ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 127

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 127

เจย์มาถึงหน้าประตูทางเข้าปราการส่วนตัวของเจนสัน เมื่อเหล่าคนรับใช้เห็นท่านอาเรส พวกเขาก็หลบออกและไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง เพราะเขาเป็นทรราชที่สามารถส่งพวกเขาขึ้นเขียงได้ตามต้องการ

มีอีกเหตุผลที่ว่าทำไมเหล่าคนรับใช้ถึงได้กลัวเจย์ นายย้อยเจนสันนั้นเป็นเหมือนปุ่มเปิดปิดอารมณ์ของเจย์ ท่านอาเรสนั้นเหมือนภูเขาไฟเดินได้ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับนายน้อยเจนสัน ภูเขาไฟที่สงบแล้วจะปะทุอย่างรุนแรง

นายน้อยทั้งสองกำลังต่อสู้กันรุนแรง มีแม้กระทั่งเสียงกระจกและแจกันแตกดังออกมา หากนายน้อยทั้งสองได้รับบาดเจ็บไม่ว่าทางใด ท่านอาเรสจะต้องระเบิดแน่นอน และวันหายนะก็จะมาถึงเหล่าคนรับใช้

ท่าทางของเจย์ดูมืดมนและดุร้าย เขายกมือเคาะประตู จากนั้น เสียงตูมที่สั่นสะเทือนทั้งโลกก้ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของเจนสัน “อ๊า…”

ความกังวลของเจย์มีจำกัด เขากระแทกประตูอีกครั้งแล้วตะโกน “ร็อบบี้ เจนสัน เปิดประตู!”

แทบจะในทันที เด็กทั้งสองก็เปิดประตุ

เจย์ก้มลงแล้วสำรวจร่างกายของเด็กทั้งสองอย่างละเอียด หลังจากมั่นใจแล้วว่าพวกเขาไม่บาดเจ็บ เขาก็หันสายตาไปที่ป้อมปราการ เขาพูดไม่ออกเลยเมื่อเห็นความเละเทะภายใน

“บอกคุณพ่อที พวกลูกทำอะไรในนี้?” เจย์ถาม

เจนสันพลันกอดคอของเจย์แน่น ร่างกายของเขาสั่นเทาในอ้อมแขนของเจย์ เจย์รู้ว่าเจนสันนั้นมักจะกังวลและกลัวทุกครั้งที่เขามาที่อสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน เขาไม่ดุหรืออบรมลูกชายเขา เขากอดลูกชายอย่างนุ่มนวลแทน

ร็อบบี้น้อยไม่เคยสนุกขนาดนี้มาก่อน และเพราะแบบนั้นเขาจึงเผลอไปทำเครื่องปั้นโบราณราคาแพงมากมายแตก เขารู้สึกผิดมาก เขายืนอยู่ตรงหน้าเจย์ดด้วยความรู้สึกผิด

เขาได้ยินพวกคนรับใช้กระซิบกัน “ปราการพังแล้ว ต้องใช้เงินเป็นร้อยล้านในการแทนที่ของโบราณพวกนั้น ใช่ไหม?”

ร็อบบี้น้อยตกใจเมื่อได้ยินแบบนั้น

“พวกลูกทะเลาะกันเหรอ?” เจย์ถามอย่างจริงจัง

เจย์นั้นเป็นปีศาจแห่งโลกธุรกิจ เขาเกิดมาเป็นผู้นำโดยธรรมชาติ และไม่กลัวสิ่งใด แต่สิ่งเดียวที่เขากลัวคือความบาดหมางระหว่างคนในครอบครัว

พี่น้องตระกูลอาเรสนั้นก่อสร้างความร่วมมือที่เป็นมิตรต่อกัน ต่อลับหลังแล้ว พวกเขาสู้กันเอง แต่ละครอบครัวมีเรื่องกันเอง แม้กระทั่งทำร้ายกันเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว ข่าวฉาวและโศกนาฏกรรมมากมายเกิดขึ้นในอสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน ของตระกูลอาเรส แต่ไม่มีคนภายนอกที่รับรู้

เจย์กลัวว่าลูกของเขาจะดำเนินตามวงจรอันโหดร้ายนี้

ร็อบบี้น้อยสังเกตแววตาอันเย็นยะเยือกของพ่อเขาได้ เขากระวนกระวายมากอยู่แล้วเพราะเขาทำผิด และตอนนี้ความกังวลของเขาก็มาถึงขีดจำกัดแล้ว เขากลัวว่าพ่อของเขาจะคิดว่าเขาเป็นเด็กไม่ดีเพราะเขาทำลายข้างของแพง ๆ พวกนี้

อย่างก็ตาม ร็อบบี้น้อยยังคงนิ่งเงียบเพราะเขากำลังพิจารณาความผิดในสายตาของเจย์ “ใครเริ่มก่อน?” เสียงของเขาเริ่มเย็นชาและบาง

ไม่มีใครพูด

“ลูกรึเปล่า ร็อบบี้น้อย?” เจย์กล่าวอย่างโมโห

ไม่มีใครโทษเขาที่โทษร็อบบี้ เพราะเจนสันนั้นไม่ใช่คนที่ชอบใช้ความรุนแรง และเมื่อพวกเขามาที่อสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน เจนสันก็ยิ่งดูอ่อนแอและเปรอะบางยิ่งกว่าลูกแกะ

ร็อบบี้น้อยส่ายหัวและมีน้ำตา

เจย์มองดูเศษเครื่องปั้นที่แตกกระจายบนพื้น บางชิ้นเป็นเครื่องรางหายากที่ควรจะมีไว้เพื่อปกป้องเจนสัน

พวกมันล้วนสำคัญต่อเจนสัน