ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1270
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1270
หลังจากลังเลอยู่ชั่วขณะ เขาก็สั่งคนของเขาว่า “ให้พวกเขาเข้ามา”
ชายหนุ่มสองสามคนเดินเข้ามา และพูดอย่างไม่เป็นมิตรว่า “ไปได้”
เจย์หลิ่วตาให้เกรย์สันและเซย์น
ที่จริงแล้วตอนนี้เซย์นกลัวมากจนพูดไม่ออก แต่ละก้าวของเขาไม่มั่นคงและโจเซฟีนจำต้องพยุงเขาไว้
เจย์และแองเจลีนเดินตามมาข้างหลังและหลังจากที่เข้ามาในตัวอาคารแล้ว ความอบอุ่นในห้องก็ทำให้คิ้วที่ขมวดแน่นของเจย์ผ่อนคลายลงเล็กน้อย
สเปนเซอร์นั้นนั่งรออยู่ตรงส่วนที่สูงที่สุดของห้องโถงรับแขก เก้าอี้ของเขาหุ้มด้วยหนังเสือ ดวงตาเหยี่ยวจ้องเจย์และคนที่เหลือ
“ทีนี้บอกได้หรือยังว่าข้อความที่รอนนี่ขอให้ส่งมาให้ฉันคืออะไร?”
เจย์จ้องสเปนเซอร์ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูไม่พอใจ “นี่คือมารยาทในการรับแขกของคุณเหรอ? ช่วยหาอะไรร้อน ๆ ให้เราดื่มก่อนไม่ได้–”
“ฉันคิดว่าแกคงอยากโดนอัดสินะ” คาร์สันกระโดดออกมา
สเปนเซอร์สะกดกลั้นโทสะในใจไว้และบอกคาร์สันอย่างหมดความอดทน “เทชาร้อนมา”
ตอนนั้นโคลที่กำลังห่อเหี่ยวก็นอนทิ้งตัวอยู่บนเก้าอี้ปรับได้ของพ่อเขา
คาร์สันส่งถ้วยชาร้อนให้เจย์และคนอื่น ๆ เจย์ลองชิมดูก่อนที่จะเอาให้แองเจลีน
หลังจากที่ดื่มชาเสร็จเจย์ก็อ้าปากพูดอีกครั้ง “ผมได้ยินมาว่าเนื้อวัวและเนื้อแกะอบของป้อมตระกูลยอร์กนี่เด็ดสุดยอด ผมสงสัยว่าจะมีโอกาสได้ชิมไหมวันนี้?”
สเปนเซอร์กำเก้าอี้แน่นจนเล็บแทบจิกลงไป
ไอ้เจ้าเด็กเหลือขอตัวเหม็นนี่ขอมากเกินไปแล้ว
แต่ว่าเจย์ก็ดูไม่ยอมที่จะหลุดปากบอกอะไรออกมานอกจากว่าพวกเขาจะได้รับการดูแลที่ดี
สเปนเซอร์ทำได้เพียงสะกดอารมณ์และพูดพร้อมฝืนยิ้มว่า
“เราไม่ได้เตรียมเนื้อวัวและเนื้อแกะอบไว้ ทำไมนายไม่กินของที่เรามีอยู่แล้วพักสักสองสามวันล่ะ? เราจะเชือดวัวและแกะเอามาเลี้ยงพวกนายเลย”
เจย์ทำเป็นไม่เข้าใจ “งั้น… เราก็คงต้องรบกวนคุณจัดห้องให้พวกเราด้วยแล้ว”
สเปนเซอร์มาถึงจุดที่ความอดทนใกล้สิ้นสุดแล้ว
แต่ว่ารอนนี่ก็เป็นหลานชายคนโปรดของเขา เขาจะรับฟังทุกข่าวที่มาจากเขาอย่างจริงจัง
“ไปเตรียมห้องให้แขก”
เจย์พาแองเจลีนและคนอื่น ๆ ออกห้องโถงก่อนที่เข้าไปในห้องพักแขก
ทันทีที่พวกเขาออกไป สเปนเซอร์ก็ทนต่อไปไม่ได้แล้วและเริ่มตะโกนด่า “ฉันโมโหมาก ไอ้พวกบ้านี่มาจากไหน? ทำไมหมอนั่นถึงได้กล้าเรียกร้องจากฉันนัก…”
นี่เป็นครั้งแรกที่โคลเห็นพ่อของเขาโมโหขนาดนี้ ปกติแล้วพ่อของเขามักจะรับมือคนอื่นอย่างมีทีท่าสูงส่ง แต่ตอนนี้เขาฉุนเฉียวเพราะหนุ่มเหลือขอคนหนึ่ง โทสะในใจของเขาก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้น
รอยยิ้มของโคลยิ่งกว้างขึ้น ๆ ขณะที่โทสะของสเปนเซอร์ก็ยังคงไม่บรรเทา ในที่สุดเขาก็มีโอกาสที่จะย้อนและมั่นใจพอที่เย้าแหย่ชายชรา “ฮ่าฮ่า ตอนแรกพ่อหัวเราผมที่จำคนผิดไม่ใช่เหรอ? พ่อไม่ได้ทำผิดเหมือนผมแต่ว่าพ่อโดนปั่นหัวเหมือนลิงจ๋อเลย ผมว่าพ่อก็ไม่ได้ดีไปกว่าผมเท่าไรหรอก”
สเปนเซอร์คำรามพร้อมเท้าเอว “แกรอดูเถอะ พอจบเรื่องแล้วเราจะเชือดไอ้หมูพวกนั้นทิ้งแน่”
โคลยกมือขึ้นและใครก็เห็นได้ว่านิ้วที่มือซ้ายของเขาโดนตัดไป เมื่อได้เห็นแบบนี้ดวงตาของโคลก็เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย
“ผมไม่ได้ฆ่าใครมาตั้งสามปีแล้ว”
สเปนเซอร์มองลูกชายเขาอย่างหมดคำพูด “ทำทั้งหมดนี่เพื่อผู้หญิง แกคิดว่ามันคุ้มเหรอ?”
โคลมีสีหน้ามุ่งมั่น
ส่วนอีกด้านหนึ่ง
คาร์สันพาเจย์และคนอื่น ๆ ไปที่ห้องพักแขก แต่เจย์ก็พูดอย่างไม่พอใจกับห้องที่ดูพื้น ๆ ว่า “ผมอยากให้ห้องสวีทที่มีครัวด้วย”
