ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1219
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1219
ที่สวนไร้กังวลตอนเวลาห้าทุ่ม
แม่บ้านกลับไปแล้วและในวิลล่าที่กว้างใหญ่ก็มีเพียงโจเซฟีนและแองเจลีนอยู่ พวกเธอทั้งคู่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา
แองเจลีนขดตัวอยู่ที่มุมโซฟา สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด ราวกับว่าเธอกำลังเข้าห้วงสมาธิอยู่
โจเซฟีนก็นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอและร้องไห้อย่างเงียบ ๆ
เมื่อประตูวิลล่าถูกผลักเปิดออก สายลมเย็นเยือกก็พัดเข้ามาในห้องนั่งเล่น
เจย์ปรากฎตัวขึ้นต่อหน้าโจเซฟีนโดยไม่มีการบอกกล่าว เมื่อเธอเห็นเขา ความรู้สึกโทษตัวเองก็ที่แสดงออกทางสีหน้าเธอก็ยิ่งย่ำแย่ “ฉันขอโทษ”
เมื่อเจย์เห็นว่าดวงตาของโจซี่แดงก่ำขนาดไหน เขาก็ลังเลที่จะต่อว่าเธอ
สายตาคมกล้าของเขาเลื่อนไปมองบนร่างของแองเจลีน และเขาก็รู้สึกสิ้นหวังขึ้นมาทันใด กระเป๋าเดินทางในมือเขาร่วงลงกองกับพื้น
เขาเดินลากเท้าหนักอึ้งค่อย ๆ เดินเข้าไปหาแองเจลีน
แองเจลีนคิดว่าโจเซฟีนนั้นพูดขอโทษเธอ และเธอก็รู้สึกว่าโจซี่คงต้องรู้สึกหวาดกลัวเพราะเธออยู่แน่ ดังนั้นเธอจึงถอนใจและพูดอย่างโศกเศร้าว่า “โจซี่ อย่าโทษตัวเองเลย มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก”
เจย์มาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เขาฟังประโยคต่อไปของแองเจลีนเงียบ ๆ
แองเจลีนพูดต่ออย่างขมขื่น “วันนี้เซร่าบอกฉันว่า คนอย่างฉันมันก็เป็นแค่ภาระให้พี่ชายเธอเท่านั้น”
ฉับพลันนั้นดวงตาเหยี่ยวของเจย์ก็ฉายแววราวปีศาจ
หากว่าเซร่า เซเวียร์มาอยู่ต่อหน้าเขาตอนนี้ เขาคงจะฉีกหล่อนออกเป็นชิ้น ๆ เขารู้สึกเสียใจที่วันนั้นหักขาหล่อนไปแค่ข้างเดียว
เขาปล่อยหล่อนไปง่ายเกินไปจริง ๆ
คำพูดของแองเจลีนเปลี่ยนไปเมื่อเธอพูดต่อ “ถึงมันจะไม่น่าฟัง แต่ฉันก็เก็บมาคิดนะ ฉันถึงคิดได้ว่าฉันคงให้พี่ชายของเธอดูแลฉันไปตลอดชีวิตไม่ได้…”
ถึงตอนนี้ดวงตาของเจย์ก็มืดครึ้ม
โจเซฟินมองแววตาดุจปีศาจของพี่ใหญ่แล้วกลัวว่าแองเจลีนจะพูดอะไรที่ผิดที่ผิดเวลาขึ้นมา เธอรีบพูดขัดแองเจลีนว่า “พี่แองเจลีน ไม่ว่าพี่จะเป็นยังไง พี่ใหญ่ก็ไม่มีวันทอดทิ้งพี่หรอก”
แองเจลีนยิ้มขมขื่น “แน่นอน ฉันรู้ว่าเขาไม่ตัดใจจากฉันหรอก เหมือนอย่างที่ฉันไม่เคยตัดใจจากเขาไง แต่ว่าพี่ชายของเธอควรจะได้บินสูงทะยานขึ้นไปบนฟ้า เขาต้องติดอยู่ที่นี่ก็เพราะฉัน หากว่าฉันรักเขา ฉันก็ไม่ควรเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้”
ความเย็นชาในดวงตาของเจย์ยิ่งเปลี่ยนเป็นความเยียบเย็นดุจน้ำแข็ง หากว่าแองเจลีนสามารถพูดอะไรที่รบกวนจิตใจเช่นนี้ออกมาอีก หัวใจเขาคงจะกลายเป็นน้ำแข็งแน่
เจย์ก้าวไปข้างหน้าและนั่งลงตรงหน้าแองเจลีน เขาถามเสียงทุ้มต่ำว่า “งั้น เธอก็จะปล่อยให้ฉันโบยบินจากไปเหรอ?”
