ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1284
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1284
เด็กหนุ่มซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเธอ
ร็อบบี้น้อยก็ทำแบบเดียวกันเวลาที่เขาทำอะไรผิดมา เขามักจะกอดเอวเธอแน่นที่สุดเท่าที่ทำได้และทำท่าเป็นเด็กขี้อ้อนเอาแต่ใจ ‘ผมผิดไปแล้วแม่จ๋า อย่าโกรธผมเลยนะ’ เขาจะพูดแบบนี้
จากนั้นเธอก็ตัดสินใจอย่างบุ่มบ่ามโดยการฉีกเสื้อเธอออกเผยให้เห็นหน้าอกเปลือยเปล่า เธอยื่นแขนออกมานอกผ้าห่ม
แล้วเธอก็แสร้งทำเป็นร้องถามเสียงงัวเงีย “เกิดอะไรขึ้นเหรอเบ็น?”
พอเจย์ได้ยินเสียงแองเจลีน เขาก็เปิดประตูเข้ามา
เมื่อได้เห็นหน้าอกและแขนของเธอยื่นออกมานอกผ้าห่อม เจย์ก็ปิดประตูอย่างรวดเร็ว
แต่ถึงอย่างนั้นโคลก็ยังแอบเห็นภาพน่าตื่นตาภายในห้องอยู่ดี
เจย์จ้องโคลราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
โคลครุ่นคิดว่าหากแองเจลีนไม่ได้ตาบอด เมื่อกี้เธอจะต้องกรีดร้องออกมาเพราะความอับอายเป็นแน่
โคลถามอย่างสงสัย “เกิดอะไรขึ้นกับดวงตาเธอกันแน่?”
“เธอร้องไห้มากจนตาบอด” เจย์ตอบห้วน ๆ
น้ำเสียงเขาแฝงโทสะและความรู้สึกโทษตัวเอง
โคลอี้งไปเล็กน้อย จากนั้นสีหน้าเขาก็ฉายความรู้สึกผิด
จังหวะนั้นพวกคอร์เวตต์ที่ค้นหาบริเวณบ้านก็เดินส่ายหน้าออกมา “เราไม่เจออะไรผิดปกติ”
โคลสั่ง “ไปหาที่อื่นต่อ”
เมื่อพวกคอร์เวตต์จากไป แองเจลีนรู้สึกได้ถึงมือที่ใส่ถุงมือพิเศษจับมือเธอไว้และให้เธอแบบมือออก จากนั้นก็มีขวดแก้วมาวางบนมือเธอ
แองเจลีนได้ยินเสียงอ่อนระโหยของเด็กหนุ่มบอกว่า “ผมต้องขอบคุณคุณอย่างมากที่ช่วยชีวิตผม”
เธออยากจะถามอะไรเขาเพิ่ม แต่น่าเสียดายที่เจย์เปิดประตูห้องนอนเข้ามาพอดี
เด็กหนุ่มเปิดผ้าห่มออกแล้วสะบัดใส่เจย์ เจย์คว้าผ้าห่มไว้แต่พริบตานั้นเอง เด็กหนุ่มก็หายไป
“นักฆ่าทำร้ายเธอหรือเปล่าแองเจลีน?” เจย์หลั่งเหงื่อเย็นเมื่อเขาคิดได้ว่าแองเจลีนอยู่ในห้องกับนักฆ่าก่อนหน้านี้
ตอนนั้นความปลอดภัยของแองเจลีนเป็นสิ่งเดียวที่เจย์ห่วง ดังนั้นเขาจึงไม่คิดจะวิ่งไล่ตามนักฆ่าออกไป
แองเจลีนกำขวดแล้วในมือพร้อมเผยรอยยิ้มบนใบหน้างดงาม “ฉันสบายดีพี่เบ็น”
ในที่สุดเจย์ก็สงบใจได้ แต่ทันทีที่เขาเห็นคอเสื้อของแองเจลีนที่ไม่ได้ติดกระดุม ดวงตาทรงเสน่ห์ของเจย์ก็มืดครึ้มพร้อมทั้งจ้องมองออกไปยังความมืดนอกหน้าต่าง
เขาเดินเข้าไปหาแล้วติดกระดุมเสื้อให้แองเจลีน ก่อนคำรามเสียงเข้ม “ฉันจะฆ่าไอ้เลวนั่น”
แองเจลีนจับมือเขาไว้ “ฉันเป็นคนเต็มใจทำเอง พี่เบ็น”
เจย์อี้งไป “ทำไมล่ะ?”
แองเจลีนลงทุนทำมากมายเพื่อช่วยนักฆ่าคนนั้น
ใบหน้าแองเจลีนฉายแววของความเป็นแม่ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนั้นฉันรู้สึกเหมือนโดนอะไรเข้าสิงไปชั่วขณะ”
เจย์พอจะเดาได้ว่าทำไมแองเจลีนถึงใจอ่อนให้กับนักฆ่า แต่เขาก็ยังอดหงุดหงิดไม่ได้และบอกว่า “จำไว้นะ มีแค่ฉันเท่านั้นที่จะเห็นผิวหนังของเธอจากคอลงไปได้”
แองเจลีนพยักหน้าอย่างอ้อน ๆ “เข้าใจแล้วค่ะ”
แองเจลีนส่งขวดเล็ก ๆ ในมือให้เขา “เขาให้นี่กับฉันไว้ มันคืออะไรเหรอ?”
เจย์รับขวดมาและเห็นตัวหนังสือเล็กจิ๋วบนนั้น หลังจากที่หาอยู่นานเขาก็เจอแว่นขยายและเอามาอ่านฉลากบนขวด “ครีมสารพัดประโยชน์”
เขาอึ้งพูดไม่ออกไปทันใด
แองเจลีนถาม “มันจะรักษาตาฉันได้ไหมคะ?”
เจย์ไม่มีทางยอมให้ภรรยาคนสำคัญของเขาต้องเป็นหนูทดลองแน่ เขาเลยบอกว่า “ฉันจะลองกับคนอื่นก่อนที่จะตัดสินใจว่าจะให้เธอใช้ดีหรือไม่”
แองเจลีนบอก “เขาต้องให้ยาฉันเพราะเขารู้ว่าฉันตาบอดแน่ ต้องเป็นยาที่ถูกต้องแน่เลย ทำไมเราไม่ลองดูล่ะ?”
เจย์ถาม “ทำไมเธอถึงเชื่อที่นักฆ่าบอกล่ะ?”
