ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1257
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1257
เมื่อแองเจลีนได้ยินเซย์นและโจเซฟินร้องขอให้ช่วย เธอก็รีบยืนขึ้นและคำรามอย่างใจกล้า “ไม่ต้องกลัว มีฉันหนุนหลังทั้งคน!”
เมื่อเธอพูดจบ แองเจลีนก็รู้สึกว่าตัวเธอลอยขึ้นและไปนั่งอยู่บนตักใครสักคน มีแขนแกร่งกำลังโอบรอบกายเธอ
อ้อมกอดที่คุ้นเคยนี้ต้องเป็นเจย์บี้แน่นอน
แองเจลีนซุกหน้าเข้ากับอ้อมแขนของเขา
เจย์รู้สึกทั้งรักทั้งชังเธอ
“เธอหนุนหลังใครแน่?” เขาโมโหอย่างเห็นได้ชัด แต่น้ำเสียงของเขานั้นเหมือนความดุดันและเข้มงวดโดนกรองออกไป มันกลายเป็นคำพูดที่ดูไร้น้ำหนักและไม่ใส่อารมณ์แทน
“ฉันหนุนหลังเซย์นและโจซี่” แองเจลีนบอก
“งั้นใครจะหนุนหลังฉันล่ะ?” เจย์ถาม
แองเจลีนหยุดไปชั่วครู่ หัวสมองที่พร่าเลือนของเธอยังสามารถกลั่นกรองคำพูดได้ “ใครก็ตามที่กล้ามาแหย็มกับคุณ ฉันจะอัดให้เละเลย”
“แล้วถ้าเป็นเซย์นกับโจเซฟินล่ะ?”
เขารู้ดีว่าไม่ว่าอย่างไรเซย์นและโจเซฟินไม่มีทางทำอะไรเขาได้ แต่ว่าความรู้สึกไม่ยอมแพ้ของเขาอยากจะรู้ว่าสำหรับแองเจลีนแล้วใครสำคัญกว่า
แองเจลีนไม่ลังเล “เซย์นกับโจเซฟินกล้ารังแกคุณเหรอ?”
“อืม ตามปกติพวกเขาก็ไม่ทำหรอก แต่ถ้าเป็นสถานการณ์พิเศษก็อาจจะเป็นไปได้ ยกตัวอย่างเช่นตอนนี้พวกเขาดื่มเหล้าไป แล้วก็มาแกล้งล้อฉันไง” เจย์พูดด้วยน้ำเสียงมีแววเจ็บปวด
แองเจลีนโมโหขึ้นมาทันที “ใครกล้ามารังแกผู้ชายของฉัน? เจย์บี้ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะตีพวกเขาให้คุณเอง ฉันจะอัดให้เละจนโจซี่เองก็จำไม่ได้เลย”
เจย์พยักหน้าอย่างพอใจ “อืม”
อารมณ์ของเจย์ดีขึ้นเมื่อเขาชนะได้ในรอบนี้
บางคนเวลาเมาแล้วก็จะหลับไป แต่ว่าพวกพี่น้องเซเวียร์นั้นพฤติกรรมน่าเป็นห่วงมากเวลาเหล้าเข้าปาก
เซย์นจะแหกปากและร้องเพลงฮิตที่ได้ยินในวิทยุ
ส่วนแองเจลีนนั้น ก็จะเริ่มถอดเสื้อผ้าออก…
เจย์จับมือเธอเอาไว้ด้านหลังและเตือนเธออย่างนุ่มนวล “แองเจิลที่รัก หยุดได้แลิว มีคนอื่นอยู่ในห้องนะ”
“ก็ฉันร้อนนี่” แองเจลีนพึมพำ
เจย์ยังจัดการกับแองเจลีนไม่ได้เมื่อจู่ ๆ เซย์นก็กระโดดขึ้นบนเก้าอี้ เริ่มร้องเพลงโยกหัวไปมา พร้อมกระทืบเท้า
เจย์รู้สึกหมดปัญญา ทำไมเขาถึงเลือกที่จะสั่งเหล้ามานะ?
แต่ว่าปัญหาเขายังไม่จบแค่นี้
ไม่นานนักก็มีเสียงเกรี้ยวกราดดังมาจากด้านล่างให้ได้ยิน “ใครมันแหกปากตะโกนอยู่ข้างบนวะ? ให้เราได้นอนไม่ได้เหรอไง?”
เจย์กอดแองเจลีนไว้แน่นไม่ให้เธอถอดเสื้อผ้า เธอทิ้งตัวลงมาซบหน้าเขาพร้อมขบกัดริมฝีปากเขาไปด้วย
ทันใดนั้นเจย์ก็รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาเพราะการกระทำของเธอ
ตอนนั้นเองก็มีเสียงดังสนั่นมาจากประตู เจย์วางแองเจลีนลงบนเตียงและดึงผ้าห่มมาคลุมเธอไว้ก่อนไปเปิดประตู
มีชายร่างใหญ่หนวดเฟิ้มอยู่ที่หน้าประตู เมื่อเขาเห็นเจย์ก็บอกด้วยสีหน้ามืดครึ้มว่า “นายท่านของเราขอให้พวกคุณลดเสียงลงหน่อย การเรียกร้องความสนใจในโรงแรมฟลาวเวอร์ ซิตี้มากไปนี่อาจจะทำให้ถึงตายได้นะ”
เจย์รู้สึกสนใจทันทีเมื่อได้ยินคำว่า ‘นายท่าน’ นายท่านคนนี้ดูมีคำพูดแฝงเป็นนัย ดังนั้นเขาต้องรู้จักสถานที่นี้เป็นแน่
“ไม่ทราบว่าขอรู้ชื่อนายท่านของคุณได้ไหม?”
“นายท่านของเรานามสกุลยอร์ก ส่วนรายละเอียดอื่นผมบอกไม่ได้”
เจย์หรี่ตาลง เพราะว่าประเทศพีชบลอสซั่มนั้นเป็นเขตแดนของพวกโลกาวินาศ และนายท่านคนนี้ก็นามสกุลยอร์ก เป็นไปได้ไหมว่าเขาเป็นใครสักคนจากองค์กรโลกาวินาศ?
