ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1212
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1212
แองเจลีนอดใจรอแทบไม่ไหวและอยากรู้ข่าวเกี่ยวกับร็อบบี้น้อย เธอบอก “ทำไมคุณไม่ไปประเทศเอสเลยล่ะคะเจย์บี้? แล้วค่อยกลับมาหลังจากที่พี่เชอร์ลีย์ออกจากโรงพยาบาล ฉันคิดว่าหลังจากที่เธอหายดี โจซี่กับเซย์นถึงจะบอกข่าวดีเรื่องพวกเขา”
เจย์ตอบ “ทุกอย่างแล้วแต่เธอ”
แองเจลีนตอบ “ถ้างั้นก็ไปเตรียมกระเป๋าเดินทางคุณเลยสิคะ”
เจย์คำรามใส่เธอ “นี่อยากจะให้ฉันไปให้พ้น ๆ ขนาดนี้เลยเหรอ?”
แองเจลีนยิ้ม “ฉันจะให้รางวัลตอนที่คุณกลับมานะคะ”
“รางวัลแบบไหนล่ะ?” เจย์ถามอย่างคาดหวัง
แองเจลีนตอบ “ฉันจะมอบตัวฉันเป็นรางวัลให้คุณดีไหม?”
เจย์วางมือใหญ่ ๆ ของเขาบนเอวของเธอ “นั่นก็ต้องขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของเธอไม่ใช่เหรอ? หลังจากที่ฉันไปเธอก็ต้องคิดแต่เรื่องดี ๆ เข้าไว้ กินและดื่มให้ดีทุกวัน แล้วก็ต้องนอนให้มาก ๆ ตกลงไหม?”
“ฉันรู้ค่ะ ฉันรู้”
เจย์กังวลเรื่องที่โจเซฟินจะเป็นคนดูแลแองเจลีน คืนนั้นเขาก็โทรไปหาโจเซฟินเพื่อซักซ้อมเตรียมไว้ล่วงหน้า
เจย์เขียนและแยกแยะแจกแจงเกี่ยวกับนิสัยการเป็นอยู่ของแองเจลีนและส่งไปให้โจซฟิน จากนั้นเขาก็สั่งว่า “คืนนี้เธอจำพวกนี้ไว้ด้วย พรุ่งนี้มาท่องให้ฉันฟังพรุ่งนี้เช้าก่อนที่ฉันจะไป”
โจเซฟินมองโน๊ตปึกหนาและเงียบงันไป “พี่ชาย นี่เหมือนเอกสารเตรียมเอาไปตีพิมพ์เลยนะ?”
เจย์จ้องโจเซฟินเขม็งและโจเซฟินก็รีบอธิบาย “ถึงพี่จ้องฉันไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก ถ้าพี่อยากจะให้ฉันจำพวกนี้ให้ได้ภายในคืนเดียว ฉันว่าฉันทำไม่ได้หรอก”
เจย์เริ่มนวดขมับ “ฉันพิมพ์อาหารสามมื้อของเธอออกมาเป็นตารางแล้ว”
โจเซฟินคว้าส่วนประกอบของมื้ออาหารพวกนั้นมาดูแล้วก็เห็นเมนูอาหารแน่นขนัด เธอแทบจะร้องไห้โฮออกมา “พี่ก็รู้ว่าฉันไม่ทำอาหาร พี่ชาย นี่มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ แบบเรื่องการดูแลให้แองเจลีนไม่ตายแล้วนะ แต่พี่ให้เมนูอาหารฉันซับซ้อนขนาดนี้ได้ไง? พี่แองเจลีนไม่ใช่ราชินีหรืออะไรสักหน่อย เธอต้องเหมือนมีงานเลี้ยงทุกวันแบบนี้เลยเหรอ?”
เจย์พูด “ก็เพราะฉันกลัวว่าอาหารที่คนอื่นทำจะไม่ถูกปากเธอ ฉันก็เลยขอให้พ่อครัวทำอาหารให้หลากหลายหน่อย”
โจเซฟืนทำตาโต “พี่จ้างพ่อครัวมาเหรอ? ฉันไม่ต้องทำอาหารใช่ไหม?”
เจย์เตือนเธอ “ฉันไม่สนว่าเธอจะคิดว่าอาหารที่ตัวเองทำดีไหม แต่ว่าเธอไม่ได้รับอนุญาตให้ทำอะไรให้แองเจลีนกินทั้งนั้น”
โจเซฟินทำหน้ามุ่ย “พี่ก็แค่ดูถูกฉัน ทุกวันนี้การทำอาหารของฉันก็พัฒนาขึ้นมากแล้วนะ”
เจย์ลุกขึ้นยืน “เธอก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้ทำให้แองเจลีนกินอยู่ดีนั่นแหละ อาหารมั่วซั่วของเธออาจจะทำใครตายได้”
โจเซฟินตัวหดทันทีพอคิดแบบนั้น “ฉันเข้าใจแล้ว ก็ได้ ฉันจะไม่ทำอาหารเลยแล้วกัน”
เมื่อได้ยินดังนี้เจย์จึงนั่งลง
จากนั้นเขาก็เตือนเธอเรื่องอื่น “ร่างกายของแองเจลีนจะไม่ถูกกับอากาศเย็นมากหลังจากที่เธอป่วยแบบนี้ เธอต้องจำไว้ว่า เธอต้องคอยห่มผ้าให้แองเจลีนตลอดด้วย”
เจย์มองเสื้อผ้าบางเบาของโจเซฟินด้วยแววตาเป็นกังวล
“โจเซฟิน ในความคิดของเธอก็คือตราบใดที่มันสวยตามกระแส เรื่องสภาวะอากาศก็ไม่สำคัญ อย่าเอาไปทำกับแองเจลีนเด็ดขาด”
โจเซฟินก้มหัว เธอเริ่มเห็นภาพว่าตัวเองต้องไปดูแลเด็กน้อยแบเบาะแล้ว
“พี่ชาย พี่แองเจลีนเธอไม่ได้โง่นะ ถ้าหนาวเธอก็บอกฉันเองแหละน่า”
เจย์ยืนขึ้นอีกครั้งและใช้ทั้งสองมือเท้าโต๊ะไว้ เขาเตือนเธออย่างฉุนเฉียวจนเกือบกัดฟันกรอดไปด้วย “ถ้าพี่แองเจลีนที่รักของเธอเป็นหวัดเพราะการดูแลที่ไม่เอาไหนของเธอ เธอคงรู้นะว่าจะต้องเจออะไร”
โจเซฟินเช็ดเหงื่อเย็น ๆ ออกจากหน้าผาก “เข้าใจแล้วน่า”
