ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 129

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 129

ร่างของร็อบบี้น้อยสั่นสะท้าน เมื่อเจย์เปิดประตูปราการ เขาก็เห็นร็อบบี้จ้องเขาด้วยใบหน้าซีดเผือด

“ร็อบบี้น้อย!” หัวใจของเจย์ตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อเห็นหน้าของร็อบบี้ เขาวิ่งเข้าไปกอดร็อบบี้ไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนา

เสียงน่าขนลุกจากดวงตาของช้างหายไปอย่างไร้ร่องรอย

“ผมขอโทษครับคุณพ่อ ผมจะไม่ทำมันอีกแล้ว” ร็อบบี้น้อยกล่าวเสียงอ่อน และอ้อนวอนขอให้พ่อเขาให้อภัย น้ำตาสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา

เจย์กอดร็อบบี้ไว้แน่นและตบหลังเขาอย่างอ่อนโยน เขารู้สึกผิดกับตัวเองมากในตอนนี้ “เป็นความผิดของคุณพ่อเอง คุณพ่อไม่ควรลงโทษลูกแบบนั้น ลูกยังเด็กมาก”

เจย์สังเกตว่าห้องนั้นสะอาดแล้ว และเศษเครื่องปั้นก็ถูกกวาดไว้ที่มุมหนึ่ง เขาพลันเกลียดตัวเองทันที

เขากล้าโทษความอ่อนแอที่สุดของตัวเองให้เด็กที่ใสซื่อได้ยังไง?

“ร็อบบี้น้อย คุณพ่อหวังว่าลูกจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อพี่ของลูก คุณพ่อหวังว่าทั้งสองจะไม่ทะเลาะหรือต่อยตีกันอีก หรือมีเรื่องระหว่างพวกลูก ลูกเข้าใจไหม?” เจย์ไม่ได้พูดด้วยเสียงอันดังตามปกติของเขา

ร็อบบี้ผลักตัวเขาออกจากอ้อมแขนของเจย์ ดวงตาของเขากะพริบอย่างใสซื่อเมื่อเขามองที่พ่อของเขา “คุณพ่อ ผมไม่ได้ต่อยตีกับเจนสัน เราไม่ได้ทะเลาะกันด้วย เราแค่กระโดดไปมารอบ ๆ ปราการ พวกเครื่องปั้นโบราณพวกนั้นแตกโดยอุบัติเหตุ ผมขอโทษครับ” เสียงของเขาเบาลงเรื่อย ๆ

“พวกลูกไม่ได้ชกต่อยกัน?” ร่องรอยความตกใจปรากฏบนใบหน้านิ่งเฉยของเจย์

เขาไม่เข้าใจ ถ้าร็อบบี้ไม่ได้รังแกเจนสัน แล้วทำไมเจนสันถึงมีท่าทางผิดปกติ?

ร็อบบี้สังเกตความสับสนในดวงตาของเจย์แล้วถอนหายใจอย่างเงียบงัน ‘นี่คุณพ่อไม่เชื่อเรา?’

เสียงกระซิบทุ้มต่ำดังเข้าหัวของร็อบบี้อีกครั้ง “หนุ่มน้อย พ่อของเธอทอดทิ้งเธอแล้ว!”

ดูเหมือนพ่อของเขาจะไม่ได้ยินมัน

สายตาเฉียบคมของเจย์สอดส่องทุกมุมของปราการและไม่เห็นว่ามีอะไรผิดปกติ เขาอุ้มร็อบบี้ในอ้อมแขนแล้วพาลงไปข้างล่าง

โจเซฟินสังเกตใบหน้าซีดเซียวของร็อบบี้ได้เมื่อพ่อลูกลงมาจากบันได เธอรู้สึกสงสารเด็กน้อยที่น่าสงสารคนนี้มาก

“เธอเป็นอะไรไหม ร็อบบี้น้อย?”

ร็อบบี้ส่ายหัว เขายังมึนงงอยู่

หัวใจของโจเซฟินแตกสลายเมื่อเห็นสายตาที่เลื่อนลอยของร็อบี้ “เกิดอะไรขึ้นกับร็อบบี้น้อยน่ะ พี่? อย่าบอกนะว่าเขาเป็นเหมือนเจนสันไปแล้ว?”

เจย์รู้สึกว่ามีอะไรหนัก ๆ ในหัวใจของเขาเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาหันเหสายตาของเขาไปที่ใบหน้าของร็อบบี้ที่ยังคงเต็มไปด้วยน้ำตา เขาถึงกับหลั่งเหงื่อเย็นเมื่อเห็นว่าร็อบบี้นั้นเหม่อลอยไม่ร่าเริงและช่างพูดเหมือนก่อน

“ร็อบบี้น้อย!” เจย์เรียกเขาอย่างนุ่มนวล

ดวงตาของร็อบบี้มองเจย์แต่ไม่ได้พูดอะไร

เจย์ขนลุก ถ้าได้รับผลกระทบจนมีโรคทางจิตแบบเดียวกันเพราะเขา เขาจะไม่มีทางอภันตัวเองเลย

“คุณพ่อผิดไปแล้ว ร็อบบี้น้อย คุณพ่อไม่โทษลูกแล้ว ลูกยิ้มสักหน่อยได้ไหม ได้โปรด?” สิงโตที่แสนเย่อหยิ่งบัดนี้ดูเหมือนเสียหลักไป

ร็อบบี้ฝืนยิ้มขมขื่นออกมาบนใบหน้า ซึ่งมันดูแย่กว่าตอนที่เขาร้องไห้ด้วยซ้ำ

เจนสันพลันโดดออกจาโซฟา แล้วจับมือเขา เขาคิดจะส่งพลังให้น้องชาย

เจย์วางมือลงบนหัวของเจนสันและแปลกใจที่เจนสันดูจะไม่หวาดกลัวเหมื่อก่อนหน้านี้ “เจนส์ บอกคุณพ่อที ลูกทำอะไรกับร็อบบี้น้อยในปราการนั่น?”

เจย์ตั้งใจจะหาต้นตอของความกลัวเจนสันจากในปราการนั้น แต่เขาไม่คิดว่าเด็ก ๆ จะมีความรู้สึกอ่อนไหวมาก

ร็อบบี้คิดว่าคุณพ่อไม่เชื่อเขาเพราะคุณพ่อไม่ได้รักเขามากพอ

‘คุณพ่อชอบเจนสันมากกว่า’