ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1234
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1234
”นายน่าจะชวนเพื่อนมาสักสองสามคนและก็พวกญาติมาทานข้าวกันสักวันนะ” เจย์ยอมลดมาตรฐานให้เซย์น
เซย์นนั้นยินดีอย่างมาก “ได้แน่นอน ได้เลย”
จากนั้นเขาก็จับมือโจเซฟินเดินออกไป
พี่เชอร์ลีย์ไม่อยากจะเข้ามาเป็นก้างขวางคอของคู่รัก จึงรีบหาข้ออ้างที่จะหลบไป “ฉันจะไปช่วยดูในครัวนะ”
ตอนที่ทุกคนจากไปหมดแล้ว จู่ ๆ เซ็ตตี้น้อยก็โผล่มา
หลังจากได้เห็นเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้า เซ็ตตี้น้อยที่คิดทบทวนมาก็ได้ข้อสรุปว่า “หนูว่าคราวหน้าคุณพ่อคงจะจัดการน้องเขยหัวรั้นได้ยากแล้วล่ะค่ะ”
เจย์ถามอย่างงุนงง “ทำไมล่ะ?”
เซ็ตตี้น้อยชี้ไปที่แม่ “เพราะว่าลุงเซย์นมีอาวุธวิเศษไงล่ะคะ”
ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์สีหน้าหม่นหมองทันใด
จู่ ๆ เจนสันก็เดินออกมาจากห้องนอนและลากคอเสื้อของเซ็ตตี้น้อยเข้าไปในห้องนอนของเขาบอกว่า “ให้ความเป็นส่วนตัวพ่อกับแม่บ้าง”
แองเจลีนหน้าแดงก่ำและผละออกจากเจย์ทันใด
เจย์ดึงเธอเข้าไปในห้อง ก่อนปิดประตูแล้วพร่ำพลอดคำหวานกัน
“ฉันดีใจจริง ๆ ที่เห็นเธอดีขึ้นแบบนี้ แองเจลีน”
เขากดร่างแองเจลีนไปติดประตู “แต่อย่าห้ามไม่ให้ฉันได้อุ้มเธอเลยนะ”
แองเจลีนวางมือบนอกแกร่งเย้ายวนของเขาและหัวเราะ “คุณจะกอดฉันได้ตามใจชอบเลยค่ะ ฉันจะเป็นอุปกรณ์ยกน้ำหนักให้คุณตลอดไป”
เจย์พูด “มีการออกกำลังอีกแบบที่ดีกว่านะ…”
เขาอุ้มเธอขึ้นและพาไปที่เตียงใหญ่
ตอนที่เขาเอื้อมมือมาปลดกระดุมเสื้อของเธอ จู่ ๆ แองเจลีนก็กำคอเสื้อไว้แน่นพร้อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“คุณคิดจะให้เซย์นจ่ายค่าสินสอดเท่าไรคะ เจย์บี้?”
เจย์อึ้งงัน หลังจากนั้นใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็ดำเหมือนถ่าน
แองเจลีนถามซ้ำ “แล้วเงื่อนไขของขวัญแต่งงานของคุณคืออะไรคะ?”
เจย์เริ่มขู่ฟ่ออย่างโมโห “เธอแน่ใจนะว่านี่มันใช่เวลาจะมาต่อรองกับฉันน่ะ แองเจลีน เซเวียร์?”
เมื่อใดก็ตามที่เจย์เรียกแองเจลีนด้วยชื่อเต็ม หมายความว่าเขานั้นกำลังโกรธมาก ๆ
เวลาแบบนี้แองเจลีนจะทำตัวว่าง่ายเป็นพิเศษ เธอกอดเขาไว้แน่นแล้วพูดอย่างเอาแต่ใจว่า “ฉันผิดไปแล้ว เจย์บี้ ฉันผิดเอง คราวหน้าจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ”
พอเธอทำแบบนี้ เจย์ก็จะใจอ่อนทันที เขากอดเธอและพูดพึมพำ “ความรักของเรานั้นบริสุทธิ์ไม่มีคาวราคี แองเจลีน เธอห้ามมาขู่กรรโชกฉันตอนที่ฉันกำลังกระตือรือร้นอยู่สิ”
แองเจลีนพูดอย่างเสียใจสุดซึ้ง “ฉันรู้ว่าฉันผิดเจย์บี้ ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ”
เจย์พูดอย่างผิดหวัง “เธอทำฉันไฟมอดแล้ว เธอคิดจะแก้ไขยังไง?”
แองเจลีนเลยใช้โอกาสนี้จูบเขา
“แค่นี้พอให้คุณยกโทษให้ไหมคะ?”
ที่ชั้นล่าง
เจย์และแองเจลีนลงมาหลังจากที่เซย์นและคนอื่น ๆ ต่างก็ทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว
เซย์นแหย่ว่า “แหม แหม ทำอะไรทำไมลงมาช้าจัง?”
พี่เชอร์ลีย์พูดออกหน้าให้แองเจลีน “น้องมองไม่เห็น นี่ก็อธิบายได้ว่าทำไมเธอถึงทำอะไรได้ยังไม่ดี มันก็เข้าใจได้ว่าทำไมเธอถึงช้า”
เซย์นพูดกับคุณนายเซเวียร์ด้วยท่าทางออดอ้อน “แม่ครับ เรามีพี่สาวอีกคนที่คอยมาปกป้องเอาใจน้อง ที่ยืนในบ้านของผมยิ่งต่ำเตี้ยลงไปทุกทีแล้วนะครับ”
คุณนายเซเวียร์หัวเราะ “ไร้สาระ ที่ยืนของลูกในบ้านนี้สูงมาตลอด ลูกแต่ตามหลังเชอร์ลีย์ แองเจลีน แล้วก็บราวนี่ ส่วนคนอื่น ๆ ที่เหลือก็ตามลูกไง”
บราวนี่ก็คือสุนัขของครอบครัวซึ่งอยู่ในสวนหลังบ้านเซเวียร์
คุณนายเซเวียร์ไม่ค่อยจะอารมณ์ดีบ่อยนัก มุกตลกฝืด ๆ ของเธอก็ทำให้บรรดารุ่นเยาว์ได้หัวเราะ
เซย์นดูเหมือนโดนโจมตีอย่างหนัก หลังผ่านไปครู่ใหญ่เขาถึงตั้งสติได้และพูดอย่างอ่อนแรงว่า “แถวนี้มีดาบบ้างไหม? ผมอยากจะแสดงกลืนดาบให้ทุกคนดูเลยเนี่ย ขอดาบแบบที่กลืนเข้าปากแล้วออกมาทางท้องนะ”
ทุกคนต่างก็ไม่สนใจเซย์น ปล่อยให้เขาเหงาหงอยเคว้งคว้างอยู่แบบนั้น
