ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1248
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1248
หลังพูดจบ ปีศาจก็เปลี่ยนเรื่องและถามเด็กหนุ่มอย่างจริงจังทันทีว่า “นายยังจำกฎของหน่วยข่าวกรองทหารได้ไหม?”
เด็กหนุ่มทวน “เมื่อสายลับออกไปทำงานข้างนอก ต้องไม่เปิดเผยตัวตน คนที่ฝ่าฝืนต้องโดนลงโทษถึงตาย
“สายลับต้องเชื่อฟังคำสั่งขององค์กรอย่างไม่มีเงื่อนไข คนที่ฝ่าฝืนต้องโดนลงโทษถึงตาย
“สายลับต้องทำภารกิจให้สำเร็จห้ามล้มเหลว คนที่ทำภารกิจผิดพลาดต้องโดนลงโทษถึงตาย…”
ปีศาจยกมือให้หยุด “นายจำสามข้อนี้ก็พอแล้ว”
เมื่อถึงเวลาที่ต้องไป ปีศาจก็ลังเลขึ้นมา
“นายจำชื่อตัวเองได้ไหม?”
“โรเบิร์ต อาเรส”
“ลืมชื่อนั้นไปซะ จากนี้ไปฉันจะมอบชื่อรหัสให้นายเวลาที่นายออกไปทำภารกิจว่า สุดยอดปีศาจ”
เด็กหนุ่มยิ้มเจื่อน ๆ “แน่ใจเหรอครับนายท่าน? ชื่อนี้มันดูเหมือนท้าทายคุณเลย”
ดวงตาปีศาจมืดครึ้มลง “อย่าพูดมากน่า ไปเตรียมตัวได้แล้ว”
“รับทราบครับ”
…
ที่เมืองอิมพีเรียล
วันนี้จะเป็นวันที่เจย์และแองเจลีนออกจากเมืองอิมพีเรียล
เจย์สั่งให้ทีมภูตผีเก็บ “ของใช้ประจำวัน” ที่เขาเตรียมมาอย่างตั้งใจด้วยตัวเอง
เซย์นและโจเซฟินมองที่ของจำเป็นประจำวันหลากหลายชนิดพวกนั้น เช่นขวดและกระปุกเครื่องสำอาง แปรงสีฟัน กระเป๋าใบใหญ่ใส่เสื้อผ้าสำหรับฤดูใบไม้ผลิ ร้อน ใบไม้ร่วง และฤดูหนาว แม้แต่เครื่องครัวล้ำสมัยอย่างหม้อทอดไร้น้ำมัน…
ทั้งสองต่างก็อ้าปากค้าง
“โอ้โห! นี่พวกเขาจะเดินทางหรือว่าเตรียมรับโลกแตกกันแน่?” เซย์นอดถอนใจไม่ได้
เมื่อเขามองกระเป๋าเป้สองใบของเขาและโจเซฟิน เขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้โง่ที่คิดมากมายตอนเลือกของจัดกระเป๋าเมื่อเช้า
เจย์มองทั้งสองคนที่จัดกระเป๋ามาอย่าง “กระทัดรัด” ที่สุดเท่าที่ทำได้ ก่อนที่จะวิจารณ์อย่างไร้ปรานี “ทำไมถึงเอาของมาเยอะนักล่ะ? นายคิดว่าจะวิ่งหนีทันเหรอถ้ามีน้ำหนักของพวกนี่ถ่วงอยู่ตอนที่กำลังหนีน่ะ?”
โจเซฟินทนไม่ไหวแล้ว เธอชี้ไปที่กระเป๋าต่างขนาดจำนวนนับไม่ถ้วนและเริ่มร้องท้วง “แล้วทำไมพี่ถึงเอาของไปเยอะขนาดนั้นล่ะ?”
เจย์ตอบด้วยท่าทีมีหลักการ “พวกนี้เป็นของแองเจลีน ฉันว่าเธอน่าจะรู้นะว่าแองเจลีนไม่สบายและต้องการการดูแลเป็นพิเศษ”
ความสองมาตรฐานของเจย์กระทบใจโจเซฟินจนเธอแทบไม่อยากจะอยู่
คนป่วยต้องการเครื่องสำอางเยอะขนาดนี้เลยเหรอ?
คนป่วยต้องการอาหารที่ปรุงจากหม้อทอดไร้น้ำมันด้วยเหรอ?
เซย์นพูดว่า “ถ้าคุณเอาแต่ตามใจแองเจลีนแบบนี้นะพี่ชาย สักวันจะต้องเลยเถิดแน่”
เจย์กลอกตาใส่เขา “ถ้าฉันไม่ตามใจเธอ แล้วฉันต้องเปิดโอกาสให้คนอื่นมาตามใจเธอแทนหรือไง?”
เซย์นคิดถึงสิ่งที่เขาพูดแล้วก็คิดว่ามันสมเหตุสมผลอยู่
จากนั้นเขาก็หันไปมองโจเซฟินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคิดได้ขึ้นมาหรือว่ารู้สึกซาบซึ้งกับความคิดแบบนี้ เขาบอกว่า “โจเซฟิน พอเราไปถึงที่นั่นแล้ว อะไรที่เธอขาดไปฉันจะซื้อให้หมดทุกอย่างเอง”
โจเซฟินยิ้มพร้อมพยักหน้า “ตกลง”
เพราะกลัวว่าเซ็ตตี้น้อยจะงอแงเพราะเด็กน้อยไม่อยากเห็นพวกเขาจากไป แองเจลีนก็เริ่มที่จะใส่อกใส่ใจเซ็ตตี้ตั้งแต่ตื่นมาเมื่อเช้านี้
แต่เซ็ตตี้ดูเหมือนไม่มีปัญหาอะไรเรื่องนี้ “ไม่ต้องห่วงหนูหรอกนะคะคุณแม่ หนูจะเป็นเด็กดีแล้วก็อยู่ที่นี่รอคุณแม่กลับมา”
น้ำหนักที่ถ่วงอยู่ในใจของแองเจลีนเหมือนถูกยกออกไป
