ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1242
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1242
แองเจลีนอธิบาย “จะว่าไปแล้ว พวกเขาก็เป็นญาติกัน”
ทุกคนต่างก็มีสีหน้าเหมือนจะบอกว่า “อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง”
ตระกูลยอร์กมีแต่พวกคนโง่คลั่งรัก
องค์กรโลกาวินาศซ่อนตัวอยู่ที่เมืองชนบทบริเวณเขตแดนตอนเหนือของแดนสวรรค์
แต่ว่าโคลไม่ได้ลงรายละเอียดตำแหน่งที่ตั้งขององค์กรโลกาวินาศในจดหมาย เขาเพียงแค่พูดว่าเมื่อแองเจลีนมาถึงที่เมืองชนบท เธอควรเข้าพักที่โรงแรมฟลาวเวอร์ ซิตี้ เมื่อบอกชื่อเธอกับทางโรงแรมแล้วเขาจะมารับเธอเอง
เมื่อครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เจย์ก็พูดอย่างหนักแน่นว่า “เราจะออกเดินทางกันวันมะรืนนี้ แองเจลีน”
แองเจลีนอดทนรอให้ถึงที่นั่นไม่ไหว ราวกับว่าร็อบบี้น้อยกำลังตั้งตารอให้พวกเขาไปหาอยู่
“ตกลงค่ะ”
เกรย์สันก้าวออกมาและขอร้องว่า “คราวนี้ได้โปรดอนุญาตให้ทีมภูตผีติดตามคุณไปด้วยเถอะครับ นายท่านอาเรส”
เจย์บอกว่า “ภารกิจที่เกี่ยวข้องกับพวกโลกาวินาศคราวนี้มันทั้งเสี่ยงและไม่แน่นอน หากว่ามีพวกนายไปก็ต้องดูแลให้แองเจลีนปลอดภัย เกรย์สันเรียกรวมตัวทีมภูตผี บอกให้พวกเขาเตรียมตัวพร้อม!”
เกรย์สันยิ้มออกมา “ได้ครับท่าน”
ไม่มีทางจะบอกได้ว่าเมื่อแองเจลีนไปแล้วเธอจะสามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัยหรือไม่
เซย์นรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก จู่ ๆ เขาก็ถามโจเซฟินเสียงดังว่า “โจเซฟิน เธอเคยบอกว่าจะตามฉันไปทุกที่ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนเมื่อเราแต่งงานกัน นี่ยังถือว่านับไหม?”
โจเซฟินพยักหน้า “แน่นอน”
เซย์นบอกว่า “งั้นก็โอเค ฉันตัดสินใจจะเปลี่ยนแผนและเป้าหมายฮันนีมูนของเราเป็นตามพวกเขาไปแทน เธอจะเต็มใจไหม?”
โจเซฟินอึ้งไปตอนแรก จากนั้นเธอก็หัวเราะลั่นออกมา
“แน่นอน เราไปเที่ยวฮันนีมูนที่น่าตื่นเต้นกันเถอะ”
ขณะที่ยังตกลงกันไม่จบ พี่เชอร์ลีย์ก็เดินเข้ามาหาเจย์และบอกว่า “พาฉันไปด้วยนะคะเจย์ น้องแองเจลีนมองไม่เห็น เวลาที่คุณพาเธอไปทำภารกิจที่เสี่ยงอันตรายไม่ได้ ฉันก็จะอยู่ดูแลเธออย่างดีให้คุณเอง”
เจย์ตื้นตันจนน้ำตาคลอ “ขอบคุณครับพี่เชอร์ลีย์”
เซ็ตตี้น้อยนั่งอยู่บนโซฟากอดหมอนไว้ น้ำตาไหลพรากเป็นสาย
“หนูไม่อยากจากพ่อกับแม่นี่”
เจย์ไม่รู้ว่าจะปลอบเซ็ตตี้น้อยอย่างไรดี
เจนสันรู้ว่ามีคนอีกมากมายในเมืองอิมพีเรียลที่พ่อกับแม่เป็นห่วง เพื่อให้พ่อและแม่สบายใจ เจนสันเลยเลือกที่จะอยู่ที่เมืองอิมพีเรียล
เจนสันลูบหัวเซ็ตตี้น้อยและบอกว่า “อย่าสร้างปัญหาให้พ่อกับแม่มากไปกว่านี้เลย ไม่ต้องห่วง พวกเขาจะกลับมาอย่างปลอดภัยแน่”
เจย์มองเจนสันอย่างขอบคุณ
“คุณพ่อจะทิ้งทุกอย่างไว้ให้ลูกจัดการนะ เจนส์”
“ไม่ต้องห่วงครับคุณพ่อ” เจนสันตอบ
ก่อนที่พวกเขาจะไป เจย์ก้พาครอบครัวของเขาไป ขณะที่โจเซฟินพาเซย์นกลับไปที่ตระกูลอาเรส
คุณท่านอาเรสตกใจมากเมื่อเห็นเจย์และโจเซฟินกลับมาก
เมื่อผ่านไปพักใหญ่คุณท่านอาเรสก็บ่นว่า “นี่เขาไม่ได้เรียนรู้วิธีเอาตัวรอดอะไรจากประสบการณ์เฉียดตายหนนั้นเลยเหรอไง?”
ตอนนั้นเสียงแหลมของเด็ก ๆ ก็ดังมาจากสวนหน้าบ้าน “คุณทวด”
ความโมโหของคุณท่านอาเรสแปรเปลี่ยนเป็นน้ำตาทันที คนรับใช้บอกว่า “คุณท่านครับ ท่านคิดถึงพวกเขาทั้งวันทั้งคืน ไหน ๆ พวกเขาก็มาเยี่ยมท่านแล้ว ท่านน่าจะต้อนรับเขาอย่างมีความสุขนะครับ”
คุณท่านอาเรสพยักหน้า “ไปพาพวกเขาเข้ามา”
เจย์พาภรรยาและลูก ๆ มา ขณะที่โจเซฟินกับเซย์นเดินตามมาด้านหลัง เมื่อเดินมาตามทางเดินสั้น ๆ พวกเขาก็มาถึงห้องหนังสือของคุณท่านอาเรส
ผมของคุณท่านอาเรสนั้นเปลี่ยนเป็นสีขาวไปหมดแล้วตอนนี้ เขาไม่ดูแข็งแรงคึกคักแบบเมื่อก่อน เขานั้นต้องนั่งเก้าอี้รถเข็นตลอดทั้งปีเพราะว่าขาไม่ดี
“ทำไมพวกเธอถึงกลับมาที่นี่อีก?” คุณท่านอาเรสมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด แต่ว่าคำพูดที่เอ่ยออกมากลับเป็นคำตำหนิ
เจย์ยอมรับการตำหนิอย่างเงียบ ๆ
เมื่อเซ็ตตี้น้อยเห็นดังนั้น เธอก็รีบเข้าไปหันเหความสนใจจากคุณทวดทันที “คุณทวดคะ หนูไม่ได้เจอคุณทวดมาตั้งนาน คุณทวดยังดูหนุ่มแล้วก็สง่าเหมือนเดิมเลยนะคะ”
สีหน้าเคร่งขรึมจริงจังของคุณท่านอาเรสเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มรักใคร่ทันที “เซ็ตตี้น้อย ดูหนูสิ ขอบคุณพระเจ้าที่หนูได้นิสัยเป็นมิตรมาจากแม่ ไม่ใช่นิสัยน่าเบื่อแบบพ่อ”
