ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1271

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1271

คาร์สันจ้องเจย์ เขาสงสัยว่าชายคนนี้เอาความมั่นใจมาจากไหนถึงได้หยิ่งจองหองและเก่งกล้าต่อป้อมตระกูลยอร์กเช่นนี้

คาร์สันก็ดุจกับโดนสะกด เขาพาแขกทั้งหมดไปยังห้องพักที่ดีที่สุด เจย์เดินไปรอบ ๆ ห้องและพูดอย่างไม่เต็มใจ “ก็พอใช้ได้”

คาร์สันแอบด่าเขาในใจ ‘แน่สิ คนที่หน้าหนาก็จะกล้ามากเป็นธรรมดา’

ห้องพักแขกนี้ที่จริงแล้วเป็นส่วนหน้าของป้อมตระกูลยอร์ก มันเรียกว่าส่วนหน้าเพราะว่ามีตึกที่แย่ ๆ และทรุดโทรมมากมายในป้อมตระกูลยอร์ก แต่มีแค่อาคารในสวนตรงนี้ที่ดูหรูหราหน่อย

มันเป็นสวนที่หรูหราซึ่งมีสวนอยู่ตรงกลางด้วย เฟอร์นิเจอร์ก็ทำมาจากไม้มะฮอกกานีซึ่งมีราคาแพง ต้องเป็นคนสำคัญมีเกียรติถึงได้พักในห้องเช่นนี้

แต่ว่าปีศาจคลั่งรักภรรยาอย่างเจย์นั้นอยากจะมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้เธอเสมอ ดังนั้นเขาจึงเรื่องมากกับห้องพัก

หลังจากที่เลือกห้องพักได้ เจย์ก็สั่งคาร์สันอีก “ช่วยเอาผ้าห่มมาเพิ่มให้เราหน่อยแล้วก็เปิดเครื่องทำความร้อนด้วย… ผมอยากได้เครื่องทำความชื้นด้วย… อีกอย่างเราหิวมาก คุณช่วยเตรียมอาหารเที่ยงเร็วหน่อยได้ไหม?”

คาร์สันพยายามเก็บกักโทสะไว้ในใจและเมื่อออกมาจากสวน เขาก็ตรงไปที่โถงรับแขกพร้อมกับด่าไม่หยุด

“แกคิดว่าตัวเองเป็นใครกันวะ? ราชาหรือไง? ทำไมแกถึงได้กล้ามาจองหองใส่ฉันแบบนี้? รอให้ฉันเอาเรื่องนี้ไปบอกกับคุณท่านก่อนเถอะ เราจะได้รู้ว่าจะจัดการกับแกยังไง”

โคลบอก “นายดูไม่ออกเหรอไงว่าคนพวกนั้นเป็นพวกคนมีเงินน่ะ? เสื้อผ้าที่พวกเขาใส่ก็ทำมาเป็นพิเศษแล้วก็เป็นลิมิเต็ด อิดิชั่น ป้อมตระกูลยอร์กเราสร้างขึ้นมาเพื่อตบตาคนดังนั้นเราเลยดูยากจนแล้วก็โทรม ขนาดพวกเรายังไม่เหมาะจะอยู่ที่นี่เลย”

สเปนเซอร์พ่นชาที่ดื่มอยู่ออกมา “ไอ้เด็กบ้า พ่อแกไม่ใช่คนเหรอไง? ฉันก็อยู่นี่อย่างสบายไม่ใช่เหรอไง?”

โคลจ้องพ่อเขาและแค่นเสียง “พ่อก็อยู่ที่นี่เพราะว่าพ่อต้องนั่งอยู่นี่เป็นเจ้าของบ้านไง ด้วยนิสัยฟู่ฟ่าของพ่อ ทำไมพ่อไม่กลับไปที่บ้านเดิมพร้อมทรัพย์สินและเงินทองที่มีแล้วก็อยู่อย่างฝันหวานล่ะ?”

สเปนเซอร์พูด “อะไร… ฝันหวานอะไร? ฉันมีเมียที่นี่หลายคนที่ดูเหมือนดอกกุหลาบเบ่งบาน ทำไมฉันต้องหาฝันหวานอะไรอีก? ส่วนแกน่ะ แกวางแผนจะจัดการกับความต้องการทางกายของแกโดยไม่มีผู้หญิงได้ยังไง?”

คาร์สันนั้นสงสัยข้อนี้มาตลอดละก็รอฟังคำตอบของนายน้อย

โคลส่งสายตาพิฆาตให้คาร์สันขณะที่คาร์สันรีบหลบสายตา ความรู้สึกผิดของเขาโดนท้าทาย

โคลแหย่กลับว่า “พ่อคิดถึงเรื่องฝันหวานอะไรกัน? ผมหมายถึงฝันว่าจะได้ร่ำรวยมหาศาลต่างหาก พ่อน่ะหัวมีแต่เรื่องลามก พ่อถึงคิดว่าลูกตัวเองเป็นคนรักที่ผิดศีลธรรมไง”

สเปนเซอร์นั้นเป็นคนมีเหตุผลแต่เขาก็ไม่คาดคิดว่าลูกชายเขาจะพูดถึงฝันหวานในแง่นั้นแล้วถึงกับเอามาเย้าแหย่เขาด้วย ทำให้ตัวเขานั้นทำตัวไม่สมกับอายุตัวเอง

สเปนเซอร์โมโหเดือด เขาชี้ไปโคลและบอกว่า “อย่ามาทำเป็นว่าใสซื่อนักเลย สักวันฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าแกปลดปล่อยด้วยวิธีไหน”

โคลลุกขึ้นยืนด้วยทีท่าเหมือนเบื่อหน่ายและบอกลาสเปนเซอร์ “ผมไปแล้วนะพ่อ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ”

สเปนเซอร์ถาม “แกจะไปไหน?”

โคลหันกลับมาและมองพ่อเขาอย่างเจ้าเล่ห์ “ไปปลดปล่อยปัญหาทางกายผมไง พ่ออยากจะตามมาดูไหมล่ะ?”

สเปนเซอร์ถึงกับอึ้งไป

ตอนนั้นเขาก็ตั้งสติได้และปั้นหน้าขรึม “ฉันคิดว่านักท่องเที่ยวหกคนวันนี้ดูแปลก ๆ จากประสบการณ์หลายปีของฉันบอกได้ว่าพวกเขาไม่ใช่คนธรรมดาแน่”

โคลพูดย้อนสเปนเซอร์อย่างไร้มารยาทว่า “ตอนที่มีนักท่องเที่ยวมาคราวก่อนพ่อก็พูดแบบนี้ สุดท้ายนักท่องเที่ยวพวกนั้นก็เป็นนักสำรวจธรรมดา ๆ”

สเปนเซอร์มีสีหน้ากระอักกระอ่วน แต่เขาก็ยังปกป้องตัวเองสุดชีวิต “แต่พวกนั้นไม่ใช่พวกสำรวจธรรมดานะ พวกเขาเดินทางเกือบทั่วโลกตลอดทั้งปี แน่นอนว่าจะนับเป็นคนธรรมดาไม่ได้หรอก”