึกเคร่งขรึมและอหังการ

ท่ามกลางลูกชายของทวดอาเรส สวนของลูกชายคนโตนั้นตกแต่งแบบสไตล์จีนคลาสสิก มีทางเดินแคบ ๆ มากมายภายในสวนป่าไผ่ ประดับประดาสองข้างทางด้วยหินประดับและต้นบอนไซ ซึ่งช่วยนำเสนออีกมุมมองของสวน กึ่งกลางของสวนนั้นเป็นสระบัวที่มีสะพานเล็ก ๆ ตัดผ่าน และนำไปสู่สวนหินประดิษฐ์ สวนแห่งนี้อาจถูกมนุษย์สร้างขึ้น แต่มันกลับแสดงความงดงามของธรรมชาติได้อย่างดี

สวนของลูกคนที่สองและสามนั้นเป็นสวนขนาดใหญ่ที่มีต้นไม้นานาพันธุ์ปลูกไว้ พวกมันดูเหมือนสไตล์ตะวันตก

จอห์น อาเรส ลูกคนสุดท้อง มีนิสัยดิบเถื่อนและเร่งรีบ สวนของเขาเป็นทิวทัศน์แบบอังกฤษ กอกุหลาบ พืชเถาวัลย์ และซุ้มประตูที่วาดภาพทิวทัศน์อันอุดมสมบูรณ์

หลังจากเจนสันเข้ามาในอาณาเขต เขาก็กอดคอของพ่อเขาไว้แน่นและไม่ยอมปล่อย ร่างจิ๋วของเขาแข็งทื่อจากความวิตก คิ้วของเจย์ขมวดแน่นเพราะเขากังวลว่าร็อบบี้น้อยจะต่อต้านการเข้าบ้านของตระกูลอาเรส และยังกังวลเรื่องที่เจนสันรู้สึกไม่สบายใจที่จะกลับมาที่นี่

โชคยังดี โจเซฟินนั้นเห็นว่าพี่ชายเธอรู้สึกยังไง เธอเดินเข้ามา อุ้มร็อบบี้น้อย และพยายามจะเบนความสนใจเพื่อให้เขาเลิกกังวล “ร็อบบี้น้อย ให้น้าโจเซฟินของเธอบอกให้ฟังนะ จะมีอาหารอร่อย ๆ เยอะแยะตอนมื้อค่ำ เธออยากจะเอาอาหารกลับไปให้คุณแม่กับเซ็ตตี้ไหม?”

ร็อบบี้น้อยคิดถึงคุณแม่และเซ็ตตี้ ซึ่งนั่นทำให้เขาร้องไห้หนักกว่าเดิม

เจย์ส่งสายตาเย็นชาให้โจเซฟินเพราะเธอทำร้ายความรู้สึกอันเปรอะบางของเด็ก

ทวดอาเรสเข้ามาในโถงประชุม คนอื่นเองก็ตามเข้ามา โถงประชุมนั้นถูกค้ำโดยเสาโรมันที่สร้างจากหินอ่อนสีขาวในแต่ละมุม เหนือหัวของพวกเขาคือโคมระย้าแบบจีน มีดวงดาวและดาวนักษัตรถูกสลักไว้บนเพดาน ที่แห่งนี้สวยงามและหรูหราจนไม่มีอะไรเทียบได้

ทวดอาเรสนั่งลงบนที่นั่งของหัวหน้าตระกูลและสั่งคนรับใช้ข้างเขา “ไปเอาของขวัญที่ฉันเตรียมไว้ให้นายน้อยมา”

ทันทีที่เขากล่าวจบ สาวสวยผมบลอนด์ในชุดเดรสแดงสั่งตัด — ชุดคนรับใช้ของตระกูลอาเรส — ก็ถือถาดหยกมา บนถาดหยกนั้นคือปึกธนบัตรใหญ่และบัตรเครดิตระดับไดมอนด์

ทวดอาเรสมองที่เจนสันและร็อบบี้น้อย ก่อนจะเริ่มสับสนอีกครั้ง “โอ้ ฉันเริ่มหลง ๆ ลืม ๆ ซะแล้ว คนลืมแล้วว่าคนไหนคือเจนสัน แล้วคนไหนคือร็อบบี้!”

เจนสันกอดคอเจย์แน่น เขาอึดอัดมากกับสถานการณ์นี้

ร็อบบี้น้อยเองก็กอดคอโจเซฟิน เขาไม่แยากอยู่ที่ตระกูลอาเรส ดังนั้นเขาจึงไม่อยากพูดกับคุณทวดอาเรส