ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1230
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1230
เมื่อถึงตาของโจเซฟิน เธอให้พวกเขาเดากันแทน
“ฉันจะเอาให้หลังเซย์น ฉันอยากจะเห็นว่าเขาเตรียมของขวัญอะไรให้พี่เชอร์ลีย์”
เซย์นยืนพิงกรอบประตูและยื่นหน้าเข้าไปด้านใน
เขาถือแฟ้มไว้ในมือ เขาเกาหัวเล็กน้อยอย่างกระดากก่อนหัวเราะแห้ง
“ของขวัญฉันต้องเป็นชิ้นโปรดของพี่เชอร์ลีย์แน่”
เขาพูดอย่างมั่นใจมากจนทำให้คนอื่นพากันอยากรู้
โจเซฟีนคว้าแฟ้มมาเปิดดู ที่หน้าปกเขียนไว้สองคำ “ข้อตกลงการหย่า”
ทุกคนต่างก็อึ้ง
โจเซฟินคำรามอย่างมีโทสะ “เซย์น เซเวียร์ เนี่ยน่ะเหรอของขวัญที่นายบอกว่าพี่เชอร์ลีย์จะชอบ?”
เซย์นพยักหน้าอย่างภูมิใจ “อ่าฮะ”
เมื่อเขาเห็นทุกคนต่างก็จ้องมองเขา เซย์นก็รู้สึกผิดปกติ “ทำไมทุกคนต้องจ้องฉันแบบนี้ด้วย? พี่เชอร์ลีย์เป็นคนเสนอเรื่องหย่าเองและบังคับให้ฉันร่างข้อตกลงการหย่าขึ้นมา เพราะว่าพี่เชอร์ลีย์อยากหย่ากับฉันมาก ฉันเลยแน่ใจว่าของขวัญชิ้นนี้ต้องถูกใจพี้เชอร์ลีย์มากแน่นอน”
เชอร์ลีย์หัวเราะ “อย่าว่าเซย์นเลยทุกคน ฉันบังคับเขาให้ร่างสัญญาการหย่าขึ้นมาเอง เพราะต้องหย่ากันแล้วฉันถึงรู้สึกโล่งใจ ฉันจะได้มีคำอธิบายให้เซย์นกับโจเซฟีนสักที”
โจเซฟีนด่าเขา “ของขวัญห่วยมาก ดูของฉันนี่”
โจเซฟีนนั้นใจกว้างมากขนาดที่ซื้อชุดเครื่องเพชรราคา 100 ล้านให้พี่เชอร์ลีย์
เชอร์ลีย์ซาบซึ้งจนน้ำตาไหลกับบรรดาของขวัญ “ขอบคุณมากนะทุกคน ขอบคุณทึ่ใจดีกับฉันมาก”
แองเจลีนพูดด้วยความรู้สึกปนเปในใจ “จากนี้ไปพี่จะเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลเซเวียร์แล้วพี่เชอร์ลีย์ พี่ต้องรู้ว่าการอยู่ในครอบครัวที่มั่งคั่งนั้นแปลว่าพี่จะมีชีวิตหรูหรามีหน้ามีตามากกว่าคนทั่วไป แต่พี่ต้องเสียสละความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบที่คนธรรมดามีกันด้วย พี่เป็นคนอ่อนโยนใจดีมาตลอดพี่เชอร์ลีย์ เวลาที่เจออุปสรรค พี่ไม่ต้องกลัวและจำไว้ว่าเราจะอยู่ข้างพี่เสมอ ตราบใดที่เราพี่น้องร่วมมือกันและอยู่ใกล้ชิดสนิทสนมกัน เราก็จะฝ่าฟันทุกอย่างไปได้”
เชอร์ลีย์พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ไม่ต้องห่วงฉันหรอก แองเจลีนน้อย ฉันจะต้องกลายเป็นคนแข็งแกร่งแบบเธอแน่”
เจย์มองแองเจลีนอย่างรักใคร่ ใครจะคิดว่าวันหนึ่งเจ้าหญิงของเขาจะกลายเป็นแสงสว่างส่องทางให้คนอื่นและช่วยให้กำลังใจพวกเขาได้?
แองเจลีนของเขาเคยอ่อนแอบอบบางเหมือนกระเบื้องเคลือบ เป็นคนที่เขาต้องคอยปกป้องและทะนุถนอมไว้อย่างระมัดระวัง
คืนนั้นทุกคนต่างก็ค้างที่ซีคามอร์ แอนเน็กซ์
เชอร์ลีย์และแองเจลีนนอนกอดกันอยู่บนเตียง กระซิบกระซาบความลับให้กันฟัง
เจย์นั้นอยู่ห้องตามลำพัง ถอนใจไม่หยุดเพราะการตัดสินใจผิดที่ยอมค้างคืนที่ซีคามอร์ แอนเน็กซ์
ส่วนในห้องเซย์นนั้นก็อบอวลไปด้วยความรัก
โจเซฟีนและเซย์นต่างก็ยืนประจันหน้ากันในระยะใกล้ชิด พวกเขาไม่จำเป็นต้องเก็บกดความรู้สึกที่มีต่อกันอีกแล้ว ดังนั้นความรักที่อยู่ในแววตาของพวกเขาจึงแสดงออกมาได้ชัดอย่างอิสระ
“เซย์น” โจเซฟีนโถมตัวเข้าหาอ้อมแขนเขาโดยไม่บอกกล่าวและพูดเสียงสะอื้นด้วยอารมณ์ที่ท่วมท้น “นายรู้ไหมว่าฉันรอวันนี้มานานแค่ไหน?”
ชีวิตของโจเซฟีนตั้งแต่เป็นเด็ก นี่เป็นปัญหาในชีวิตข้อเดียวของเธอ
ในอดีตเธอไล่ตามตื๊อเซย์นไม่หยุดหย่อนและโถมตัวเองเข้าสู่อ้อมแขนของเขาโดยไม่สนว่าจะโดนเขาผลักไสอย่างไร้น้ำใจแค่ไหน
ตอนนี้เซย์นอยากทำเพียงแค่โอบกอดสาวน้อยงี่เง่าคนนี้ไว้ เขาอ้าแขนออกและกอดโจเซฟีนไว้แนบแน่น
คู่รักทั้งสองคนต่างก็อยากจะร่วมกันเป็นหนึ่งเดียว อยากที่จะสอดผสานให้แนบแน่นถึงกระดูก
ทันใดนั้นเซย์นก็โน้มตัวลงมาจูบโจเซฟีนด้วยความปรารถนาอย่างเร่าร้อน มันเป็นเหมือนกองไม้แห้งที่ตากแดดไว้เป็นเวลานานแล้วจู่ ๆ ก็เจอประกายไฟ จากนั้นไฟก็ลุกโหมรุนแรงเหมือนดังไฟป่า
หลังจากการจูบอย่างพิศวาสนั้นแล้ว จู่ ๆ โจเซฟีนก็ผลักเขาออก
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ดวงตาหงส์งดงามของเธอมีแววเศร้าแฝงอยู่
“เซย์น นายคงรู้แล้วว่าฉันไม่ใช่สาวบริสุทธิ์… นายรังเกียจ…ไหม?”
เซย์นอึ้งไปเล็กน้อย