แองเจลีนถามอย่างลนลาน “คุณกลับมาตอนไหนคะ เจย์บี้?”
เจย์ตอบอย่างผิดหวัง “ตอนที่เธออาการแย่ที่สุดไง”
แองเจลีนขุ่นเคือง “ฉันไม่ได้อาการแย่ที่สุดสักหน่อย”
“เธอจะตัดใจจากฉันแล้วนี่ อาการยังไม่แย่ที่สุดอีกเหรอ?”
แองเจลีนยื่นมือออกมาคว้าเจย์ เจย์จับมือเธอไว้แผ่วเบาก่อนกุมกระชับไว้แน่นในอุ้งมือเขา
แองเจลีนยิ้มอ่อนหวาน “ใครบอกว่าฉันจะทิ้งคุณกัน? ฉันเคยบอกคุณแล้วนี่ว่าชีวิตนี้และชาติหน้าฉันก็จะเกาะติดคุณไปตลอดกาล”
ความเยียบเย็นที่อยู่มนดวงตาของเจย์มลายหายไปราวต้องมนตร์ ดวงอาทิตย์กลับมาสว่างเจิดจ้าเข้ามาแทนที่
“นี่สิเด็กดี”
แองเจลีนพูดอย่างจริงจังอีกครั้ง “เจย์บี้ ฉันควรต้องขอบคุณเซร่านะ เพราะเธอทำให้ฉันตาสว่าง จากนี้ไปคุณไม่ต้องทำเหมือนฉันเป็นเด็กโค่งอีกแล้ว คุณไม่ต้องอุ้มฉันลงมาข้างล่างแล้วก็ไม่ต้องป้อนอาหาร…”
เจย์ขัดเธออย่างเอาแต่ใจ “ฉันชอบทำแบบนั้น”
แองเจลีน “…”
แองเจลีนพูดอย่างหมดหนทาง “เจย์บี้คะ ฉันอยากให้ชีวิตฉันมีคุณค่า การมีชีวิตคือการให้และการทุ่มเท ไม่ใช่แค่การรอรับอย่างเดียว คุณเข้าใจใช่ไหมคะ?”
เจย์มุ่นคิ้วนิ่ง เขารู้ว่าหญิงสาวคนนี้ใจดี และเธอไม่ต้องการจะเป็นตัวถ่วงคนอื่น เธออยากที่จะจัดการธุระส่วนตัวง่าย ๆ ด้วยตัวเธอเอง
เจย์บอก “เธอเป็นผู้หญิงของฉัน จะดีที่สุดถ้าเธอชอบการดูแลเหมือนเป็นราชินีแบบนี้เวลาที่เธอป่วย อย่าคิดมากไปเลยแองเจลีน”
แองเจลีนแย้ง “แต่คุณไม่ได้ทำเหมือนกับว่าฉันเป็นราชินีนะคะ คุณทำเหมือนฉันเป็นพระแม่มารีย์ เหมือนกับว่าถ้ามีอะไรสักนิดมากระทบกระเทือนฉันโลกทั้งใบก็จะถล่มลงมาใส่คุณ”
