ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1255
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1255
เจย์หน้าซีดเผือดเมื่อได้ยินเช่นนั้น แองเจลีนไม่สามารถรับความกังวลใจมากเกินไปได้ ไม่เช่นนั้นอาการของเธอจะแย่ลง
เจย์พูดอย่างกระวนกระวาย “แองเจิลที่รัก ถ้าเธอกลัวเราเปลี่ยนไปโรงแรมอื่นก็ได้นะ?”
แองเจลีนยิ้มและส่ายหน้า “ตราบใดที่ได้อยู่กับคุณ ฉันไม่กลัวหรอก”
เจย์รู้สึกว่าน้ำหนักที่กดทับอยู่ถูกยกออกไป เขาหันไปจ้องเซย์นเขม็งอย่างดุดันที่ทำให้เขาต้องตกใจ
เซย์นสะอื้นและบอกว่า “พี่ใหญ่… ผมกลัวนี่ ช่วยใส่ใจความรู้สึกผมบ้าง ผมก็เป็นแค่ชายอ่อนแอ ผมสู้เอาชีวิตรอดไม่ได้หรอก ที่สำคัญอีกเรื่องนะผมเองก็เพิ่งแต่งงานกับภรรยาสวยขนาดนี้ ถ้าต้องตายก่อนได้ใช้ชีวิตมันไม่น่าเศร้าไปหน่อยเหรอ?”
เจย์เมินเขาและบอกกับพนักงานต้อนรับว่า “ขอให้พวกเราสามห้องครับ”
พนักงานต้อนรับต้องพ่ายแพ้กับความกล้าหาญของพวกเขา เธอตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะก่อนที่จะส่งคีย์การ์ดสามใบให้
เจย์ชำเลืองมองเซย์นที่ตัวสั่นด้วยความกลัวและบอกกับพนักงานต้อนรับว่า “ขอเหล้าดี ๆ ให้เขาสักสองสามขวดด้วย”
จากนั้นเขาก็ขึ้นไปชั้นบนพร้อมคีย์การ์ดในมือ
ห้องนั้นอยู่สุดทางเดินบนชั้นสอง แสงไฟบริเวณนี้สลัว อีกอย่างโรงแรมนี้ก็ไม่มีคนมากนัก ดังนั้นเมื่อพวกเขาเดินไปตามทางเดิน แสงไฟก็ส่องให้เห็นเงาของพวกเขา บรรยากาศอยู่ ๆ ก็ดูหลอนขึ้นมาเสียอย่างนั้น
เซย์นเกาะโจเซฟินแน่นหนึบขณะที่โจเซฟินมองเขาอย่างหมดคำพูด “สามี ทำตัวเป็นผู้ชายหน่อยได้ไหมเนี่ย?”
เซย์นปล่อยเธอและพยายามปกป้องศักดิ์ศรีของตน “นี่… นี่พูดถึงใครกัน? ฉันก็แค่พยายามปกป้องเธอ ฉันก็เลยกอดเธอไว้ไงล่ะ…”
เจย์เปิดประตูและแสงไฟจากหลอดฟลูออเรสเซนต์ก็ส่องสว่างทั้งห้อง เซย์นดึงโจเซฟินมาด้วยขณะที่เขารุดเข้าไปในห้อง จากนั้นเขาก็นั่งลงบนโซฟาอย่างขลาดกลัวก่อนที่จะมองเจย์
“พี่ใหญ่ เราจะขอนอนด้วยนะคืนนี้”
สีหน้าเย็นชาของเจย์ดูเสมือนว่าเขาเพิ่งไปกินของเสียมา
“ออกไป” เขาคำรามเสียงแข็ง
หากมีอีกสองคนมาอยู่ด้วยแล้วเขาจะใกล้ชิดกับแองเจลีนได้อย่างไร?
เซย์นหันไปอ้อนวอนแองเจลีนทันที “น้องสาว ฉันเป็นพี่ชายของเธอเหมือนกัน…”
“ฉันเองก็เป็นพี่ชายเธอด้วย” เจย์สวน
“เซย์นบอก “ผมเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของเธอ”
เจย์หมดคำพูด เขาพึมพำกับตัวเอง “พี่ชายแท้ ๆ ไม่มีอะไรมาสู้พี่ชายที่เป็นคนรักได้หรอก”
เซย์นยังเล่นใหญ่ไม่เลิก “ฉันดีกับเธอมาตั้งแต่สมัยที่เธอเป็นเด็ก ตอนที่ฉันตีเธอฉันก็กลัวมากว่าจะทำให้หน้าสวย ๆ ของเธอมีแผล แต่เวลาเธอตีฉัน เธอแทบจะเล่นฉันถึงตายเลย ฉันก็ไม่เคยจะคั่งแค้นอะไรสักนิด ขนาดเวลาที่ฉันตวาดเธอ ฉันก็รู้สึกเหมือนตวาดตัวเองเวลาที่เห็นเธอต้องเจ็บปวด ถ้าฉันหายไปจากโลกนี้ จะมีใครดีกับเธอแล้วคอยดูแลเอาใจเธออีกล่ะ?”
“ฉันเอง” เจย์ตอบสบาย ๆ
เซย์น “…”
หมอนี่เป็นเจ้าแห่งการเตะตัดขาเขาให้เสียเรื่องทุกที
“พี่ใหญ่” โจเซฟินเริ่มช่วยเซย์นร่ำร้อง
“ฉันเป็นน้องของพี่นะ พี่ก็รู้ว่าฉันไม่รู้ทักษะป้องกันตัวอะไรเลย ถ้าตอนกลางคืนมีโจรบุกเข้ามา เซย์นก็ปกป้องฉันไม่ได้แน่ ๆ เพราะงั้นขอให้เราอยู่ที่นี่ได้ไหม?”
เซย์นทำตาโต
คำพูดของโจเซฟินทำร้ายศักดิ์ศรีของเขา
“ฉันปกป้องเธอได้!” เซย์นร้องออกมา แต่น้ำเสียงของเขาก็ดูไม่น่าเชื่อถือ
เจย์นิ่วหน้า คำพูดของโจเซฟินทำให้เขาอดรู้สึกผิดไม่ได้ เธอบาดเจ็บคราวที่แล้วก็เพราะว่าเขานั้นปกป้องเธอได้ไม่ดี
ในที่สุดเจย์ก็ยอม แต่ฝีปากเขาก็ยังจิกกัดไม่ปล่อย “คู่คนห่วย ๆ นี่มันไม่มียารักษาจริง”
หลังจากกล่อมเจย์ได้สำเร็จ โจเซฟินและเซย์นก็ตีมือกัน
ไม่นานพนักงานโรงแรมก็เอาเหล้าซากุระมาให้สามขวด “นี่คือเหล้าที่คุณขอนะครับ”
