ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1220
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1220
โจเซฟีนรู้สึกเห็นด้วยอย่างมากและเริ่มที่จะพยักหน้าไม่หยุดเหมือนตุ๊กตาหัวสั่นหน้ารถ
เจย์จ้องโจเซฟีนอย่างเย็นชาจนเธอรีบก้มหน้าหลบอย่างรวดเร็ว
เจย์พึมพำ “งั้น เธอต้องการยังไงล่ะ?”
“ฉันไม่ได้ป่วยค่ะ” แองเจลีนบอก “จากนี้ไปคุณต้องทำเหมือนฉันเป็นคนปกติ”
เจย์ “…”
โจเซฟีน “…”
“อาการทางประสาทก็ถือว่าเป็นอาการป่วยนะ” เจย์พูดเบา ๆ
“มันก็แค่ภาวะโซมาติก ฉันรับมือได้ค่ะ” แองเจลีนพูดอย่างมุ่งมั่น
เจย์รู้ดีเรื่องสภาวะอารมณ์ของแองเจลีน เมื่อเธอเริ่มรู้สึกโมโหก็เป็นการดีที่สุดที่จะยอมโอนอ่อนให้เธอ “โอเค ฉันรับปากเธอ แต่ตอนนี้ก็ดึกแล้วเธอน่าจะไปนอนไม่ใช่เหรอ?”
แองเจลีนพยักหน้า
แองเจลีนพูดกับโจเซฟีนว่า “โจซี่ คืนนี้นอนที่นี่นะ”
โจเซฟีนหยิบกุญแจรถของตัวเองขึ้นมาแล้วเตรียมจะแอบหลบไปอย่างเร็ว “ฉันไม่อยากเป็นก้างของคู่แต่งงานใหม่หรอกค่ะ ฉันไม่กวนพวกพี่สองคนแล้ว บาย”
จากนั้นเธอก็เหลือบมองเจย์อย่างขลาด ๆ ก่อนรีบเผ่นหนีไป
แองเจลีนบอก “ดูสิว่าคุณทำโจซี่กลัวแค่ไหน”
เจย์รู้สึกว่าโดนกล่าวหา “แหม ฉันก็ไม่ได้ดุอะไรเธอสักหน่อย”
แองเจลีนรู้จักเขาดีเกินไป ดวงตาคมกล้าของเขาน่ากลัวยิ่งกว่าคำดุด่าเสียอีก
เจย์ยื่นมือออกมาอุ้มแองเจลีนขึ้นแม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจ “เจย์บี้ คุณจะพยุงฉันก็ได้แต่คุณต้องให้ฉันเดิน ตกลงไหม?”
เจย์ตอบ “เธอเริ่มแผนของเธอพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอ? ฉันอยากกอดเธอนี่”
แองเจลีนเลยซุกตัวในอ้อมแขนอบอุ่นของเขาแล้วก็เลิกขัดขืน
เขาอุ้มแองเจลีนเขาไปในห้องนอนและนึกขึ้นได้เรื่องอาการหวัดของเธอ “เธอทานยาหรือยัง?”
แองเจลีนพยักหน้า “ทานแล้วค่ะ”
หลังจากที่กล่อมแองเจลีนจนหลับไป เจย์ก็ลืมตาที่เยียบเย็นของเขาขึ้น
เซร่า เซเวียร์นั่นกล้ามาทำร้ายแองเจลีน ผู้หญิงคนนี้จะเลวได้ถึงไหนกัน?
ฉับพลันนั้นเจย์ก็มีความคิดที่จะกำจัดหล่อนซะ
เขาส่งข้อความไปหาหมอชอว์นที่แผนกกระดูกของโรงพยาบาลแกรนด์ เอเซีย [ทำให้แน่ใจด้วยว่าขาของเซร่า เซเวียร์จะใช้การไม่ได้]
เจย์เป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น เขาทนไม่ได้ที่เซร่าพูดกับแองเจลีนว่า ตราบใดที่แองเจลีนยังมีชีวิตอยู่เธอก็เป็นภาระ เขาจะให้หล่อนได้ลิ้มลองรสชาติของการให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว
หมอชอว์นเห็นข้อความจากนายท่านอาเรสและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้น
เขาตอบข้อความกลับไปสั้น ๆ [เข้าใจแล้วครับ]
หลังจากเจย์ลบข้อความ เขาก็วางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ตอนนั้นเองที่เขาถึงสบายใจที่จะมองภรรยาตัวน้อยของตน เครื่องหน้างดงามของเธอและความมุมานะของเธอนั้นทำให้เธอมีเสน่ห์เกินต้าน
เขานึกไม่ออกว่าในสมองเซร่านั้นมีแต่น้ำหรืออย่างไรกัน? ทำไมหล่อนถึงพูดเรื่องโง่ ๆ ว่าเขาจะทอดทิ้งแองเจลีนขึ้นมาได้?
เขาหลับตาลงช้า ๆ ก่อนที่จะเข้าสู่ห้วงฝันอันสวยงาม
วันต่อมาเจย์ก็ตื่นขึ้นเพราะเสียงที่ดังมาจากบันได
เขาลืมตาขึ้นแล้วมองหาคนที่อยู่ในอ้อมแขนอย่างเคยชิน แต่เขาเห็นว่าแองเจลีนหายไปแล้ว เจย์รู้สึกหวาดหวั่นจนรีบผุดลุกจากที่นอนและรีบวิ่งออกมา
เขาเห็นแองเจลีนกำลังพิงผนังข้างบันไดและค่อย ๆ ก้าวลงไปทีละก้าวอย่างยากลำบาก เธอคงจะทรุดนั่งลงไปกับพื้นโดยไม่ตั้งใจเพราะขาที่สั่นระริกของเธอ เมื่อเขาเห็นภาพนั้นดวงตาของเจย์ก็มีน้ำตาเอ่อคลอ
แองเจลีน เธอไม่จำเป็นต้องพยายามขนาดนั้นเลย
***ภาวะโซมาติก คือ เป็นภาวะทางร่างกายและจิตใจที่ผู้ป่วยมักรู้สึกวิตกกังวลเกี่ยวกับอาการเจ็บป่วยทางร่างกายมากผิดปกติ
